Ik heb bij de reis beschrijving geschreven wat ik ga doen . Wil je mij volgen , ben je van harte uitgenodigd , gezellig 😃
Ik kan zelf de betreffende pagina niet makkelijk vinden, dus plak mijn verhaal hierin. Hoewel niet iedereen zo onhandig is als ik, weet je dat in elk geval waarom ik ga.

Ik ben nog niet klaar, mijn pelgrimstocht naar Santiago de Compostela krijgt nog een klein staartje. In week 30 ga ik vanuit Tilburg naar Barneveld, je raad het al, lopen. Dit is qua kilometers wel te overzien.
Wat ik 9 april totaal niet kon overzien, wat er ging gebeuren en hoe. Of ik het zou halen ,zou verdwalen , de weg kwijt raken. Vooral de angst dat dit weer zou gaan gebeuren in mijn hoofd. Daarnaast ook de overtuiging dat ik zover hersteld was dat dit niet zou gebeuren, ik heb zoveel geleerd in de solk therapie.
Ja ik heb het echt zwaar gehad op sommige momenten, maar ik kwam er weer uit, er was licht aan het eind van de tunnel, er waren opties. Ik kon verder kijken dan dat ik de jaren daarvoor had gedaan. "Veilig" gevangen in mijn eigen gecreëerde wereldje.
Ik was "uitgebroken" en zo gelukkig dat ik dit avontuur aanging en ook zo trots op mezelf. Voor het eerst in mijn leven iets doen , echt alleen maar voor mezelf, hoe lang het ook zou duren. Voor het eerst in mijn leven echt trots op mezelf, hoe jammer is dat als je 50 jaar bent. Niet getreurd, ik ben er dolgelukkig mee dat het is gebeurd!

Ik vind het al een wereld reis om met de auto naar Barneveld te gaan😂.
Lopend, als ik alles goed loop, is het maar 90 kilometer. Maar....... Hier geen route boekjes, geen grote gele pijlen die de weg wijzen. Ook geen grote rugzakken voor mij, die mij een beetje de goede kant op helpen. Ik zal de weg zelf uit moeten stippelen en vertrouwen op mezelf dat het goed komt. ( Gelukkig hebben we tegenwoordig een mobiele telefoon waar je prima mee kunt navigeren) Dat is voor mij een stapje verder op een totaal onbekend pad , van dingen durven en doen. Ik ben nog niet klaar met groeien, maar wel met stilstaan in mijn ontwikkeling.
Onderweg ook geen andere pelgrims die mij helpen, steunen. Maar ik kom vast ook hier fijne mensen tegen. Maar zeker weten, niet met dezelfde bestemming.
Al sinds ik weer thuis ben speelt dit in mijn hoofd. Het ploepte er zomaar in, een "weten" dat ik dit nog moet/ wil doen.
Ooohhhh wat deden mijn voeten pijn , de eerste twee weken nadat ik thuis was. Ze waren echt op. Ik was moe, stijf en van slag. Het was moeilijk om hier te landen.
Toch , dacht ik er al meteen over om naar Barneveld te gaan, lopen.

Waarom een mini pelgrimstocht?
Ik ga naar het graf van mijn schoonouders lopen. " Naar de heilige Marinus" zei Philip. Ja katholiek was mijn schoonvader wel, maar heilig, dat weet ik niet hoor.
Ik ga , eerlijk gezegd, vooral naar mijn schoonmoeder, "Moed". Zo werd zij genoemd door haar familie. Toen ik dat voor de eerste keer hoorde, bijna 15 jaar geleden, dacht ik aan "moet" . Tof dacht ik,alles wat zij moet doen voor iedereen. Dat zei natuurlijk meer over mij. Omdat mijn zienswijze voorheen vooral "moeten" was, alles perfect , goed , aardig , vriendelijk, voor de ander, altijd.
Moed, is gewoon een afkorting van moeder.
Dat was mijn schoonmoeder, van top tot teen. Ze was vanaf het begin "gewoon" blij met mij. Voor haar gewoon , maar voor mij heel bijzonder.
Ik werd door haar altijd gewoon geaccepteerd, zonder eisen , voorwaarden of verwachtingen.
Ook toen kwam ik thuis te zitten met mijn burnout, of burnop, beter gezegd. Want de koek was echt op! Mijn schoonmoeder snapte daar echt niets van , wat was dat dan, hoe kwam het dan? Altijd met belangstelling vragen hoe het ging, zonder oordelen of verwijten. Bezorgd, belangstellend, lief.
We hebben geregeld over belangrijke dingen gesproken. Vroeger , wat er in onze levens gebeurt is en wat dat voor effect heeft op jezelf.
Altijd was ze blij om mij en Philip, weer te zien. Mijn kinderen ,zonder voorwaarden, gewoon, accepteren. Voor haar geen verschil tussen de "echte" en stief kleinkinderen.
Al met al , is zij dus erg belangrijk voor mij geweest en is ze dat nog steeds. Maar helaas is ze er niet meer. Wat ben ik daar enorm verdrietig om geweest. Het deed echt pijn.
Op mijn Camino heb ik een steen achter gelaten bij Cruz de Ferro. Die steen bleef daar met mijn verdriet. Ik wil vooral de mooie en fijne momenten herinneren en niet verdrietig zijn omdat ze er nu niet meer is. Ze is er nog steeds, in mijn hart, gedachten. Tovert een lach op mijn gezicht als ik aan haar opmerkingen denk, direct, zonder blad voor de mond. Altijd oprecht.
Hoe ze kon genieten van een ommetje, een ijsje, een dansje met haar kleinzoon. Nou ja, ik kan nog wel even doorgaan. Maar ik ga dus, daarom, naar Barneveld lopen.
Ik ga haar vertellen hoe het nu met mij gaat. Toen zij stierf ging het slecht met mij, fysiek en mentaal. Nu gaat het goed en daar ben ik blij om. Dat wil ik met haar delen. Natuurlijk , weet ze dit al wel, maar mijn gevoel zegt, dat mijn camino nog een staartje nodig heeft.
Gezien ik het lastig vind om hulp te vragen, ga ik dat hier ook maar meteen doen. Ik kom onderweg geen alberques tegen.
Ik zoek een slaapplek voor
23 juli in Vlijmen
24 juli in Heerewaarden
25 juli in Amerongen.

Wie kan en wil mij daarbij helpen? Ik ben ook lid van vrienden op de fiets , dus ook dat is een optie. Maar het lijkt mij enorm leuk als het zo lukt. Ook enorm spannend trouwens.

26 juli kom ik aan in Barneveld en bezoek ik het graf van mijn schoonouders.
Ik wil daarna op bezoek gaan bij mijn schoonfamilie. Dan komt Philip ook daarheen, met de camper en begint onze vakantie. Dat gaan we dan wel samen doen, Ike gaat ook weer mee.
Over deze paar dagen wil ik ook een blog bij gaan houden, jullie zijn weer van harte uitgenodigd om mij te volgen. Gezellig😃

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago