Vandaag ben ik vijf weken geleden gestart in Saint Palais, zuid Frankrijk. Ruim 700 km vanhier. Dan te bedenken dat ik dat met de auto al niet te toen vind. Nu heb ik het gelopen .

Van morgen net met zonsopgang gestart. Ik had er weer zin in, misschien ook wel extra omdat ik vandaag het 100 km punt voorbij zou gaan. Wat een onwerkelijk gevoel . De teller staat nu op 110, en een beetje.
Al snel haalt de Duitser Albert mij in. Met hem heb ik gisteravond een poos zitten praten. Zijn vriendin is nu voor twee weken hospitalero in Astorga, geloof ik. Hij wandelt die tijd, voor de eerste keer op de Camino. Zijn tempo is sneller dan dat van mij, ik voel mezelf stijf. Beetje opstart problemen. Hij loopt langzamer nu omdat hij toch de behoefte om wat te praten over de dingen waar we het gisteren over gehad hebben. Onze redenen om hier te zijn. Na een poosje gaat hij er weer vandoor . We groeten elkaar en wie weet tot ziens.
Maar na een kwartier of zo haal ik hem in. Hij had rustig gelopen , dacht toch een beetje bij mij te moeten blijven . Ik moet lachen en zeg dat ik al vijf weken alleen op pad ben. Dus dat het echt goed gaat. We komen drie meisjes tegen met hetzelfde t-shirt en een klembord. Daarop , ook in het Engels een verhaal voor donatie voor Spaanse doven kinderen. Of we wat willen doneren , zelf zijn ze ook doof. Ik geef wat, schrijf mijn naam op het klembord en het bedrag . Wij lopen door , kijken elkaar en en zeggen tegelijk , ik geloof dat ik net enorm in het ootje genomen ben. Ik hoop natuurlijk van niet, maar anders hoop ik dat ze er lekker van eten en er lol om hebben.
Na weer wat gekletst te hebben , gaat hij weer vooruit. Of liever gezegd, ik haak af, voor een kop koffie.
Het is werkelijk weer een prachtige wandel route. Veel over ingesleten paden, met eeuwen oude gestapelde stenen muren. Veel bomen en op de muren , mos, vetplantjes, bloemen, varens, klimop. Alles is groen groen groen. Ik houd er van!
Ik mijmer over hoe het hier vroeger geweest moet zijn. Misschien komt er zo een stoere ridder op een groot paard aan. Gooit mij achterop zijn paard. En in zijn kasteel krijg ik fatsoenlijke ( jurk) kleding aan. Mijn haar wordt gedaan. 🤪
Ach ja nu gaat mijn hoofd echt een beetje ophol, i.p.v. van het paard. Op een van die paden komt ineens wel een taxi aan rijden. In Nederland zou niemand het in zijn hoofd halen om op dit pad met een nieuwe auto te gaan rijden. Maarja , hoe kom je anders naar het volgende gehucht?
Bij een boerderij staat een ezel. Hij vindt het heerlijk om gekriebeld te worden en als dank wil hij wel met mij op de foto . Vandaag en ook gisteren zag ik bij vele huizen Duitse herders honden liggen. De meeste los, wel gewend aan de stroom mensen die voorbij komt.
Ook kom ik vandaag veel typische opslag plaatsen voor de oogst tegen. Hoog met uitstaande randen , zodat ratten en ander ongedierte er niet bij kunnen om alles op te eten . Hier en daar is ook hier, water de baas, het loopt dan gewoon over het pad, geen probleem, er zijn voetgangers bruggetjes gemaakt van steen. Kun je er zo langsaf.

Zo’n 400 meter voor het 100 km punt neem ik pauze en eet wat. Overdenk de afgelopen weken.
Als ik even later de mijlpaal bereik, op de foto geweest natuurlijk, Moet ik lachen en huilen tegelijk. Drie Koreanen en een fietster kijken mij beetje verbaast aan. Ik zeg dat ik zo blij en gelukkig ben, dat ik zover , 700 km, gelopen heb. Ze vragen waar ik gestart ben en wanneer. Dan geven ze mij een applaus en feliciteren mij. De fietster wil mij chocolade geven om het te vieren. Dan moeten we gezamenlijk lachen om deze spontane “ taart “ aanbieding . 🙏❤️😃
Ik loop genietend en gelukkig weer verder.
Ook de rest is geweldig mooi, veel velden, reuze oude grote bomen en nog meer groen .
Op een gegeven moment komt een boer met zijn koeien het pad op, ik ga aan de kant staan . Zijn vrouw loopt op het weiland ernaast te schreeuwen en met een stok te zwaaien . Als ze niet doorlopen krijgen ze met die stok op hun achterwerk . Die arme beesten. Er loopt ook ern herdershond bij, beetje voor de sier en gezelligheid denk ik. Dan moet het oude vrouwtje een hele diepe pas maken om ook op het pad te komen. Ik steek mijn hand uit naar haar om haar te helpen . Verrast en dankbaar neemt ze die aan en kan zo een stuk veiliger naar beneden stappen . Daar aangekomen, lacht ze haar half tandeloze lach, legt haar ruwe hand op mijn wang en geeft er een lief kneepje in. Met een hoop , woorden en dankjewel. Dan gaat ze weer achter de koeien aan. Passeert mij weer en legt haar hand op mijn arm, om nog eens gracias , te zeggen.
Zoveel dankbaarheid , om zo’n klein gebaar. Mijn hart zingt ervan en nog lang voel ik haar ruwe maar ook zachte hand op mijn wang.

Dan kom ik op een punt waar ik de keuze moet maken , oude weg of een nieuwere. Het scheelt 100 meter. Dus de oudste...... heb even later wel achter mijn oor gekrapt om deze keuze. Zo steil , smal en rotsblokken met grote passen te maken . Maar ook heel erg mooi. Ik zie ern groot meer liggen en ben bijna in Portomarín .
Als je de pijlen volgt mag je eerst een trap op, 46 treden , dan een poortje en nog 10 treden. Hier kom ik Amerika, van twee dagen terug, weer tegen , hij heeft een naam( hadden jullie niet gedacht he) Jamie. We lopen samen verder. Naar de kerk, het lijkt wel een kasteel om een stempel te halen. Buiten staat een beeld van een pelgrim de juiste richting aan te geven. Ik ga op een terras zitten om wat te drinken en te bedenken wat ik nu wil doen , het is nog vroeg. Stoppen of doorgaan? Doorgaan betekend nog bijna 8 km klimmen . Na de 20 die ik gelopen heb. Albert komt aanlopen, hij zeg mij de stad binnen komen en zicht mij daarom op, hij probeert mij ervan te overtuigen dat ik het wel kan. Philip belt mij nog even op.
Daarna besluit ik hier te blijven en een slaapplek te gaan zoeken . Ik heb een rustige middag. In een alberque vol Koreanen . Weinig te praten dus. Rust voor voeten en mond.
Ik loop het stadje rond , kook eitjes voor morgen.
Bedenk dat mijn blog niet direct stopt als ik in Nederland terug ben, mijn Camino gaat ook daar nog door. Al zal het niet elke dag meer schrijven zijn .

🙏❤️🍀

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago