Heerlijk geslapen vannacht en ik had zin in de dag van vandaag. Vol goede moed omhoog naar Cruz de Ferro. Met mijn stenen op zak. Het is droog, lekker weer. De koekoek houdt mij gezelschap.
Al snel bekruipt mij de emotie, tranen. Ik voel aan mijn beide broekzakken, ze zijn er allebei. Ik ben verrast, zag de emotionele lading totaal niet aan komen. Dan ben je boven op de berg en zie je een klein ijzeren kruis op een houten paal en een hele boel stenen. Ik kan mijn tranen niet meer in houden en moet huilen. Met mijn stenen in mijn hand. De ene steen is van het graf van mijn schoonouders, mijn schoonmoeder ( Moed) is vorig jaar vrij plotseling overleden. Tot op heden had ik daar nog steeds enorm veel verdriet van. Hoewel het iets beter ging de laatste tijd. Waarom? Omdat zij een fantastische vrouw was voor mij, oprecht , eerlijk en zij accepteerde mij volledig, gewoon zoals ik was. Ook met al mijn gebreken, van de laatste jaren. Ook al begreep ze het soms niet. Ze had er nooit een oordeel over, ze informeerde altijd met belangstelling .
De steen die ik weg leg, staat ervoor dat ik vanaf nu vooral aan alle leuke dingen van haar wil denken. Genieten dat ze in mijn leven is geweest. Natuurlijk zal er best nog eens verdriet om zijn. Maar dit voelt echt als een keer punt.
De tweede steen, staat voor alle pijn en verdriet , misschien boosheid , om dingen die in het verleden gebeurt zijn. Mijn harte zeer. Dat ga ik hier achter laten. Ik ben hard aan het werken om dat te realiseren en voel dat ik echt de goede kant op ga.
Ik leg ze boven bij het kruis neer, en het voelt warempel lichter. De zon komt op dat moment ook even achter de wolken uit, zo bijzonder , alsof het zo moet zijn. Daarna loopt het ook anders met mijn lege broekzakken.

