Vannacht een stuk beter geslapen, ik sta fit weer op en heb zin in de dag. Ik drink samen met mijn gastvouw nog een kop koffie en voor we er erg in hebben zijn we een klein uur verder. Btw het was heerlijke camping koffie. Filter op een kan en gekookt water opgieten, daar kan ik echt van genieten.
Wat een fijn vrienden op de fietsadres was dit weer.
Ik heb mijn voeten weer helemaal ingesmeerd met sheabutter. Gisteren halverwege de dag had ik zo’n flashback momentje , net begonnen aan mijn Camino en in plaats van schoenen had ik twee zwembaden met fonteinen, mijn voeten helemaal gerimpeld en nog net geen zwemvliezen.
Ik voelde gisteren het regen water binnen komen. Maar kon het ook loslaten, ik deed later mijn schoenen uit en ze zagen er nog prima uit. Nee niet mijn schoenen, wel mijn voeten.
De sheabutter had mij beschermd, niks geen weke voeten, blaren of wat dan ook. Flink wat kranten erin gepropt en helaas waren ze vanmorgen nog nat. Maarja……. Sheabutter.
Ik stap naar buiten en het is enorm mistig, heerlijk vind ik dat.
Meteen een lekker tempo erin en besef dat deze dag anders is. “ ik zit en zink in het lopen en zijn”.
Besef dat gisteren de dag was van keuzes maken bewust worden. Maar kon daar gisteren niet echt de woorden aan geven. Vandaag is De dag van vertrouwen. Ik zie namelijk erg weinig, toch vertrouw ik op mijn pad. Net als met andere dingen, niet alles vast zetten , plannen en op voorhand proberen te bepalen. Het pad wat voor mij bestemd is ligt er al en op bepaalde momenten kan ik keuzes maken en wat bij sturen. Behalve dat ik geniet van mijn beperkte zicht ben ik mij erg bewust van het moment. Van mijn lijf, ik voel hoe mijn benen en voeten sterk zijn en mij dragen. Ik ben absoluut niet moe.
Het is dat huppelen met rugzak niet fijn is, ja ik heb het geprobeerd, maar anders zou ik huppelend verder gaan. Ondertussen ga ik weer vrolijk zwaaien als er een vrachtwagen passeert. Zulke kleine dingen maken mij dolgelukkig, of ze nu terug zwaaien, toeteren of niet, maakt niet uit.
Druppels hangen aan mijn wimpers en mijn haren worden nat, niet van de regen maar van de mist.
Soms lijkt het of de zon door komt en een stuk verder is ze weer verdwenen achter de wolken.
Op het pad waar ik loop kom ik een wandelmaatje tegen, maar ik neem toch snel afscheid. Ze gaat echt te langzaam. Tja ik heb een rugzak op mijn rug, zij een heel huis.
Weer een eindje verder krijg ik een leuke reminder. Een klein plantje komt gewoon door het asfalt naar boven. Ondanks dat mensen bepaalde dat dat daar alles dicht en strak hoorde te zijn, bedacht dit plantje iets anders. Dat was niet haar weg en zij doet gewoon wat zij wil. Zonder de beperkingen en regels die door een ander opgelegd zijn. Heerlijk! Ik houd van dit plantje en neem er steeds vaker een voorbeeld aan. In liefde.
Ik weet dat mijn morele kompas prima functioneert, dus kan daar op vertrouwen en als iets niet klopt, niet goed voelt, mag ik daar naar luisteren en handelen. Ik ben alleen van mezelf en hoef niets aan te nemen van anderen wat mij niet past. Dat gaat wringen en dat gaat vast zitten in mijn lijf. Dat is ook waarom ik die klankschalen massage zo heerlijk vind, om te krijgen en te geven.

Na 9 kilometer kom ik bij de veerweg, drie jaar geleden was ik hier dolgelukkig. Bleek dat het pondje eruit lag. Dat betekende die snikhete zomer dat ik ruim 10 kilometer verder moest lopen. Ohhhh wat was dat heftig, maar dat was toen en ik ben nu hier, dus ga niet in het gevoel van die herinneringen hangen. Ik lach om de herinnering. Blijf bij mezelf op dit moment.
Vandaag kan ik hier gewoon oversteken naar Tiel. Ik ben nog nooit in Tiel geweest en ben vroeg. Ik ga rondkijken en lanterfanten.
Ik kan na 16.30 uur terecht bij mijn adres, en wil niet twee uur daarvoor al op plaats van bestemming zijn. Ik loop heerlijk rond , geniet van de oude gebouwen, lees wat er op staat geschreven over de geschiedenis. Dan plof ik neer op een terrasje, heerlijk in de zon. Wat drinken, rondkijken en gesprekjes met mensen die nieuwsgierig zijn naar die “grote” rugzak. Gezellig en ik ben blij met het gemak waarmee ik tegenwoordig met” vreemde” mensen gesprekjes aan kan knopen.
Ik denk even naar het Flipje museum te gaan, maar dat is nog niet open. Ik loop terug naar dat heerlijke zonnige terras met hele hartelijke bediening en ga daar lunchen. Kan ik daarna een doorstart maken naar Leersum .
Ik loop de middag heerlijk door, mijn benen en voeten doen het goed, ik maak het goed. Geniet van de wandeling, de mooie plaatjes die ik zie. De koeien, velden, bomen, gewoon weg van alles. Als ik op een gegeven moment een picknick plaats zie, pak ik even een korte pauze, ff plassen. Voetjes luchten en ik smeer ze nog maar een keer in. Heb nergens last van maar dat wil ik graag zo houden. Even wat eten en drinken en ik spring weer in de benen. Even voor Amerongen fietsen twee jonge meiden mij vrolijk kletsend voorbij, ze gaan de bocht om en bijna meteen hoor ik flink gekletter. Je kunt best met een rugzak op rennen. Een van de meisjes had een flinke smakkerd tegen de grond gemaakt. Haar omhoog geholpen, fiets ook. Alles geïnspecteerd en behalve kapotte knie en heel veel schrik lijkt het mee te vallen. Na een paar minuten stapt ze wat voorzichtig weer op en gaan ze samen weer verder. Ik ook , samen met mijn schaduw.
Bij Amerongen met de pond over, kost maar liefst 0,50 cent. Bijna voor niks.
En dan maak ik voor de derde keer de tocht langs deze levensgevaarlijke weg.
Voor de derde keer word ik bijna van mijn sokken af gereden. Voor de tweede keer is het een zonnige dag. Voor de aller eerste keer leg ik dit stuk fit en lachend af, met nog genoeg energie om goed in Leersum aan te komen met bijna 30 kilometer in de benen.
Daar val ik toch weer met mijn neus in de boter ….. oh nee in een prachtig tuinhuis. Helemaal voor mij alleen. Weer hele hartelijke mensen en ik kan op dit moment echt niets verzinnen wat ik op dit moment nog meer zou wensen. Ik ben volmaakt gelukkig 🙏😃❤️

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago