Wat een dag wat een dag .....

Vanmorgen om 6 uur alle lichten aan en muziek erbij , hup honderden pelgrims, opstaan jullie, allemaal .
Rustig aan gedaan, plens koud water in mijn gezicht en tanden poetsen. Ik neem hier geen ontbijt. Pak een banaan en later overnightoats.
Meneer de mopperaar moppert nog steeds, maar heeft mij niet wakker gehouden vannacht. Hij vindt alles vreselijk , grappig ik alles geweldig. We zijn toch op dezelfde plek en gaan we het zelfde doen , lopen. Ik heb weer niet goed geslapen, maar al wel wat beter. Ik heb weer zin in de dag, het is heerlijk weer, fris en droog. Om half acht ga ik lopen en om kwart voor acht stop ik voor een koffie.
De Australische dames sluiten aan. Vooralsnog voel ik de blaar niet die rust in schapenwol. Meteen maar ff plassen, minder geur overlast op de camino😉.
Pelgrims groeten elkaar vriendelijk met “ Buen Camino” of iets anders als we elkaar al vaker gezien hebben. Ook nu loop ik stukken alleen en soms met een ander. Mijn “ bedgenoot” 😂😂😂 van Orrisson loop een stuk met mij op. Als we weer gaan klimmen , loopt hij sneller en door, tis allemaal okay. Potverdorie, ik voel het meteen het klimmen, snel buiten adem en dus maar weer extra veel genieten van de uitzichten. Ook nu weer prachtige ver gezichten, heerlijke geuren. Hier en daar gemekker van geiten en paarden met een koeienbel om. Heet het nu paardenbel ? Nou ja ze bellen het zelfde en het is een heerlijk geluid. Na twee uur lopen een koffie tentje , nog niet zo druk want ik was toch wel redelijk snel op pad. Daar zitten meerdere Nederlanders bij elkaar en ik voeg mij bij hen. Weer iets waar ik een jaar geleden zeven kleuren STR... van sch.....
Ik ga binnen koffie en een appel halen. Ook een stempel in mijn pelgrimspaspoort. Geniet in de zon van mijn ontbijt. Jas uit, lekker in t-shirt verder lopen. Er komen mensen het terras op en groeten mij, even een hallo , hand op mijn schouder, herkenning , zomaar..... wat bijzonder vind ik dit. Ik word gezien om wie ik ben. Niet wat ik ben of wat ik doe, gewoon zomaar. Net als dat altijd was bij Moed.
We voelen ons nog allemaal fit en denken erover om nog een dorp verder te lopen dan Zubiri, nu is het 21 km, dan komen er nog 5 bij. Na mijn koffie ga ik weer alleen verder en plots is daar weer een bekend gezicht.
Prachtige oude huizen aan de route , het is stil in de dorpen , behalve de pelgrims die er door lopen. Ondanks de drukte loop ik best vaak alleen en in rust , het is heerlijk. Na een half uurtje gaat de route door het bos, veel klimmen en dalen , het is moeilijk . Slechte paden .
Waar ik vanmorgen nog dacht, wat jammer al die betonplaten, op sommige stukken, om een pad te leggen voor de pelgrims , hadden ze het maar gelaten zoals het was.
Nou nu....... een geit gaat zijn bek nog breken, rotsen, losse stenen , steil en modder.
Mijn vermoeidheid gaat parten spelen , ik huil om een mooi uitzicht, van geluk. Dan weer omdat ik geraakt wordt door een Chinese man die even pauze houdt. Nou ja eigenlijk niet door hem, maar ik dacht wat heeft dat mannetje een enorme rugzak naast hem staan. Kijk ik ernaar, zie ik een klein gezicht, een jongetje , die op dat moment zijn prachtige ogen opendoet. Verlegen kijkt hij naar zijn papa, later vraag ik hem of jij alleen met zijn zoon loopt. Ja helemaal naar Santiago.
Niet vergeten, het is loei zwaar maar hier heerlijke dennen geur, vers gras, prachtige bomen en zo nu en dan een mooi uitzicht. De zon schijnt en het is warm.
Voor mij zie ik wat commotie , dichterbij zie ik dat een man die ik “ ken” gevallen is. Zijn vrouw is er bij en een stuk of zes andere pelgrims. Ik word overvallen door het gevoel te “ moeten” helpen. Zou ik voorheen direct hebben gedaan, ik ken en kan dit maar al te goed. Ik zucht diep en loop door. Alweer tranen, dit is nieuw voor mij en ik vind het spannend , weet dat het goed is, er was genoeg hulp en staan kijken wordt ook niemand beter van. Ik hoop wel dat ik ze straks nog tegen kom, om te vragen hoe het is. Het gevoel wat ik heb, vertel ik even later nog tegen twee andere Nederlandse dames die ik al vaker gesproken heb. Zij hadden precies het zelfde. Als ik even later appelpauze houd, komt het echtpaar eraan en er was niets ernstigs , gestruikeld, wel even langs de dokter misschien om evt iets te lijmen. Gelukkig , pak van mijn hart.
Hup in de benen weer, direct voel ik hoe moe mijn voeten zijn, mijn botjes lijken te dansen in mijn schoenen , nou nee, niet dansen. Dansen is fijn. Dit doet pijn , ze zoeken de weg? Hoe ze lekker kunnen gaan zitten voor de volgende kilometers. Nog vier te gaan. 1,5 uur volgens het bord, dankzij de geiten paden. Als snel voel ik een blaar onder de bal van mijn voet komen en prikken, even later ook de andere kant.
Ik kijk nogal moeilijk denk ik, net als ik langs een groepje Mexicanen loop, een van de dames legt even haar hand op mijn schouder. Hupsakee ,weer tranen. Wat zijn mensen toch lief en warm, ik lach naar haar en zeg dankjewel. Verder strompelen en dan eindelijk om half twee in Zubiri , zo heerlijk om het dorp al te zien liggen vanaf de berg. Bijna gelijk met het “ koffie drink clubje” . Slecht nieuws, Zubiri is VOL, geen bed meer te krijgen. Nouja dan toch nog maar 5 kilometer ondanks de zeren voeten. De dame van het hostel zegt dat daar ook alles al vol is. Zij gaat proberen Een taxi te bellen , de ene na de andere . Nee geen taxi’s , vol vol vol. 22 km naar Pamplona is niet meer te doen . We lopen richting de doorgangs weg. Liften dan misschien , we staan wat verloren met meerdere pelgrims aan de weg. Vele auto’s voorbij , ik voel me rustig en denk “ de Camino zorgt voor ons” . Ik heb mijn hulplijn gebeld en gevraagd of Philip een hotel voor mij boekt in Pamplona . Tuurlijk doet die schat dat voor mij, paar minuten later heb ik een slaap plek . Ik besluit toch te gaan liften. Ja zeg? Ik ben net 50 en heb dat nog nooit gedaan. En al snel stopt er een alleraardigste Spanjaard . Hij maakt zijn achterbank leeg en er kunnen er nog twee bij. Ik vraag de twee Nederlandse dames die ik al vaker zag. Maar een is er gevlogen, das jammer dan twee andere maar. Helemaal gelukkig zitten we in de auto, in een voorstad van Pamplona worden we afgezet en hij wil er niets voor hebben. Geweldig lief, dankjewel🙏
Ohhhh en ondertussen heb ik toch hoge nood, ik ga op zoek naar een plasplek. Een smoezelig cafeetje, het maakt allemaal niks uit. Ik voel mij blij en tevreden. Ik ben rustig gebleven en besluiten genomen, nieuwe dingen gedaan , voor mezelf gezorgd , om hulp gevraagd , ik hoef niet alles alleen te doen .
Tijdens de koffie , na de enorme plas, zoek in Google Maps mijn hotel. Nog een half uur lopen , dat gaat zeker lukken. Elke stap doet zeer maar deert me niet .Wat ben ik blij met mijn mini hotel kamer. Het is geweldig ! De mooiste kamer op de wereld .Morgen weer meer 😃

🙏❤️😃🍀

Geschreven door Nicolewandeltnaarsantiago