Zo, dat was me het dagje wel vandaag. Nadat ik was opgestaan verliep alles vrij vlot. De tent stond in de schaduw, dus had het geen zin om te wachten tot hij droog was. Om even over half negen was ik klaar om te vertrekken. Henk kwam ook no g langs op weg naar het badhok, waardoor ik hem nog even een prettige verdere vakantie kon wensen. Ik moest alleen nog even mijn bidons vullen en mijn powerbank van de lader halen en in het stuurtasje voor de telefoonhouder doen. Nu ben ik de hele reis al uiterst zorgvuldig, omdat de telefoonhouder een "one size, fix all" exemplaar is. Dat betekent dat de telefoon dus eigenlijk niet helemaal goed past. Toen had ik een moment van onachtzaamheid. Ik was even vergeten dat mijn telefoon al in de houder zat en deze zat nog niet dicht. Op moment dat ik de powerbank in het tasje wil doen, glijd te telefoon uit de houder op de betonnen vloer. Nu zit er een forse ster in het scherm, gelukkig alleen in het hoekje. Maar ik had er wel flink de balen van.
Een beetje met de pest in mijn lijf vertrok ik uiteindelijk van de camping. Ik had besloten niet meer terug naar de Maasroute te fietsen, die ik nog een klein beetje zou volgen volgens de planning. Ik ben rechtstreeks naar Nationaal Park de Meinweg gereden. Daar knapte mijn humeur gelukkig weer snel van op. Wat een mooi gebied is dat. Dat ging ook gepaard met een forse klim omhoog, met veel bos in het eerste deel. Het tweede deel was een afdeling, maar dan voor een deel op een onverharde weg. Je fietst daar op de grens met Duitslang en weer in de bewoonde wereld kwam ik langs een schizofrene supermarkt. Duitse teksten om op een oranje achtergrond met rood, wit blauwe banieren, ziet er toch een beetje raar uit.
Na de Meinweg ging het verder zuidelijk over glooiende wegen. Ik had mij vandaag tot doel gesteld Limburgse Vlaai te scoren op een terras. Rond koffietijd kwam ik langs natuurgebied IJzerenbosch. Ik had verwacht daar wel een gezellig terrasje aan te treffen. Het enige wat ik tegen kwam was een andere vakantiefietser, die afgelopen nacht op dezelfde camping had overnacht. Zij stond foto's te maken. Even een korte groet, waaruit bleek dat zij mij ook herkende. Daarna voerde de route langs Susteren en door Nieuwstad. In Nieuwstad heb ik nog een extra rondje gereden op zoek naar een terras met vlaai, maar het leek er wel uitgestorven. Door het extra rondje was ik van mijn route afgeweken. Daardoor zat ik al meteen in Sittard, maar in het buitengebied, waar vooral bedrijven gevestigd waren. Het was dus niet de mooiste route naar het centrum. Maar goed, in het centrum van een stad als Sittard moest je toch wel Limburge Vlaai kunnen eten. Voordat ik bij de terrassen was, kwam ik door de Kloosterstraat. Dit was een prachtig buurtje met een mooi klooster en enkele grote kerken. Ik besloot eerst maar een paar foto's te maken. Op het moment dat ik daar mee bezig was, komt de bekende vakantiefietser van de camping aanfietsen. Zij stopte ook voor de foto's en zo raakten we aan de praat. Ze bleek Cathy te heten en kwam uit het oosten des lands. Cathy was bezig om het Pieter pad op de fiets af te leggen. Ze was door haar man afgezet in Pieterburen en gaat morgen als ze klaar is naar een camping hier in Limburg. Dan komt haar man met de camper haar weer ophalen. Ik vertelde van mijn plan met de Limburgse Vlaai en nodigde haar uit om samen koffie met vlaai te scoren. We moesten nog een klein stukje doorfietsen en toen kwamen we op een kleine versie van het Vrijthof. Een plein helemaal omringd door terrassen. Nu moest het wel lukken. Bij het eerste terras toch maar even gevraagd of ze vlaai hadden, maar dat bleek niet zo te zijn. De ober wist ook niet, of wilde het niet vertellen, waar we wel vlaai konden krijgen. Twee terrasjes verder, was er een koffie huis. Toch maar even gevraagd, maar ook hij had geen vlaai. Op de vraag waar we deze wel konden krijgen, gaf hij wel antwoord: "Dan moet je bij Patrick zijn, daar op de hoek bij de witte parasols. Zeg maar tegen Patrick, dat Koen jullie gestuurd heeft." Dus wij naar Patrick. De meeste tafels waren gereserveerd, maar er was er nog een waar we plaats konden nemen. Wij naar Partick gevraagd en de ober zou hem vragen even langs te komen. Intussen konden wij wel de bestelling doen. Wat bleek, ze hadden alleen maar cheese cake of carrot cake. Maar nu zaten we al en hebben we toch maar voor de cheese cake gekozen. Even later kwam Patrick zelf. Wij het verhaal verteld van Koen en daar moest hij wel om lachen. "Ja," zegt hij, "zo spelen we elkaar de klanten door." Ik weet niet of hij het meende, maar het was wel een leuk verhaal.
Na de koffie heb ik weer afscheid genomen van Cathy en ben ik weer naar mijn oorspronkelijke route gefietst. Daarvoor stond ik voor een stoplicht voorgesorteerd om links af te gaan en ik sta nog een beetje op mijn navigatie te kijken. Dan stopt er een wat oudere man naast mij. Ik schatte hem ongeveer 70+. "Waar ga je naar toe?" vraagt hij. "Schinnen", zeg ik. Dat was het laatste wat ik op mijn route kaart had zien staan. "Kom maar mee, ik weet een leukere route." Ach waarom niet, dacht ik. Dus toen het stoplicht op groen ging, gingen wij rechtdoor. De man bleek Jos te heten en was op weg naar zijn broer in Brunssum. Hij reed op een gewone fiets met versnelling, maar niet elektrisch. Jos hield er aardig het tempo in en toen we de eerste heuvel op gingen, had ik veel moeite op hem bij te houden en bij de tweede pukkel moest ik een gaatje laten. Toen ik weer naast hem reed, vertelde hij dat hij nog regelmatig tochten op de racefiets maakt van rond de 70 km. Uiteindelijk scheiden onze wegen weer, nadat hij me gewezen had hoe ik het beste verder kon rijden. Het was inderdaad een leuke route en ongetwijfeld beter dan langs de provinciale weg, die in mijn routeschema stond.
Na deze aangepaste route, heb ik mijn oorspronkelijke route weer opgezocht en die ging zoals gepland over de Brunssummerheide. Daar reed ik aanvankelijk over een mooi geasfalteerd fietspad. Door de zon op mijn scherm is de route soms moeilijk te lezen en ik reed bijna te ver door op dit fietspad. Ik moest een stukje terug een onverhard pad in volgens mijn route. Nou, had ik dit pad maar gemist en was ik hier maar opnieuw van mijn route afgeweken, zoals eerder met Jos. Ik heb nog even getwijfeld, om door te rijden en zodoende nog een stukje af te snijden. Ik bedacht dat het wel mooi moest zijn om nog een extra stuk over de Brunsummerheide te fietsen. Ik had bij de start al een stuk ingekort, dus kon ik deze lus nog prima doen. Maar het onverharde pad werd langzaam maar zeker steeds zachter en zandiger. Uiteindelijk was het niet meer goed te fietsen en ik zag dat ik hier wel door moest, omdat ik een beekje over moest steken. Terug was ook niet echt een optie, omdat ik al een heel stuk gevorderd was. Dan maar lopen en het beekje bleek een stroompje, waar een soort vlonder overheen gelegd was. Waar het iets dieper was, werd gezwommen bij een zandstrandje. Na de oversteek van het stroompje werd het steeds erger en ik moest zelfs fors klimmen over het zandpad. Zelfs lopende met de zware bepakking was het bijna niet te doen. Ik had mezelf weer aardig in de nesten gewerkt en de kunst was om weer uit deze problemen te komen. Uiteindelijk is dit gelukt en kwam ik het gebied uit op een verharde weg. Ik was het wel even zat en ik besloot daarna de kortste weg naar het zuiden te nemen. Dat werd uiteindelijk spoorzoeken door Heerlen en dat is best lastig als je het beeldscherm niet zo goed kan lezen. Elke keer in de schaduw even stil staan om te kijken hoe ik verder moest, want ik was weer van mijn route afgeweken.
Uiteindelijk had ik een doorgaande weg gevonden en kon ik een poosje vooruit. Na een tijdje ben ik maar weer even gestopt om te kijken of ik nog goed zat. Bleek ik te ver naar het oosten afgeweken te zijn. Op het moment dat ik het bordje Vaals zag, besloot ik maar naar het drielandenpunt te rijden. Dat stond eigenlijk voor morgen op het programma tijdens een tussendag. De klim naar het drielandenpunt bleek nog een hele uitdaging en ik moest halverwege toch een keer stoppen. Ik was bezig mijn maximale hartslag naar boven bij te stellen en dat houd je toch niet zo lang vol. Na een paar slokken water en even op adem komen, kon ik het tweede deel zonder te stoppen volbrengen. Zo heb ik, na Den Helder/Texel en Eemshaven/Delfzijl de derde hoek van Nederland op deze ronde af kunnen strepen. Nog een te gaan, Bad Cadzand in Zeeland.
Na deze toeristische trip kon ik naar de camping in Epen. Er volgde nog een paar flinke klimmetjes, maar die kwam ik wel boven. Tot de slotklim. Vlak voor Epen had ik de camping opgezocht in google maps en heb ik die route gevolgd. Het resultaat was dat ik door een soort rivierbedding naar boven moest zien te komen. Ook deze was me te stijl en te machtig. Een keer ben ik gestopt en het laatste stuk moest ik zelfs weer lopen. Toen ik boven bij de camping kwam bleek er aan de andere kant een gewone asfalt weg te zijn. Al met al kwam ik aardig versleten aan op de camping, maar dat mag de pret niet drukken. Het was een avontuurlijke dag en daar gaat het om.

Geschreven door John.fietstrond