Vanmorgen voor het eerst sinds een week de wekker af laten gaan. Ik was bang dat ik anders niet meer wakker zou worden in een warm bed. In een koelbox op de kamer waren ontbijtspullen klaargezet en dat was prima verzorgd: verse aardbeien, met yoghurt, een croissant en boterhammen, apart beleg naar keuze, melk en jus d'orange. Met het brood kon ik meteen een lunchpakket maken, zodat ik daar niet onderweg nog voor naar een winkel hoefde te gaan. Ondertussen bleef de regen op het dakraam kletteren. Samen met de voorspellingen, beloofde dat niet veel goeds voor de fietstocht van vandaag. Ik kon wel op het gemak alles goed en waterdicht inpakken. Nadat ik alle spullen aan de fiets heb gehangen, heb ik de deur achter me dicht getrokken en ben op pad gegaan. Gastheer Sjoerd heb ik vanmorgen niet meer gezien.
Het regende stevig en de eerste 10 km zou ik wind tegen hebben. Dus met het verstand op nul en de blik op oneindig ben ik gaan zitten trappen, met het idee dat als je maar blijft trappen, je vanzelf aan het einde komt. Na een klein uurtje fietsen werd het droog. Ik had de wind inmiddels in de rug en bij Grou kon ik mijn regencape uit doen.
Grou, was in mijn herinnering de eerste van de Friesche elfsteden na de start in Leeuwarden. Dat idee bracht me terug naar 1985, het jaar dat ik samen met Jan, de Elfstedentocht heb geschaatst. Ik was echter abuis, want dat moest natuurlijk IJlst zijn. Maar met deze overtuiging had ik op de fiets alle tijd terug te denken aan deze Elfstedentocht en deze her te beleven. Van Grou ging het verder naar Leeuwarden, waar ik op een gezellig terras bij de Stadswaag, een super appeltaartje heb gegeten. Wel met warme chocomel deze keer. Dit was een speciale Texas Style Apple Pie. Het taartje is klein, met een knapperige korst. Daarnaast ligt nog extra appel in ruime caramelsaus en slagroom, afgemaakt met nootjes en chocolade. Zeker aan te raden als je een keer in Ljouwert bent. Het blijft wel mooi alle Friese namen op de borden. Het doet me ook wel aan Deense namen denken, zoals Wirdum, Hallum of Weidum. Maar ook veel straatnamen eindigen op ....wei, zoals in Denemarken op ....vej, wat je op dezelfde manier uitspreekt. In Noord-Holland kon de bijzondere namen nog wel onthouden, maar hier lukt dat niet zo goed. Eentje is me wel bijgebleven: Moddergat.
Na Leeuwarden gingen de herinneringen aan de winter van 1985 nog nadrukkelijker een rol spelen, omdat het fietspad precies langs de route naar Bartlehiem en Dokkum ging. Dan zit je op de fiets te bedenken, dat ik daar ergens een keer gevallen ben, nadat ik in het donker in een scheur terecht ben gekomen. Maar ook het moment bij het bruggetje van Bartlehiem was heel speciaal. Het keerpunt bij Dokkum, waar iedereen steeds meer haast had, omdat het ijs begon te smelten en het de vraag was of de stempelpost bij het keerpunt wel open kon blijven. De route van Grou naar Dokkum maakte deze dag hierdoor wel speciaal. Ik was hier eigenlijk niet op voorbereid. Deze route heb ik gisteren pas bedacht en is toevallig ontstaan, omdat ik vanwege de wind een wat kortere route naar Leeuwarden wilde nemen. Leeuwarden en Dokkum zijn ook weer erg leuke stadjes om doorheen te fietsen.
Na Dokkum ging het weer noordwaarts naar de Waddenkust en langs de dijk verder naar het oosten. Met een westenwind gaat dat dus als een speer. Net als op de Waddeneilanden kon je ook hier op een gegeven moment over de dijk heen en aan de zee kant gaan fietsen, tussen de schappen door. Maar wat een pech, na een stuk voor de wind racen, was het volgende hek op slot en kon ik niet verder. De fiets over het hek tillen was ook geen optie. Er zat niets anders op dan met de wind op de kop langs de dijk terug te harken. Bij Wierum was er nog even een officieel fotomomentje voor de oorkonde en daarna op naar Anjum, waar ik het volgende adres van Vrienden op de Fiets had besproken.
Bij mw. Moes werd ik heel hartelijk ontvangen met een kopje koffie. Mw. Moes is 84 jaar en sinds 7 jaar weduwe. Ze komt oorspronkelijk uit Amsterdam. Dan vraag je je toch af hoe iemand die in Amsterdam is geboren, hier in het noordoosten van Friesland terecht is gekomen. Toen ging mijn gastvrouw de verhalen uit haar herinneringen opdiepen. Het bleek een voortvloeisel uit de hongerwinter van 1944 te zijn geweest. In die tijd is zij met haar broers en zussen vanuit Amsterdam naar andere delen van Nederland overgebracht. Zij zelf naar Urk, maar 3 van haar broers naar Friesland. Een van haar broers heeft altijd contact gehouden met hun gastgezin en zo werden ze uitgenodigd om in Friesland te komen wonen. Er stond namelijk een heel leuk boerderijtje langs de Waddendijk te koop voor een prik. Toen mw. Moes met haar man op bezoek was bij haar broer en het uitzicht vanaf de Waddendijk had zitten te bewonderen, hebben ze besloten ook hier in het noorden van Friesland te gaan wonen. Nu woont mw. Moes al sinds 1965, eerst in Nes en nu in Anjum. Ze kan ook prachtig vertellen over de omgeving hier en over Lauwersmeer in het bijzonder. Ze is vrijwilligster bij het informatiecentrum van dit Nationale Park.
Al met al was dit weer een verrassende dag, met vooral verrassend weinig regen. Na het eerste uur heb ik de regencape niet meer aan hoeven trekken.

Geschreven door John.fietstrond