Vanmorgen vroeg op pad. Bijna een Koreaanse gewurgd . Ze Laat haar wekker om 5.30 uur😳 afgaan. Zet hem niet uit en springt niet uit bed om met stille trom te vertrekken. Ze Laat hem gewoon half uur lang op herhalen staan. Op mijn vraag om uit te zetten komt geen reactie. Daarna met een hoop lawaai en geritsel haar zooi gepakt. Drie jonge Spaanse kamergenoten, vroegen waar ik begonnen was. Ik zeg vijf weken geleden in Zuid-Frankrijk . Ze zetten grote ogen op en vragen of ik dan met iemand anders ben? Uhhhh nee alleen. Ze zijn sprakeloos en zeggen veel respect te hebben voor deze ( oude 😂🤪, maak ik zelf ff van) dame . Dankjullie wel , Buen Camino . Gaf nog ff het advies om het slaapmatje te “ vergeten “ als het niet duur was. Al dat gesjouw met dingen die je niet nodig hebt. Daarna gingen zij op pad. Toen ik wilde gaan, zag ik dat het meisje haar zonnebril had laten liggen. Niet dat ze die vandaag nodig heeft.... toch maar meegenomen , gelukkig zaten ze beneden nog te ontbijten.
Als ik buiten kom, regent het. Dus maar meteen cape om , mijn regenbroekspijpenenschoentegenregenbeschermers al aan.
Wat een ander begin van de dag zo, alles grauw en nat. Gelukkig blijft de natuur net zo prachtig , misschien nog wel wat mooier nu alles schoongewassen is . Waterdruppels op de grassprieten . Ik loop op modder paden, spletsch, spletsch. Gelukkig nu alleen mijn zolen op het zand pad. Kan mij nog goed herinneren dat dit op dag twee, mijn voeten in mijn schoenen deden. Zij ( mijn schoenen ) wilde toen erg graag in zwembaden veranderen, Dat is hier gelukkig niet zo. Wat zou het leuk zijn om laarzen aan te hebben, zou ik lekker in de plassen kunnen stampen . Een nadeel , moeten ook weer mee op mijn rug. Dus probeer ik die maar te mijden .de dag begint weer met een klimmetje. Ook opwaarts loopt het beter, nu ik minder bewust oplet. Naar beneden gaat ook veel beter, ondanks de modder, natte stenen en rotsen. Merk dat het vertrouwen hebben in mijn lijf, mij veel meer ruimte geeft.
In Pregontuno kom ik een café tegen die groene smoothies maakt , ik ben binnen en blij. Das een mooi ontbijt.
Ondanks het vele groen, ik doel niet meer op de smoothie🤪, zijn er deze morgen niet zoveel bloemen te zien. De Camino radio staat aan, heerlijk al die vogeltjes die zo hun best doen .
Het is bos in en weer uit lopen, dorpjes , stukje langs de weg. In het bos ruikt het heerlijk fris, ik kijkt uit naar bloesem, maar zie het niet . Ik kan de geur niet thuis brengen, maar ik vind het heerlijk.
De hele ochtend is het regencape om en weer uit. Dan even droog en dan gaat het weer regenen. Gelukkig niet erg hard, maakt ook niets uit. Ik wil graag droog blijven, daar moet je dan wat voor doen.
In Melide , loop ik een café binnen, zit daar ook de groep van gister avond . Hoe bestaat het zo , in een grote plaats kies ik dezelfde café als zij . De meeste gaan weer op pad. Peter niet, zijn been is pijnlijk en dik. Ik eet heerlijke gebakken eieren en drink koffie. Dan vraagt Peter of ik een croissant met hem wil delen . Ik zeg “ nee” en eet door . Hij moet lachen. Ik zat namelijk gisteren nog te vertellen hoe moeilijk nee zeggen is voor mij, zonder daar verder uitleg bij te geven. Ik lach daarom ook en ben blij , ook trots op mezelf dat ik dit dus ook aan het leren ben. Het ging zelfs onbewust .
Na het eten ga ik weer, het is droog en lijkt beter te worden .
Ik loop langs een ijszaak. Het water loopt me in de mond. Er staat een jong meisje in de zaak en die moet lachen om hoe ik verlekkerd naar binnen kijk. Ik loop door, het is nog vroeg.
Na tien meter keer ik om, kan mij wat schelen , lekker ijs is altijd lekker. Ik bestel twee bollen en met Google translate zeg ik dat het er zo lekker uitzag dat ik het niet kon weerstaan . Het meisje lacht en schept wat extra ijs in mijn bakje. Blij dat ik terug ben gegaan , het was een heerlijk ijsje.
Als ik de stad weer uit ben en een bos inloop zie ik een Spanjaard met overal en snoeischaar mij tegemoet komen lopen. Ik ben benieuwd wat er nu steeds zo lekker ruikt in de bossen hier. Vraag aan hem of hij Engels praat . Nee helaas. Ik vraag hem met handgebaren wat ik ruik, hij loopt naar een boom en wijst hem aan. Wij zijn beide blij. Nu weet ik de rest van de dag van welke boom die heerlijke geur komt. Wat het voor een boom is geen idee. Zijn bast laat los, boven in zijn kruin heeft hij dunne langwerpige bladeren die wat flets groen zijn .
Ik kom een donativa standje tegen, maar mijn oog valt vooral op het autootje erachter. Die had ik graag gewild toen ik nog kraamverzorgster was.
Ik kom weer in een klein dorp een klein smoezelig oud vrouwtje staat bij een hek met een andere vrouw te praten . Als ik dichterbij kom zie ik dat een dikke slak , met huis, een heel spoor op haar rug heeft getekend en het er nog steeds gezellig heeft. Ik stop en wil haar duidelijk maken dat er wat op haar rug zit. Begint ze tegen mij te tetteren in het Spaans , samen met haar felle ogen, voelt het alles behalve vriendelijk . Ik pak mijn vertaal vriend erbij en dan weet ze mij duidelijk te maken dat ik hem eraf moet halen . Als ze hem ziet geeft ze een gilletje . Ik zeg Goede dag en loop lachend door .
Genietend van al het groen loop ik weer verder. Buiten die heerlijk ruikende bomen vooral veel koeienpoep lucht vandaag. Alle velden waar het gras vanaf is gehaald hebben een heerlijk laagje mest gekregen . Nu kan ik daar best van genieten , maar vandaag is het wel erg veel. Ook veel minder mooie en oude muren te zien vandaag. Op een gegeven moment loop ik alleen met een Spaanse dame op een bospad. Zij is aan het bellen en dan besef ik iets, wat mij al eerder is opgevallen. Ik denk dat de kwaliteit van de telefoons hier echt belabberd is. Men moet zo hard praten om voor de andere kant verstaanbaar te zijn . Als ik langs loop hoor ik ook een dame aan de andere kant tetteren.
Het valt mij vandaag op dat bijna alle fietsers hun bel gebruiken . Heel fijn. Grappig want gisteren zei ik op de fb groep van Santiago, tegen een fietser die binnenkort vertrekt, of ze dat aub willen doen . Ik heb nl geen ogen in mijn achterhoofd,
Ik merk dat mijn voeten moe gaan worden , het is verder dan mijn boekje aangaf . Dan ga ik toch door , ik denk er namelijk zo te zijn. Dat valt tegen . Dan op eens komen er een aantal fris en fruitige jonge dames voorbij huppelen. Giechelend en vlot. Wel een rugzak , maar mijn klomp breekt als die geen taxi hebben genomen. Droog, geen regenkleding, geen smerige sokken/ legging. Fris en fruitig. Denk dat zij hebben besloten dat een dorpje uit , het volgende weer in, wel genoeg is voor vandaag. En voor de twee stempels , die je per dag nodig hebt om een compastella te krijgen. Zou dat nou ook echt voldoening geven ?
Dan eindelijk is Ribadiso da Biaxo in zicht . Een prachtig dorp om te zien, ik zie het wel , maar voel vooral mijn voeten . Heb het idee dat ik strompel. Wat ben ik blij als ik binnen ben en een bed heb . Ff languit , voeten in de lucht.
Morgen weer een dag. Ik ga optijd slapen .

Ik heb trouwens even overleg gehad met Sjef. Want we zijn bijna in Santiago. ( natuurlijk ook met het thuis front 😂)wat zullen we doen , nu we hier toch zijn? Doorlopen naar Finisterre ? Volgens de Romeinen was dat het einde van de wereld , de Spaanse kust. Sjef is voor, klein stukje verder, 100 km. Als we er al 800 gedaan hebben , kan dat er ook nog wel even bij.
Dus het is nog niet voorbij .
Zondag kom ik aan in Santiago. Maandag blijf ik daar en ga ik mijn voeten rust gunnen. Dinsdag vertrekken we weer , naar Finisterre. Voor mij, vier dagen lopen. Ik schrijf nog even door , als jullie willen kunnen jullie het nog mee beleven .
Dan uiteindelijk ga ik maandag 27 mei weer naar huis. De dinsdag daarna is het 7 weken geleden dat ik naar Frankrijk vertrok voor dit grote avontuur .

Nu ga ik een schiet gebedje doen , dat die fietsende Spanjaard onder mij 😂 niet snurkt en stil ligt want dit stapelbed wiebelt enorm 🤪

🙏❤️🍀

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago