Terwijl ik de titel schrijf, denk ik dat de kers van de taart is gerold.

Vanmorgen was ik zo blij mijn rugzak op mijn kont te kunnen zetten en weer op pad te gaan. Op het plein wacht ik nog op een paar bekenden, om hen nog te zien voor ik vertrek. Zij komen vandaag asn in Santiago. Tijdens het wachten zie ik ook weer andere bekenden, Amanda uit zuid Afrika . Ze is ook zo blij en gelukkig er te zijn. Albert uit Duitsland zie ik nog even . Dan uiteindelijk Deborah, Ellen en Paul. Het was emotioneel om hen weer te zien, echt erg fijn. Samen op de foto en praten en uiteindelijk is het half elf voor ik vertrek. Nog even een kop koffie want geen idee wanneer ik die mogelijkheid heb.
Als ik de stad uitloop zie ik nog een Duitse jonge vrouw met hond lopen. We praten en lopen even samen, maar haar tempo is veel sneller dus gaan ze er vandoor.
De dag begint met een klim , ik heb er zin in, fris en fruitig ( kersje).
Al redelijk snel veel groen, veel grote huizen . Bomen, tuinen, veel gras , bloemen . Ik loop bos in en uit. Dorpen door of langsaf. De radio staat weer op tien, heerlijk al die vogels . De geur van eucalyptus bomen, gemaaid gras.
Ik zie een boom met heel aparte bloesem . Kort daarna een klein stroompje en geniet van het geluid van het stromende water . Kort daarna een buiten plas pauze, ik kom geen café of bar tegen . Ook bijna geen pelgrims te ontdekken . Heerlijk het alleen lopen , de rust, al het groen , de mooie wolken.
Ik kom lang mooie stukken en geniet . Het is wel geregeld klimmen. Dan zie ik een bad van knal roze bloemen, het lijkt wel nep . Maar er hangt een zoete lucht en als ik ga ruiken blijken het echte bloemen te zijn.
Ik kom een mooie Camino poort tegen en dan ga ik op een stuk steen iets eten rond 13 uur. Hetis inmiddels warm, misschien qua temperatuur niet zo, 22 graden , maar het veel in de zon op asfalt lopen is heet. Na mijn lunch komt er een zware en lange klim. Het zweet gutst van mijn hoofd en rug. De kers van mijn taart is los en begint wat te rollen . Ik zie gelukkig nog steeds hoe mooi en rustig het is ondanks dat het zwaar is. Rond half drie kom ik bij een café waar het meisje met de hond ook pauze houden . Hij ligt op apegapen . Vraag mezelf af of de hond er ook lol in heeft. Ik doe mijn schoenen en sokken uit want mijn voeten lijken wel te koken . Drink wat en als alles weer een beetje droog is ga ik weer op pad. Dan heb ik echt opstart problemen . Lijkt of mijn middenvoetsbeentjes door mijn schoen gehusseld liggen. De kers ligt inmiddels op de rand van de taart.
Ik kom een prachtige brug tegen, flink veel water komt er met veel kracht onderdoor. De watermolen heeft volop werk.
Daarna weer een klim, mijn voeten doen inmiddels geen pijn meer maar worden wel moe, ik trouwens helemaal .
Uit eindelijk kom ik langs een laatste dorp met enorme bomen, voor ik mijn bestemming bereik . Het was een lange dag, voor het aantal kilometers .
Ik kan geen pap meer zeggen, plof op mijn bed in de alberque en zie de kers, van mijn taart, op de grond liggen. Mijn kers op de taart is door de mand gevallen, het viel uiteindelijk echt tegen.
Ik lig een tijd op bed, drink veel water en neem uiteindelijk een douche. Dan besluit ik met mijn buurvrouw op zoek te gaan naar een restaurant. Na een half uur strompelen , zij loopt ook erg moeilijk, komen we uiteindelijk te zitten in het restaurant van onze alberque😂😂.
We hebben het gezellig samen , het eten smaakt goed en uiteindelijk schrijf ik nog een blog. Dat is leuk om te doen, even de dag doornemen en beseffen dat alles relatief is. Morgen een nieuwe dag, nieuwe ronde . Ik hoorde van een andere pelgrim dat dit een hele zware dag is. Ik hoop het.
Ik ga nog even lezen en dan op een oor, zodat ik morgen fris en fruitig ben.

❤️🍀🙏

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago