Jaren lang had ik mezelf opgesloten in een harnas, van angst, niet durven, niet kunnen, geen zelf liefde. Mijn wereldje was daardoor klein , beperkt en leek voor mij veilig . Maar daardoor deed ik mezelf enorm tekort. Daardoor natuurlijk ook de mensen om mij heen. De Solk therapie en mijn Camino Frances hebben er voor gezorgd dat het harnas uit is, maar....... het ligt aan mijn voeten. Zodra ik even niet oplet probeert het weer omhoog te kruipen. Deze tocht houdt mij wakker, allert.
Hoe kan ik met al die ruimte die ik heb, zonder dat harnas, wel binnen mijn grenzen blijven?
Ik ben een doorzetter, een Brouwers kwaaltje, zegt mijn oom. Ik noem het liever mijn kracht. Die ik wil gaan inzetten voor mezelf, binnen mijn grenzen blijven, nee zeggen, hulp vragen, luisteren naar mijn lijf. Grenzen op zoeken, maar niet er volledig over gaan.

Het is niet dat ik dit moet doen, ik voel dat ik dit wil. Ik wil heel graag naar Moed gaan, vertellen hoe het met mij gaat, wat zij voor mij was en nog steeds is. En ik wil het lopend doen, omdat ik daar zoveel van leer. Het weer is een bijkomstigheid die mij heel bewust laat voelen . Mocht het onverantwoord zijn, worden, dan stop ik. Ik doe dit niet voor een “ applaus” , ik hoef mezelf niets te bewijzen. Ik hoef anderen al helemaal niks ( meer) te bewijzen.
Dit is het moment om het te doen.
Omdat ik zo’n “ bikkel” ben, hoor het al verschillende keren terug. Moet ik ook soms diep gaan om inzichten te krijgen.
Door de hitte , moet ik wel enorm goed opletten, naar mijn lijf luisteren. Dit heb ik jaren lang niet gekund, ik voelde gewoon niks. Pas toen het echt fout ging, veel te laat.
Nu; Rusten, eten , drinken, genoeg vitamines en mineralen en lopen natuurlijk.
Dit voelt voor mij nu al echt als een pelgrims tocht. Ook al ben ik pas twee dagen onderweg. Ik leer enorm veel over mezelf , dat is moeilijk, hard werken, maar ik herstel, ervaar en leer. Gisteren na het eten en douchen was ik weer een heel ander mens.

Vanmorgen ging om 5.30 de haan van de buren uit zijn dak, die helpt mij een handje.
Ik kijk naar het kleed naast mijn bed. Er heeft ern explosie plaats gevonden, bij mijn rugzak . Nee dat kan niet, ben zoveel wakker geweest dat had ik gehoord . Iemand heeft er in gesnuffeld ....... okay ik heb er zelf zo’n bende van gemaakt. Ben het al verleerd hoe ik efficiënt met een rugzak op pad ben. Ging zo goed in Spanje . Het duurt dus wat langer voor ik op pad ben .
Ik loop rond half zeven buiten, heerlijk, de zon nog stijgende , tis best “ fris” , 22 graden. En ik hoor heel verl vogeltjes , daar word ik zo blij van. Die genieten ook vsn de temperatuur in de ochtend . Hebben de voorgaande dagen op de kop aan takjes gehangen, bevangen door de warmte. Nu is het feest.
Het valt mij deze dagen ook op hoeveel eeuwen oude bomen er staan langs de route . Het is prachtig , ik word er een beetje stil van. Zo indrukwekkend .
Een meneer, die zijn krant boven aan de dijk uit de bus komt halen, groet mij vriendelijk . Hij vindt dat ik moed heb. Ja nu weer wel, vol goede moed. Ik heb een lekker loop tempo, gezellig sandalen met sokken. Voeten afgeplakt , ik heb nergens last van.
Kom langs een paar gezellige geiten , die vrolijk naar mij toe rennen en aan mijn vingers knabbelen . Tis gezellig , maar ik ga er weer vandoor dames , het wordt straks weer warm.

Dan besef ik mij , dat ik altijd zo snel mogelijk van A naar B toe wil. De kortste en snelste route aub. Wat mis ik daardoor enorm veel mooie plaatsen in Nederland. Kijken of ik wat ruimte kan vinden om dat anders aan te gaan pakken. In elk geval zo nu en dan. Ik zie een regenboog verschijnen in de sproeier op een akker. Blijft toch mooi om te zien .
Om tien uur wil ik het pontje pakken richting Tiel , jammer dan hij vaart niet. Ik ga maar koffie drinken bij het hotel wat er staat. Ben rustig en de dame van het hotel zegt mij dat ik verder moet lopen. Over de brug, maar 9,5 km. Oeps, ik bel mijn hulplijn, vraag of hij de route wil bekijken die ik dan moet lopen. Voor zover voel ik mij goed, het lopen gaat prima. Philip bt mij terug, nieuwe route uitgestippeld . Helaas moet ik nu wel wat verder. Als ik met het pontje kon , dan was ik er vroeg in de middag. Nu? Geen idee.
Ondertussen kan ik meegenieten van de perikelen van een jong gezin. Papa , mama, oma en een kindje van zo ongeveer 1,5 jaar. Mama is druk bezig papa op aan het voeden, hoe hij zijn kind moet op voeden. Hij is tamelijk relaxed . Zij: “ nu zeg jij , dat mag je niet doen , papa is boos op jou” papa zegt niks. “Nou zeg het dan” en ze herhaalde weer precies het zelfde . Zo steeds met iets anders. Oma zegt dat mama eens rustig moet gaan zitten. “ IK ben RUSTIG!!!!” En het kind wordt steeds ondeugender , logisch , het is ook warm en al die verschillende signalen . Gelukkig krijgt hij ook nog te horen dat dat zijn schuld is. Oma doet haar best niks te zeggen. Ik zit er rustig naar te kijken en heb best met het kleine meisje te doen.

Ik ga verder, of nee eerst een stukkie terug en dan richting de brug. Ik loop in een fijn ritme. Zie een ooievaar op een nest. Ik zie verl lege nesten . Jammer is dat.
Klim de vreselijke brug op en daar is nul schaduw, wel veel warmte en lawaai van het verkeer . Maar, ook prachtig uitzicht over dr oevers. Het klotsende water, tegen de boten.
Na de brug neem ik een pauze onder de boom, bel even naar Philip , heb het niet zo goed begrepen. Geduldig legt hij de route weer uit.
Het is net na de middag , 34 graden .
Ik eet en drink wat en ga weer op pad. Terwijl dr kilometers langzaam onder mijn voeten verdwijnen kom ik bij de lekkerste kerse kraam van Nederland , ik koop aardbeien. Tja daar had ik net even meer zin in. Ga in de schaduw op mijn gemak de hele bak leeg eten. Dsn koop ik ook weer wat kersen, maak een gezellig praatje met die meneer. Vraag of hij mijn hoedje even wil verzuipen en mijn fles vullen. Met veel plezier zei hij en wenste mij succes.
Ik heb het idee dat ik eindeloos loop, na een half uur pal in de zon, zie ik de route niet. Gooi mijn rugzak onder de boom en baal. Hup hulplijn staat weer paraat . Oeps gewoon niet goed gekeken . Ik besluit te blijven voor een lange pauze. Ik herstel weer goed. Nog 7 km zei Flip, naar het pontje. Hup ik ga op pad, het wordt nog heter, 39 graden zegt mijn telefoon . Na een half uur stop ik weer . Dan loop ik later tegen de afslag naar Amerongen aan. Nu nog 7 km. Ik geloof dat ik op dat moment het apezuur krijg. Ik besluit dat niet te gaan lopen. In Spanje deed ik het ook. Ik ga het hier ook proberen, liften . In de schaduw staand vliegt de ene naar de andere auto voorbij. Okay , ik geef het 10 minuten, het gaat wel lukken. Anders bel ik een taxi. Komt er een auto langs , zwaait mevrouw overdreven vriendelijk ...... grrrr , ik word prikkelbaar . Dan rijdt er een golf voorbij met een jonge man. Rijdt door, ik denk dat is jammer, plek genoeg . Een minuut op drie later komt hij het fietspad opgereden. Hij is omgedraaid om mij een lift te geven. Ik ben dol gelukkig , hij ( Patrick) brengt mij mij naar het pontje. Hij hoeft helemaal niet naar Amerongen, rijdt er voor mij naar toe! We praten met elkaar , zegt hij dat hij net stage heeft gelopen op de Solk therapie. Nou toen hadden we gespreksstof genoeg en nadat ik uithad gelegd wat ik met dit vreselijke warme weer toch aan het doen was, vond hij het een goed besluit dat ik ging liften. Ik ook . Het was gezellig , hij vroeg ook of ik nog genoeg water had.
Ik heb hem hartelijk bedankt en hem de held van de dag benoemd . Naast Philip natuurlijk. Als ik het pontje afga en een stukje heb gelopen ga ik naast een boerderij in de wei liggen. Daar lig ik wel een uur te genieten van de rust, schaduw en mijn besluit . Nog een half uur lopen naar mijn adres . Ik heb al vele mooie oude huizen gezien, maar Amerongen is toch echt prachtig. Ik hoopteeen beetje in zo’n oud huis te slapen, helaas. Wel alleraardigste mensen weer en ik mocht vanavond nog mee eten ook! Ik heb veel geluk!
Veel mooie dingen gezien, mensen ontmoet en klaar voor morgen. Naar Barneveld .

❤️🍀🤔

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago