Het einde van mijn tocht komt eraan en ook daarmee het afscheid van Sjef. Zoals ik eerder schreef is hij de vader van een vriendin . Een wandelaar in hart en nieren. Zijn droom om vanuit thuis naar Santiago te lopen is helaas nooit uitgekomen. Maar hij heeft samen met mij een beetje kunnen proeven . Een foto van hem en een beetje van zijn as, heeft in een Jacobsschelp al die weken aan mijn tas gehangen . Samen met het gelukspopje van zijn dochter. Het eerste koortje ging al snel stuk en het tweede ook. Daarom kocht ik snel een “ Buen Camino “ bandje voor hem. Uhhhh of voor ons , want ik wilde hem zolang mogelijk mee nemen.
Wat heeft ie moeten aan horen van mij, heb ik hem vragen gesteld of om raad gevraagd . Het antwoord kwam altijd wel, hoewel soms niet meteen. Mocht het zelf ervaren , allemaal.
Tot vandaag, vanmorgen stond ik op met het gevoel dat ik tegen een mooi plekje voor hem wilde aanlopen. Misschien met het idee , dat ik morgen het puntje op de i, helemaal zelf zet.
Dat plekje heb ik denk ik ook gevonden. Tussen mooie oude stenen. Met zicht op zee en eucalyptus bomen in de buurt. Afscheid nemen doet zeer, ook ik vond het een moeilijk moment. Nu ga ik alleen naar het einde van de wereld , morgen .

Wat een vreselijke nacht had ik, toch ook onrust om de enkel van mijn Engelse kamergenote. Zij had er minder last van, snurkte als de beste. Vanmorgen heb ik haar was nog even gevouwen. Toen ze wakker werd , bleek dat ze wel op haar voet kon staan . Nog wel wat dik en pijnlijk . Lopen gaat niet lukken dus gaat ze met de bus verder.
Ik begin mijn loopdag om acht uur, het miezert. Het is grauw, Grijs en somber buiten. Ik doe mijn cape om en loop het eerste stuk langs de weg. Levens gevaarlijk , maarja een andere optie is er niet.Het is niet koud, dus geen spijt van mijn korte broek .
Ik loop over een rivier, het water stroomt wild, heerlijk dat geluid . Alles ziet er fris en groen uit, aan de kant van de weg. Overal de mooie regendruppels die blijven liggen. Ik kan er van genieten.
Ik kom een gezellige slak tegen en die loopt even met mij op. Niet te lang want mijn tempo ligt net iets hoger. Het tweede dorp, half tien is het dan, neem ik een kop koffie. Inmiddels is het gelukkig droog. De zon heeft nog geen zin om door de grijze wolken te breken.Blij toe dat ik koffie had, want dat was de enigste optie tot Cee.
De dag gaat weer op en neer berg op en weer af. Lang denk ik dat ik van keien en rotsen verlost ben , maar helaas..... ze komen weer op mijn pad. Denk dat de demping van mijn schoenen niet meer zo hoed is want ik lijk elke kiezel te voelen . Of gisteren toch iets te ver gelopen ?🤔
Twee keer loop ik het bos in met aan de linkerkant sparren en de rechter kant eucalyptus bomen , dat is echt een goddelijke combinatie die twee geuren bij elkaar .
Er zijn weinig pelgrims , of flink verspreid. Komt er soms ook tegemoet gelopen , terug op weg naar Santiago .
Moet zeggen dat ik daar echt geen zin meer in zou hebben. Het loopt echt op het einde voor mij. Zoals Philip zou zeggen, als we terug van vakantie komen “ ruik je de stal al?” Het kan niet snel genoeg gaan. Wetende dat je THUIS komt, in je eigen omgeving . Lekker je vertrouwde kop thee, stoel , douche, bed. Vooral niet te vergeten ....... de mensen thuis.
Ik zou er ook bijna van gaan rennen , heeft totaal geen zin , want de reis staat voor maandag geboekt . Rustig aan dus maar . Dat lukt ook goed.
Genieten van de natuur, de vogels en....... ik heb vandaag weer een koekoek gehoord . Daar werd ik blij van.
Ik loop een tijdje op met een moeder en haar 19 jarige dochter . Zij lopen samen een week. De kilometers gaan dan beduidend sneller, gezellig pratend.
Ik zie prachtige koeien en kalfjes . De koeien hebben enorme hoorns. Daar wil je niet mee te maken krijgen .
Ook wat schapen , twee lammetjes willen drinken . Ze kwispelen als een dolle en als ze dan gaan drinken vliegt de achterkant van moeders de lucht in. Snap dat ze na even er van door gaat. Maar helaas haar twee hongerige kinderen volgen snel .
Op een gegeven moment denk ik een café te zien, helaas dicht . Ik maak een foto van de voorkant , helemaal van glas/Jacobs schelp.
Loop ik weg, ben ik totaal verbaasd van mijn eigen onderbenen. Die zijn gespierd geworden😃😂.
Steeds als ik een berg op klim ben ik benieuwd of ik dan nu de zee ga zien . En dan eindelijk is het zover , dat is mooi. Vooral na een tijdje omdat de lucht wat opentrekt en dan echt duidelijk is. Ik kop de goede kant in!
Ik kom nog een slak tegen die het erg druk heeft met eten . Best een lefgozer , om zo met huis en al boven in een bloem te klimmen.
Als ik een eind op weg ben krijg ik het weer voor elkaar om mijn voet om te zwikken . Zal jullie de vloek besparen . Ik hobbel verder naar beneden . Dan loop ik Sandra tegen het lijf, die ik in Leon ontmoete . We hebben die avond samen gegeten . Zij komt via muxia en Finisterre , terug naar Santiago , petje af! We praten even samen , het is leuk om elkaar weer te zien . Dan gaan we iedere ons weegs. Zij omhoog , ik naar beneden.
Dan zie ik de plek waar ik Sjef, of zijn schelp, foto en as, samen met gelukspopje achter laat. Hij ziet elke dag de zee, de zon schijnt op hem en het voelt goed. Ik pluk wat bloempjes en leg die bij hem neer. Als ik dan doorloop moet ik wel wat tranen drogen .
Dan loop ik Cee uiteindelijk binnen. Drie alberques completo. Een oude Spanjaard spreekt mij aan, of ik Duits praat . Hij geeft er gewerkt en vind het leuk om even een praatje te maken . Ik ook. Daarna weer verder, kom een citroenboom tegen midden in de stad. Kon het ook niet laten om weer een foto van de laatste baby peuter mode te maken .
Ik besluit om op een pleintje even wat te eten en dan verder te zien .
Als ik verder loop kom ik bij een pension. Een kamer met zicht op zee kost 10€ meer. Doe maar niet. Ik kom om te slapen niet om uit het raam te staren. Ik zie mooie dakpannen en bomen.
Morgen mijn laatste wandel dag, ik ben benieuwd , nu op zoek naar iets te eten .

🙏🍀❤️

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago