Kamperen is fijn om te doen en voor een fietsvakantie vind ik dat het mooiste wat er is. Maar een
keer in een hotel heeft toch ook wel voordelen. Zoals een heerlijk onbeperkt ontbijtbuffet. Dat
betekent dat je met een goed gevulde benzine tank op pad kunt. Na een kom muesli met yoghurt, 2
flensjes met nutella, 2 pancakes met honing, een krenteboterham, een pain au chocola, een vers
gekookt ei, 2 glazen druivensap, 2 glazen versgeperste jus d’orange en een kop koffie toe, kon ik er
weer flink tegen voor de ochtend.
Na het ontbijt vertrokken we met een vrolijk zonnetje en dat leverde voor Ingrid nog een mooi plaatje
van Givet op. Dat was de start van een prachtige route. Ik had deze route al La Meuse Rustique
gedoopt in mijn hoofd. Eigenlijk was het een groot jaagpad langs de rivier. Voor 90% prima
geasfalteerd en door een zeer rustige en groene omgeving. Op bepaalde momenten hadden we het
idee dat we naar het einde van de wereld fietsten. De Maas was vlak als een spiegel, schuin voor ons
uit voer een plezierjacht en verder was er een fietspad en een groene omgeving. Alsof er verder geen
mensen ook maar enige invloed op deze omgeving hebben gehad, behalve het aanleggen van een
fietspad. Zo slingerde de Maas zich door het landschap, waarbij de vrachtschepen verdwenen en er
alleen plezier vaart overbleef.
Voor de koffie moesten we even van de route af en gingen we het dorp Revin binnen. Hier belandden
we bij het dorpscafé met vooral stamgasten voor de deur, continu proostend met de eigenaar. Na de
koffie kroop er een eenzame fietser bij Ingrid in het wiel. Na verschillende kilometers in het wiel
gezeten te hebben sprak Ingrid hem maar eens aan en bleek dat hij de weg kwijt was. Hij ging er
vanuit dat wij dezelfde route fietsten. Of wij nu harder of langzamer fietsten, hij bleef in het wiel
kleven. Pas toen het ging regenen en wij stopten om onze telefoon en stuur en fototas af te dekken
reed hij door. Toen wij echter later op de middag na de lunch ergens een verkeerd pas in fietsten en
omkeerden, bleek hij weer achter ons te zitten. Toen hij zag dat wij omkeerden om terug naar de
route te gaan, keerde hij ook om en nestelde hij zich weer in ons wiel. Zelfs toen ik even stopte om
mijn helm goed te doen, stopte hij ook. Ingrid knoopte nog maar eens een praatje met hem aan. Hij
bleek te zijn gevallen en had een inmiddels een grote pleister op zijn been. Ingrid verbaasde zichzelf
met de hoeveelheid Frans dat ze nog kon produceren. Wij waren op weg naar Sedan en hij vertelde
dat hij dat ook van plan was. Nadat ik mijn helm weer vast gemaakt had, nestelde hij zich weer,
zonder iets te zeggen in ons wiel. Vanmorgen hield hij dit kilometers vol, maar nu liet hij toch al snel
een gaatje vallen. Nog een keer stopte hij naast ons toen we voor iets kleins stopten, maar daarna
kon hij het tempo toch niet meer volgen en zijn we hem kwijt geraakt.
Bij de lunchplek stond een bord met de “Voie vert”, de Groene Laan, er op. Op het bord stonden alle
plaatsjes tussen Givet en Mouze over een afstand van 130 km. in totaal en de afstanden tussen de
plaatsen onderling. Tijdens de lunch voelden we ons wel een paar zwervers. We stonden vanwege de
regen onder een brug en het brood van 2 dagen geleden bleek al schimmelplekken te bevatten. Maar
niet getreurd, we hadden wel ontdekt dat we op de Groene Laan zaten en waarom het vandaag zo’n
mooie route was.
Uiteindelijk zijn we in Sedan aangekomen. Daarmee zijn we aan het einde van onze rit langs de Maas
beland. Morgen begint de weg terug. Dan gaan we de Ardennen oversteken via Bouillon en Bastogne,
door noord Luxemburg naar Duitsland. Aangezien er geen campings in de buurt zijn, hebben we toch maar weer een hotel gezocht. Dit hotel zit vol met Belgische wielervrienden. Zij zaten luidruchtig in
de bar van het hotel aan de Leffe Blonde. Uiteindelijk kwamen we in gesprek met een van hen. Hij
deed ook regelmatig trektochten met de fiets. Een erg mooie route die hij had gedaan, liep via alle
plaatsen waar Trappisten bier wordt gebrouwen. Hij had de route zelf uitgestippeld door hele mooie
gebieden. Daarmee kwamen we op een leuk onderwerp over bieren en de echte Trappisten, waar hij
veel over wist te vertellen. In ieder geval een leuk thema om volgend jaar in overweging te nemen.
Na een lekker douche zijn nog even terug gelopen naar de Maas en hebben we officieel afscheid
genomen. Morgen gaan we richting de Vennbahn

Geschreven door John.fietstrond