Vandaag de laatste kilometers naar Rome. Het einde van de reis, lang naar uitgekeken en ook weer omgevlogen. Alweer 4 weken geleden thuis vertrokken en in een grote flow naar Rome gefietst. Rome was het middel en niet het doel. De fietsreis was het doel, maar toch nu het einde in zicht is, lijkt het wel of het toch Rome was. Eigenlijk heb ik vandaag niet veel van de route gezien en heb ik meer de kilometers af zitten tellen, in afwachting hoe het zou zijn om Rome te bereiken. Voor het vertrek het hoogteprofiel nog eens bekeken en alleen in de eerste 30 kilometers was het nog op en neer en daarna eerst afdalen en dan nog 20 kilometer vlak fietspad langs de Tiber. Dan door tot aan het Piazza San Pietro. Vandaag geen barretjes gezien onderweg en aanvankelijk ook geen behoefte aan een pauze. De pauzes kwamen er uiteindelijk wel, want op het een na laatste klimmetje liep de ketting van de fiets en zat deze weer klem, zoals enkele dagen geleden. Ik wist nu in ieder geval wat allemaal niet hielp en hoe ik het ongeveer kon oplossen, maar het was toch nog wel even prutsen. De tweede pauze was nog even in de schaduw van een bushalte in een van de voorstadjes van Rome, omdat ik toch wel een beetje honger kreeg. Daarna op naar de eindstreep. Toch raar dat het zo voelt als een eindstreep, terwijl het vooral ging om de mooie route en ontmoeten van mensen onderweg. Maar kennelijk is dit toch een psychologische stap, dat je toe bent aan het einde van de reis.
Het betreden van het Sint Pieterplein was wel even een kippenvel momentje. Ik keek echt even op mijn armen of ik het alleen zo voelde of dat er ook een kippenvel was ontstaan. Dat laatste bleek het geval. Maar ik had me dit nog niet gerealiseerd en opgekeken naar de Sint Pieter of ik hoorde mijn naam al roepen. Dat waren Ed en Anja, het paar dat ik op de tweede dag op de camping in Boukoul had ontmoet. Even verderop stond Stephan met zijn familie. Hij was ook net voor mij aangekomen. Om zo met elkaar tegelijk op het Pietersplein te staan zorgt voor een uitgelaten stemming. Na het maken van de foto’s en het uitwisselen van enkele ervaringen ben ik met Stephan en zijn familie het biertje gaan drinken wat we ons al weken voorgenomen hadden.
Daarna was het weer tijd om ieder zijns weegs te gaan en ben ik weer op de fiets gestapt naar de camping, 10 kilometer terug op de route. Dat terugfietsen was niet zo moeilijk, maar de ingang van de camping vinden viel nog niet mee. Deze ligt aan een zeer drukke weg met gescheiden rijbanen, waarvan je je afvraagt of je er met de fiets wel mag rijden. Uiteindelijk heb ik alle wegen rond de camping zo ongeveer gezien, voordat ik uiteindelijk over een trapje en over een paadje waar ik geen centimeter over had om met mijn fiets doorheen te kunnen. Het ergste was nog dat er aan een kant forse bramenstruiken uitstaken. Maar goed, ik heb de ingang bereikt en de tent op gezet. Daarna had ik wel een moe gevoel. Of dit nu weemoed was of toch al de biertjes van het begin van de middag, dat weet ik niet. Maar ik moest mezelf wel even bij elkaar rapen om alles verder in orde te maken en boodschappen te gaan doen. Maar na het eten en een douche ben ik weer opgeknapt. Ik heb wel besloten morgen geen wekker te zetten en wel te zien hoe het loopt. Daarna met de trein naar Rome, voor nog een mooie stadswandeling.

Geschreven door John.fietstrond