Dan begint mijn afdaling naar beneden, eerste stuk is goed te doen , maar dan😳 keien , rotsen, modder , glibberig. Doet mij denken aan de afdaling naar Zubiri. Gelukkig is het uitzicht geweldig, want het lopen is vreselijk . Ik krijg al snel kramp in mijn kuiten en die krijg ik er de hele dag niet meer uit. Ik rek regelmatig , helpt me niet.
Als ik langs Manjarin loop , dank ik op mijn blote knieën dat ik daar niet hoefde te overnachten . Hippie bedoeling , geen stromend water . Boven op de berg hoor ik geen koekoek meer, misschien is het te hoog voor hem.
Als ik weer verder daal komt de koekoek ook weer, even om de berg heen gevlogen denk ik.
Ook merk ik twee vlinders op, de cirkelen steeds om mij heen. Ik denk aan mijn schoonouders , ze helpen mij deze vreselijke berg af. Geregeld sta ik stil en kijk rond, geniet van het uitzicht. Prachtige kleuren, bloesem , bomen, koeien. Vogeltjes en krekels . Soms komt er een berggeit pelgrim voorbij, maar er zijn er meer die het zwaar hebben.
Wat ben ik blij als ik eindelijk in Acebo ben , pauze. Twintig minuten lijken een wonder te doen. Eten en drinken , met andere pelgrims praten. Maar zodra ik weer ga lopen, schiet de kramp ook weer in mijn kuiten. Dr afdaling gast verder, soms ern beter , zand, pad. Wat ven ik dan gelukkig . Ondertussen is het alsof ik door een natuurlijke parfumerie wandel , het ruikt er geweldig , ook lavendel en ik denk rozenbottel bloesem. Heerlijk, das maar goed ook want ik vind het zwaar.
In Riego de Ambros ga ik even het kerkje is, het is er mooi, rustig en fijn. Ik steed twee kaarsjes aan. Een voor mijn dochter Floor, die heeft een sollicitatie gesprek vandaag . Een voor mijn schoonouders.
Ik drink en eet wat buiten op het muurtje. Doe mijn jas uit wat zweet mij het apenzuur en niet alleen van de zon die schijnt. Schuin bovrn het plaatsje cirkelt een helikopter. Geen idee waarvoor .
Weer op pad, dacht dat het niet erger kon, maar dat kon dus wel. Zo steil , glad, losse keien , stukken rots, modder. Zere voeten en benen . Ik ploeter mezelf omlaag, steeds weer blij en dankbaar als ik de twee vlinders om mij heen zie fladderen . Ze hebben denk ik de missie om mij veilig beneden te krijgen. Ook kan ik nog genieten van de prachtige natuur en de heerlijke geuren. Ook een mooie spreuk tegen gekomen die en paar “ vandalen “ op een steen hebben geschreven . Vast en zeker voor mij bedoeld . Hij komt wel binnen.🙏
Ik doe twee uur over een stuk van amper 5 km.
Als ik dan eindelijk beneden ben, kan ik niet meer normaal lopen. Lijkt of ik twee houten verkrampte benen heb. Ik moet een prachtige oude ( keien ) brug over. Ellen ziet mij vanuit haar hotel kamer en roept mij. Even later zegt ze dat ze schrok van mijn gestrompel. Ik ga even zitten en kijk voor een alberque. Das nog een eindje lopen dus weer in de benen. Ik kom langs een farmacia en ga daar naar binnen voor de lijm, voor mijn kroon. Gelukkig tref ik een allervriendelijkste Spaanse die ook Engels kan. Ik leg mijn probleem uit en zij hebben het niet. Ze gaat even haar leverancier bellen om te kijken of zij het hebben. Dan kan het einde van de middag geleverd worden . Ook niet 🤔 .
Dan vraagt ze of ze haar tandarts in Ponferrada voor mij zal bellen. Graag 😃. Als ik een taxi neem en dan daar heen ga wil de tandarts mij graag helpen . Ik bedank haar heel erg hartelijk en loop naar de taxistandplaats waar natuurlijk geen taxi staat. Ik probeer er een te bellen , maar hij begrijpt mij niet. Ik loop terug naar farmacia en wil vragen of zij voor mij wil bellen , als ik een taxichauffeur tegen het lijf loop. Laat hem het adres zien en natuurlijk kan hij mij brengen. Hij pakt mijn rugzak al voor ik hem los heb, om hem achterin te leggen. Om half drie zit ik in de wachtkamer van de tandarts . Wordt snel en vriendelijk geholpen , door een knappe Spanjaard . Hij kan het niet laten om de rest ook even te inspecteren en advies te geven 😂. Hij kan redelijk Engels en nadat ik beloofd heb geen kauwgom en toffee meer zal eten , wenst hij mij een Buen Camino. Ik mag een uur niets eten .
Na een kwartier sta ik weer buiten, kosten 25€. Bijna voor niks. Buiten merk ik dat ik een waterfles kwijt ben. Waarschijnlijk achter in de taxi.
Nu ...... ga ik terug of blijf ik hier? Normaal , wat wil zeggen vroeger zou ik terug zijn gegaan . Om toch zeker alle kilometers te lopen. Dus daarom besluit ik hier een slaapplaats te zoeken . Ik zie een gele pijl staan en ga die volgen, kom ik vast iets tegen. Niet dus, ik kijk waar ik ben en zoek op internet een alberque . Half uur terug lopen , ach ja. Smokkelijk ik toch niet zoveel qua kilometers.
Wat ook zo is , waarschijnlijk, dat ik nu andere mensen ga ontmoeten , das ook mooi. De laatste dagen, week steeds dezelfde. Ondanks dat het lieve leuke mensen zijn, blijf ik dan wel in het bekende hangen . Nieuwe uitdagingen aangaan, gelegenheid genoeg op de Camino .
Ik kom in een grote donativa alberque. Erg druk, veel jonge mensen . Een hospitalero ziet mij strompelen en gaat mijn voeten ( ongewassen 😱) masseren. Daar knappen ze van op. Ik vraag of hij ook blaar door wil prikken. Kijkt naar mijn hak, schudt zijn hoofd en plakt er tape overheen. Niet doorprikken dus. Ik slaap op de vrouwen vleugel, vier dames , bovenbed. Ben al blij met een plek , hoe ik erin kom zie ik later wel. Ik ga boodschappen doen , kom in gesprek met vriendelijke Duitse als ik wat ga eten. Ik heb geen honger, eet alleen een grote paprika en een ons kipfilet . De keuken is in rep en roer. Een hele hoop jonge lui die maaltijden bereiden. Wat een chaos. De tafel waar wij aan zitten wordt zowat geheel in beslag genomen door een aantal Fransozen die willen gaan eten en die onze spullen gewoon , ongevraagd , aan de kant schuiven , ik blijf het vreemde mensen vinden . Bij de Belgische Christine ook, er waren 22 pelgrims, een Fransoos, hij was erg boos op haar dat ze haar speech ook niet in het Frans deed🤔. Ook nu praten ze druk in het Frans tegen ons terwijl wij er niks van verstaan , omdat zij meer ruimte willen. Ach ja. Als het zo rustiger is ga ik eitjes koken voor morgen onderweg.
Al met al ben ik blij , kramp is uit mijn kuiten , ik heb een bed, ben schoon, praat met nieuwe mensen en.......


Nog maar 210 kilometer te gaan naar Santiago
❤️🙏😃🍀.

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago