Ik twijfel , ga ik deze blog

1 “ Moed ik ben er nog steeds “ noemen ?
Of
2 “ ik ga trouwen, blijkbaar” ?

Gisterenavond veel regen en onweer in Pamplona, daarom ben ik weer gaan eten waar ik de dag ervoor ook was. Nu twee andere pinchos gegeten.
En een mini stukje , sliertje van een andere. Wat er serieus uit zag als een grijze worm. Ik vroeg wat het was en hij kon het niet vertalen naar het Engels . Voor ik het er erg in had, kreeg ik van die alleraardigste Spanjaard 😳, een worm om te proeven 😱. Tja dan kan ik het niet afslaan, toch? Oja vergroot even de foto en kijk echt goed naar die dingen 😬. Brrrrrrr , maar, het smaakte wel lekker.
Vroeg naar mijn kamer terug, het bleef maar gieten en toen vroeg gaan slapen. Helaas weer vaak wakker geweest. Onbewust vind ik het toch spannend, denk ik.
Vanmorgen op pad, met een eind punt, de hele week vooruit geboekt ivm Pasen. Jammer vind ik het wel leek mij wel een uitdaging om eens niet alles dicht te timmeren en te plannen. Maar na zondag kan ik per dag kijken wat het brengt , volgende uitdaging .

Vorig jaar toen Philip terug kwam van zijn Camino zei hij voor de grap tegen zijn moeder “volgend jaar gaat Nicole ook lopen”.
Ze antwoorde toen , dat ik dat vooral moest doen omdat ik toch binnen een week weer terug zou zijn. Omdat ik niet zolang van huis zou kunnen blijven. Nou Moed, er is een week voorbij, ik ben nog steeds hier. Dat gaat ook makkelijk want het is echt fantastisch om hier te zijn en te weten dat er thuis mensen zijn die van mij houden, mij dit enorm gunnen en straks blij zijn als ik er weer ben. Tijdens het wandelen denk ik vaak aan haar, wat een fantastisch mens zij was. Hoe onvoorwaardelijk zij mij accepteerde en blij met mij was. Dit met een traan , maar zeker ook, steeds vaker, met een lach , ze maakt mij blij. Soms kijk ik het filmpje terug wat de broer van Philip maakt van zijn moeder om aan Philip te sturen tijdens zijn wandeling. Voorheen moest ik alleen maar huilen als ik het zag, nu krijg ik een lach op mijn gezicht. Moed , ik denk dat je ook bij mij bent nu, geregeld komt er een vlinder aan vliegen die een stukje mee fladdert , dan ben je er😃.
Ik hoop dat je het kunt vinden met Sjef, vast wel, jou kennende . Steeds vaker komt het op de voorgrond, de blijdschap, dat ik je kende i.p.v. het verdriet van het verlies door jouw overlijden.

De trip van vandaag was weer een pittige. Het was 25 km van Pamplona naar Obanos. Boekjes houden je een beetje voor de gek of mijn stappen teller , gps.
Toen ik het hotel uit ging , verliet nog iemand het hotel en vroeg aan mij in het Engels of hij mee mocht lopen. Nou ja Engels , Amerikaans , het klonk enorm Amerikaans. Een man van ongeveer 65, ging met mij op pad. Kleine rugzak , hij laat zijn bagage versturen naar zijn volgende adres , slaapt alleen in hotels , want wil niet kramperen. We praten zo nu en dan en lopen ook in stilte, al snel zien we meerdere pelgrims. Bij het verlaten van de stad is de universiteit en daar staat een bord dat je daar een stempel kunt halen . Aangezien ik het vergeten ben in het hotel, maak ik een ommetje. Don, de Amerikaan twijfelt even maar besluit dan ook even mee te lopen. Wat een prachtige plek, alleen daarom zou je al willen studeren in Pamplona.
Langzaam aan klimmen we de berg op, de stad uit. Wat is het prachtig groen, veel geel en je kunt heerlijk ver kijken. Het is helder en zonnig, al snel doe ik mijn jasje uit en loop weer in t-shirt, lijkt wel hartje zomer. Soms zie je veel pelgrims en dan ineens verspreid het zich weer en loop je alleen. Nou ja met de Amerikaan , die mijn rugzak enorm vindt en denkt dat ik hem ook moet laten vervoeren. Maar hij zit goed op mijn billen, ik heb er geen last van dus blijf hem lekker zelf dragen. Het voelt al een beetje kaal als hij er niet is. Daarnaast is het gevoel wat je hebt , als je hem afdoet, heerlijk. Het voelt dan een paar passen of je vleugels hebt . Het valt mij vandaag wel op, eerder niet, dat er veel mensen met een kleine rugzak lopen. Het gebeurt dus vaak, je spullen vooruit laten brengen . Ik zie ook een jong stelletje , zij heeft het goed geregeld. Zij loopt zonder rugzak , zelfs geen kleine of water, hij draagt een enorme rugzak . Doet mij denken aan een bord wat ik zag na saint Palais . Misschien liepen ze daar ook en heeft ze toen zo besloten 😉,

Ik moet er wel aan denken genoeg water te drinken en stop dan ook regelmatig voor een flinke slok. Eindelijk komen we om 11.30 uur ergens waar we koffie kunnen drinken en een plas pauze houden. Heerlijk, ik stop weer wat schaap in mijn sok, want de plek van de blaar speelt op. Helpt direct , merk ik later bij het afdalen.
Na een korte klim nog, komen we bij het kunstwerk van de pelgrims. Boven op de berg, het is fantastisch , dat vond ik al op foto’s maar nu ik er zelf ben..... ik voel mezelf zo blij en gelukkig dat ik het met eigen ogen kan aanschouwen dat ik even een traan moet weg vegen. Fotootje natuurlijk😃.
Ik wist toen ook nog niet hoe zwaar de tocht naar beneden zou zijn. Tijdens de tocht naar beneden de Amerikaan kwijt geraakt , fijn want dit koste echt veel van mijn concentratie . Stijl en enorm veel grote stenen , die los liggen en schuiven . Hier en daar flinke kledders modder, markt het nog wat spannender ivm glibber /schuif gevaar. Het lijkt wel of het hier stenen heeft geregend om het de pelgrims wat moeilijker te maken. Stapje voor stapje ga ik verder en kom ik , natuurlijk, goed beneden en heb vaak genoten van het uitzicht , wat prachtig is. De geuren van de bloesems in de bomen en het gras. Vogeltjes fluiten uit volle borst en genieten ook van de warmte.
Ik kom nog een Koreaanse tegen, ze spreekt maar een paar woorden Engels. Lange broek , shirt met lange mouwen, gelukkig wel haar jas uit, sjaal om hoofd , hoed op, sjaal voor gezicht, zonnebril op, handschoenen aan. We doen het allemaal zegt ze.
Ze vond mij mooi, zei ze , eerst in het Engels toen in Koreaans , zo die steek ik in mijn broekzak 😃. Ik dacht dat ze het over het uitzicht had, daar maakte ze een foto van . Maar nee , ze bedoelde mij. Ik heb het niet onthouden hoe het in het Koreaans klonk. Jammer, klonk mooi.
Dan zien we iemand met een karretje achter zich aan, wil het toeval dat ik net voor ik vertrok hierover een boek heb gelezen . Leuk.
Voor deze man ook, hij komt uit Duitsland en zijn knieën zijn erg slecht. Tijdens het oefenen met zijn rugzak merkte hij dat dit niet ging. Hij besloot de kar te kopen , die hangt aan zijn heupen en het gewicht op de wielen. Het is dsg drie en tot nu gaat het goed en hij geniet. Dus voor de mensen onderons met slechte knieën .....
Op een twee uur voor het einde loop ik Wim tegen het lijf aan. Als vanzelf begint hier iedereen in het Engels te praten . Al snel komen we er achter dat het in het Nederlands kan, hij komt uit België. Hij loopt de Camino met een vriend, die wat jonger is en wat vooruit loopt. Hij wordt over 2 maanden 80. Petje af, het is hem niet aan te zien. Hij mocht van zijn cardioloog op een voorwaarde gaan, dat is:
“ stuur me een kaartje” top fit verklaard .
We vertellen wat over onze reden om dit te gaan doen . Hebben samen een goed tempo en lopen verder. Hij vraagt of ik zijn zoon ken, Tom Weas, natuurlijk . Philip en ik kijken zijn programma, ik vraag hem of ik dit mag schrijven en dat is goed. We komen in een dorp met heerlijk terras, zijn vriend zit daar asn een tafel , met een echtpaar wat ik al eerder een paar keer ontmoette. Hoe leuk is dat! Hij loopt naar zijn vriend en zegt “ hè Bob, dit is Nicole en ik ga met haar trouwen” 😂😂😂
Ff overleggen met Philip zei ik. Het wordt vertaalt voor de Amerikanen en zei zeggen heel verbaasd dat ik al een man heb. Ik zeg, misschien dan toch beter met je zoon. Maar als we afscheid nemen zegt hij een pastor te gaan regelen LOL. Buen Camino Wim🙏

Nog een uurtje door de zon, de weg is beter en ik kom asn in de plaats van bestemming. Staat daar een jongen met citroen limonade. Ijskoud. Ik drink nooit limonade maar dit kan ik niet weerstaan. Heerlijk, op basis van donativo ook nog. Natuurlijk geef je dan wat 😃
Daar zie ik de Koreaanse papa ook weer met zijn zoon. Die zit te hobbelen op de grond om de rugzak en hobbelt zo rond , soms loopt hij ook stukjes. De vader zegt dat het erg zwaar is, maar hij gaat , helemaal naar Santiago, big smile😃. Ik ga naar mijn Albergue “ Usda” wordt er alles hartelijke ontvangen, het is er schoon en nog rustig . Hij is wel groot, hoop dat vanavond niet alle 40 bedden vol liggen.

Wat een dag weer, ik geniet. Zit dit op het plein in het foto te schrijven en ga nu ergens een pelgrims menu “ scoren “ .

❤️🙏🍀

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago