Afgelopen week weer het besluit genomen om een paar dagen te gaan lopen. Vertrekdag; zondag 16 oktober.
Het zat al langer in de planning, maar ik was niet zo briljant bezig.
Het leek mij handig om tijdens de zomer vakantie goed te gaan oefenen met de rugzak en de kilometers op te gaan voeren. Om mijn kracht en conditie een oppepper te geven had ik de nodige kilo’s rijst in mijn rugzak gestopt. Op dag twee van de vakantie had ik een wandeling van 15 kilometer uitgezet en ik ging heerlijk op pad. Maar zo halverwege liep ik op een smal pad in een bos, miste een uitstekende wortel en ging voluit tegen de vlakte. Nu is dat natuurlijk al niet zo tof, maar als een seconde later dan de kilo’s rijst op je borstkas knallen, heb je echt even geen adem meer. Ik was even verdwaasd. Stond toen open en bekeek de schade, handen, pijnlijk en wat geschaafd, ook wat blauwe plekken onderweg, knieën vies en links wat pijnlijk, schouders pijnlijk van klap opvangen. Ik schut met mijn benen en voeten, gelukkig daar lijkt niets aan te mankeren. Ik haal diep adem en op dat moment plas ik bijna in mijn broek. Mijn ribben links onder doen enorm pijn. Maar ja ik sta daar midden in het bos, ik moet verder, want niemand kan mij hier komen halen, al heel lang geen mens gehoord of gezien. Gelukkig heeft de natuur daar een stofje op gevonden; adrenaline. Al snel stap ik verder en dit gaat goed, ik voel wel van alles maar kan mijn tocht gewoon voltooien. Terug in ons heerlijke vakantie huisje, neem ik de schade nog eens goed op, ga douchen, neem een kop thee en kom tot rust.
Zo langzaam aan raakt de adrenaline uitgewerkt en krijg ik steeds meer pijn. Echt veel pijn, ik moet er in de avond als ik in bed kruip van huilen, ik kan niet fatsoenlijk liggen, draaien en opstaan. Maar het is zoals het is. Ik ben in een oude valkuil gestapt. Na mijn Camino de Santiago in 2019 wist ik natuurlijk wel dat ik zou blijven leren, maar oude gewoontes slijten soms moeilijk. Als ik enthousiast ben kan ik nog steeds door draven.
Lesje geleerd, rijst weg en die komt er nooit meer in , in mijn rugzak.
Het heeft uiteindelijk ruim zes weken geduurd voor ik dacht, zo mijn ribben zitten weer zoals ze horen te zitten. Tevens was ik enorm dankbaar dat mijn benen en voeten niks mankeerden. Ik heb gelukkig de vakantie kunnen wandelen, maar pas op de plaats , dus geen hele lange tochten en zonder rugzak, of alleen met wat water erin.
Toen ik mijn Camino liep had ik behalve een zware rugzak ook een hoop andere bagage bij, in mijn hoofd. Een daarvan was het enorme verdriet om het verlies van mijn schoonmoeder, het jaar daarvoor. Wat heb ik een hoop gehuild omdat ze was gestorven. Bij Cruz de Ferro, een historisch herkenningspunt in Spanje naam ik een besluit. Ik had een steen van het graf van mijn schoonouders mee genomen en die zou ik daar gaan achter laten. Niet wetende wat dat voor mij zou betekenen of met mij zou doen. Ik moest enorm huilen daar op die berg stenen, allemaal achtergelaten door andere pelgrims. Ik stopte de steen in een gleuf en besloot, dat ik niet meer elke dag pijn zou hebben om het verlies. Ik zou elke dag dankbaar zijn, dat ik haar heb gekend, dat ze in mijn leven gekomen is en heb mogen genieten van haar pure persoonlijkheid, haar oprechtheid, eerlijkheid.
Van de manier waarop zij mij en mijn kinderen met open armen in haar gezin opnam, geheel vanzelfsprekend. Wat een geluk dat ik dat heb mogen ervaren.
Werkelijk waar, vanaf dat moment veranderde er een heleboel. Ik kon glimlachen als ik aan haar dacht in plaats van tranen met tuiten huilen. Nog steeds heb ik momenten van gemis, maar voor het overgrote deel kan ik dankbaar lachen dat ik haar heb gekend. Ook besloot ik tijdens die Camino dat ik datzelfde jaar nog naar Barneveld zou gaan lopen vanuit Tilburg, om dit aan haar te gaan vertellen. Niet wetende dat mijn voeten helemaal beurs waren toen ik uiteindelijk in mei thuis kwam. Ik moest behoorlijk herstellen. Uiteindelijk ben ik de dagen voor wij op vakantie gingen , in die bloedhete augustus maand, naar Barneveld gegaan. Dit avontuur kun je nog terug lezen op Pindat.
Tijdens die tocht besloot ik dat het mooi zou zijn om dit elk jaar een keer te doen, een mini pelgrimstocht naar het graf van mijn schoonouders. Dus dat beloofde ik aan het graf, aan mezelf en aan hen.
Het jaar daarop, vond een vervelend virus het leuk om in de wereld het een en ander op te schudden. Uiteindelijk ging ik toch nog, met allerlei beperkingen de dagen voor kerst in 2020. Ook dat kun je terug lezen, mocht je willen.
Vorig jaar stond door omstandigheden in ons gezin hier alles op zijn kop. De situatie was zodanig ernstig dat ik niet van huis weg kon en durfde.
Maar tevens was het een mooie levens les, want de belofte die ik had gedaan om elk jaar te gaan lopen werd daardoor verbroken. Nou daar zou ik in het verleden echt een hartverzakking van hebben gekregen. Een belofte breken, ik zou er maanden van wakker hebben gelegen. Maar het leven is niet van steen, of staal, het gebeurt, situaties veranderen en soms zijn er andere prioriteiten. Goddank is de thuis situatie weer hersteld en door die situatie zijn er weer allerlei andere groei momenten ontstaan.
Ik heb verzuimd in 2021, joehoe....... het voelt helemaal okay.
Al die jaren ben ik blijven zoeken naar balans, in mezelf, fysiek en mentaal. Ik blijf groeien, ervaren en mijn neus stoten. Of mijn ribben...... steeds beter kan ik hiermee omgaan.
De weegschaal ( in mijn hoofd en ook dat ding waar je met twee voeten op kunt gaan staan) slaat nog steeds wel eens door, maar komt ook steeds sneller weer in evenwicht. Ik kan steeds beter lief zijn voor mezelf, blij zijn met mezelf, zorgeloos zijn en nieuwe dingen ondernemen. Buiten mijn comfort zone op onderzoek uit gaan.
Dingen achter mij laten, stappen zetten richting mensen of juist weg van mensen zonder daar helemaal door van streek te zijn. Eindelijk, ik kan wel loslaten en berusten in de dingen zoals ze zijn.
Het besluit werd afgelopen dagen genomen, 16 oktober ga ik weer richting Barneveld lopen. “Vrienden op de fiets” werd weer uit de kast getrokkenen ik heb gelukkig slaapplaatsen kunnen regelen.
Vandaag liep ik met rugzak, zonder rijst, wel met kleding en water naar Riel en terug. Na jaren ging ik weer op bezoek bij mijn vader en zijn vrouw. Kort geleden door omstandigheden een besluit genomen en heb ik een kaartje gestuurd. Ik was welkom.
Volledig rustig voelde ik mij van binnen, wat het ook zou gaan brengen het was okay voor mij. Het kan vriezen, het kan dooien. Met die wetenschap ging ik en voelde ik, dat het goed was. Mocht hierdoor geen contact meer mogelijk zijn, het is goed. Mocht hierdoor wel weer contact mogelijk zijn, het is goed. Het was voor mij goed, ik was ontspannen en ben na het bezoek fijn en rustig weer naar huis gelopen. Onderweg, besloot ik om weer een blog te gaan schrijven, over de reis in en met mezelf, naar Barneveld en de aanloop daar naar toe.
De natuur strooit confetti, in prachtige kleuren, zij laat los wat mag gaan. Keert naar binnen en doet wat nodig is om de winter door te komen en volgend jaar weer stralend tot bloei te komen. Stevig geworteld.
Heerlijk, ik geniet, ben dankbaar en leer elke keer opnieuw van wat de natuur mij verteld. Ben mijzelf er van bewust dat ik daar ook nog veel meer op mag letten, in plaats van ergens overenthousiaste in te storten. Bomen laten ook niet in één keer al hun bladeren vallen, ze doen de dingen gedoseerd.
❤️🙏😃

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago