Ik zag de vraag of het goed was om mee te lezen. Natuurlijk is dat goed. Iedereen mag mee kijken in mijn belevingen van dit avontuur.
Als je nu instapt is het misschien handig te weten dat ik een flinke burn-out had. Het was zo erg dat ik thuis niet in een keer meer de trap op kon, vergat alles, depressie kwam om de hoek. Therapie, behandelingen bij artsen gingen voorbij. Vorig jaar starte mijn half jaar traject van Solk therapie , twee dagen in de week. Dankzij de therapie en mijn harde werken ging het langzaam maar zeker vooruit.
Philip liep vorig jaar de Camino , dankzij hem nam ik op 31 december 2018 het besluit dat ik het ook zou gaan doen. Dus hier ben ik dan, nog elke dag oefen en worstel ik met mijzelf en wat ik in therapie heb geleerd . Maar ik weet, ik kom er wel.

Toen ik vanmorgen de herberg verliet was het heel erg mistig en maar 2 graden . Al die mist was erg bijzonder, het maakte alles heel rustig en stil . Op dat moment besefte ik weer dat ik altijd alles graag weet, voor mij zie en plan. Dat kon nu letterlijk en figuurlijk niet. Ik zie maar ern stukje voor mij, voel de mist. Moet op zoek naar de pijlen. Maar ik geniet, ik voel mij goed. Daarmee lijkt het kwartje te vallen dat het misschien ook in het dagelijkse leven anders kan. Dat mist in mijn hoofd misschien niet zo erg is. Dat ik niet zo vooruit moet willen kijken , dichterbij is ook van alles te zien. Ook als het mistig is gaat de zon op. Misschien niet helder maar hij geeft wel licht aan de dag. Ook als het wazig lijkt, kan ik mooie dingen zien. Voor nu mistige straten die enorm stil en rustig zijn . Iedereen lijkt nog te slapen . Ik hoor de vogels alweer druk in de weer, wat een heerlijk geluid is dat. Mijn muziek van de Camino.

Mijn adem komt in wolkjes uit mijn mond. Nog wat meer mist😉 ik veroorzaak het ook zelf. In mijn hoofd, door te veel te willen en dan ook nog alles perfect. Het helpt mij niet, ik word er geen beter mens van . Doe mezelf en de mensen die ik lief heb tekort als ik dat doe.
Als ik Tardajos uitloop , loop ik langs een weg waar enorme huizen staan. Wat een contrast met alle kleine , slecht onderhouden dorpjes die ik al gepasseerd ben. Het verval wat ik gezien heb. Ik vraag mezelf af of deze mensen gelukkiger zijn ? Het antwoord zal ik nooit weten. Ik bel namelijk niet aan om het te vragen.
Dan loop ik weer een plaatdje door , ook hier alles nog stil. Gehuld in de nevel.
Bij het verlaten kom ik langs een grote schuur met enorme mooie grafatie.
Ik ben niet “ gelovig “ in de zin van de katholieke kerk, maar ik geloof zeker dat er iets is wat ons gecreëerd heeft. Hoe is het anders mogelijk dat er , voor zover wij weten, geen andere planeten zijn zoals de onze.
Terug naar de schuur, de tekst is ongeveer “ God zag alles wat hij gecreëerd had en alles was erg goed”.
Het raakt mij, want hoe bijzonders is alles wat groeit , bloeit en leeft?!
Daardoor denk ik weer aan alle mooie sterke bomen die ik de afgelopen weken elke dag tegen komen. Wat er ook op hun pad komt, weer en wind, mens, asfalt ze blijven groeien en bloeien, mee bewegen. Ze overleven generaties mensen als die ze tenminste niet uit de weg ruimen. Zo sterk en flexibel als een boom zou ik willen zijn .
Daarnaast alle bloemen, mooi, fleurig, geurig, opvallend en kwetsbaar. Maar ondanks dat ze kwetsbaar zijn, tonen ze zich elk jaar weer in volle glorie. Niet bang om gezien te worden. Ik zou ook als een bloem willen zijn.

Ik loop verder het dorp uit , de mist blijft hangen en ik heb zo dus mijn overpeinzingen.
Als ik stil sta valt het mij op, omdat ik mezelf omdraai, dat er heel veel mist druppels om mij heen hangen. Alsof ik omringt wordt door allemaal kleine sterretjes.
Super mooi.
Op dat moment heeft een andere pelgrim precies het zelfde, grappig ook nog dus.
Vandaag loop ik bijna de hele tijd over zand- rots- kiezel paden. Goed opletten waar ik mijn voeten zet dus. Ik ben zo blij met mijn loop stokken, ze lopen rustig mee. Gisteren in Burgos had ik ze aan mijn tas gehangen en niet meer gebruikt. Vanmorgen meteen weer in gebruik genomen want ze ontlasten me wel.

De mist trekt maar langzaam op, maar het blijft droog en wordt ook wat warmer.
Zie ik langs de weg een spinnenweb , brengt mij weer terug naar mijn hoofd. Hoeveel spinnenwebben ik erin had, toen ik zo ziek was. Ik kon er niet doorheen kijken, er langs af kwam niet eens in mij op. Nu kan ik dat wel en zie dat zelfs in het spinnenweb mooie dingen zijn. Als ik het moeilijk heb, probeer ik steeds meer en meer, toch mooie dingen te zien, benoemen en voelen.


In Hornillos drink ik koffie en kom ik Pedro tegen. Hij heeft gisteren 32 km op zijn teenslippers gelopen omdat hij een enorme blaar op zijn hak heeft, die ontstoken is. Nu zijn schoenen weer aan, maar hij loopt langzaam en moeilijk .

Ik kom op de maseta ( Spaanse hoogvlakte), dat zal de komende dagen mijn uitzicht zijn . Grote vlaktes , weinig , geen bomen. Grote stukken voor er iets te drinken of eten valt.
Ik komen bord tegen waarop staat nog 5 km, dat is niet zo ver. De zon schijnt en in de verte zie ik een campertje staan. Donativa ?
Idd fruit, drinken , koek of gekookte eieren. Ik neem twee eieren en geef wat geld. De camper is van een Nederlands echtpaar , zij wonen erin en gaan op de route van de Camino staan. Even een praatje gemaakt met de man. Omdat ik wat moeilijk loop vraagt hij wat er is. Ik heb dan nog niet zolang pijn aan mijn linker scheenbeen . Hij zegt dat ik rustig aan moet doen en naar mijn lijf moet luisteren. Ook mijn grote teen van mijn linkervoet doet pijn. Later zie ik een blaar net op de overgang nagel teen aan de zij kant. Erg vreemd want dat stuk raakt mijn schoen niet en ook mijn tweede teen niet🤔.
De laatste kilometers lijken eeuwig te duren , pijn wordt steeds feller . Ik loop rustig en sta regelmatig stil om rond te kijken en van het prachtige uitzicht te genieten.
Wat ben ik blij als Hontanas is zicht is en ook echt dicht bij. De eerste beste alberque loop ik in. Gelukkig plaats😃 ik kan er ook eten . Mooi, mijn voeten zijn nu okay maar mijn scheen been echt niet. Ik heb een vier persoons kamer. Deel hem met een Nederlandse die met haar dochter van 10 loopt. Geweldig , ze heeft er nog veel lol in ook. Neem een douche en dan gaan we even door het dorpje lopen. Op een terras zien we mensen die we al kennen. Ik krijg van een van hen zalf om te smeren. Leg ijs op mijn scheenbeen en drink een kop thee. Een van hen zegt dat ik waarschijnlijk ik veters te strak heb gestrikt , boven aan. Dat kan kloppen, gisteren zaten ze erg los en dacht ik dat mijn voeten misschien daardoor zo’n pijn deden . Vanmorgen ze extra strak gedaan . Naar het kerkje gegaan, daar heb ik een kaarsje voor Moed aangestoken.
Je kon daar een geluksbriefje/ boodschap pakken. Nou die van mij kwam wel binnen.
“ everything that happens to you is a form of instruction if you pay attention”.
Dat slaat zo op mij. Ik besluit morgen een hele korte dag te doen en heel rustig te lopen.

Ik eet samen met 11 andere en schrijf mijn blog , videobel even met mijn lief. Fijn om hem even te zien en te vertellen over mijn dag.
Mijn blog evenafmaken en dan weer naar bed. Nadat ik mijn blaar heb geprikt en de gekregen zalf op mijn been heb gedaan.

Het was weer een mooie dag, ik ben dankbaar voor alles wat er weer gebeurt is en wat ik gezien, gehoord, geroken en gevoeld heb,

🙏❤️🍀

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago