Vanmorgen ben ik tegen half negen vertrokken van de bijzondere en leuke camping Castel San Pietro in Verona, nadat ik nog nader heb kennis gemaakt met de nieuwe buren. Zij bleken uit Bergschenhoek te komen en hadden weer een andere invulling van het gebruik van de Reitsma route. Ze waren slechts 1 dag onderweg!! Ze waren ook op de tandem, net als Marcel en Marga van de eerste dagen. Maar ze waren met de auto naar het Gardameer gereden en hadden daar de auto laten staan en fietsten nu via de Toscane route naar Rome en via Assisi en Venetië weer terug naar het Gardameer.
Eigenlijk zou het maar een saaie dag worden. Op de Povlakte is niet veel te beleven. Het lijkt een beetje op Nederland, het is helemaal plat. Maar omdat route voornamelijk in oostelijke richting ging, bleef je de bergen in het noorden steeds zien. Ik volgde nog steeds de Adige, maar nu meer over een fietspad dat op een dijk was neergelegd. Het enige bijzondere dat ik aanvankelijk tegenkwam was dat ik over het fietspad kwam dat vernoemt was naar Marco Pantani. Halverwege de route werd ik ingehaald door Ben uit Bovenkarspel. Hij had maar twee fietstasjes achterop en verder niets. Ben heeft alleen wat kleren bij zich en zoekt dagelijks een B&B. Maar Ben fiets wel aardig door, want hij heeft maar 17 dagen te tijd voor deze tocht. Hij kon even vrij regelen op zijn werk en wilde dit eigenlijk nog wel even doen. Zo raakte ik aardig aan de praat met Ben en voor mij werd het onderhand wel een keer koffietijd, dus toen we een van de zeldzame terrasjes zagen, zijn we gestopt voor een kopje espresso. Iets van koek of taart is er meestal niet bij, maar een broodje konden we wel krijgen. Dat werd een flinke bol, gevuld met ham en kaas. Ben is uiteindelijk met mij mee gefietst tot Montagnana, waar ik op zoek ging naar een plek om te overnachten. Ben is doorgefietst, hij wilde nog naar Ferrara vandaag. Ik had me voorgenomen niet van die lange tochten meer te maken, omdat ik nog voldoende tijd heb. Nu was het nog even lastig om de juiste plek te vinden voor een overnachting te vinden. Van het echtpaar dat van Rome naar huis fietst, had ik al vernomen dat de belangrijkste kampeerplek niet meer open was. Zij hadden een soort hostel gevonden vlak bij de Lidl, wat zij van een wijnboer hadden vernomen. De Lidl stond al aangegeven bij binnenkomst van Montagnana, maar ik zag daar niets wat leek op een Hostel. Dan maar naar het alternatief, dat in het boekje staat, een Bed&Bike met enkele plekjes in de tuin. Daar aangekomen was er niemand thuis, maar net op dat moment ging de buurman een rondje fietsen. Ik heb maar aan hem gevraagd of hij wist of de Bed&Bike nog in gebruik was. Hij dacht dat ze misschien niet thuis zouden zijn, maar hij wist nog wel een B&B en een hostel en wilde wel even met mij mee fietsen. Hoe aardig is dat. Hij heeft me afgezet bij de B&B en voor mij gebeld met de eigenaar die ook niet thuis was, maar hij zou er in 5 minuten zijn. Intussen bleef mijn begeleider ook wachten en hij legde uit wat ik kwam doen. Waar vindt je nog zulke aardige mensen. Ik mocht even kijken in de B&B, maar als ik het niets vond, kon ik altijd nog naar het hostel. Het was een keurige B&B, maar kostte wel 65 Euro. Dat vond ik wel een beetje te gortig. Was geen probleem en de eigenaar vertelde me de weg naar het hostel, let wel bij de Lidl. Daar aangekomen, nog maar eens beter om me heen gekeken, omdat ik nu zeker wist dat ik hier ergens moest zijn. Daar zag ik camperplaatsen en een op zich opvallend gebouw, maar geen duidelijke borden of iets dergelijks. Maar dit bleek het wel te zijn. De receptie was nog dicht en pas om 15.30 uur open gaan, maar ik werd ontvangen door een aantal uitzonderlijke personen. Zij vertelden dat ik mijn tent wel ergens in de tuin neer kon zetten en dat de eigenaresse om 15.30 uur zou komen, dan kon ik met haar de financiën regelen. Het was pas 13.00 uur, dus ik had nog alle tijd.
De eerste die ik zag en aansprak was een soort ma Flodder, met rok en vestje en zit tot dusver de hele middag op een bankje in de tuin elektrisch te roken. Zij sprak alleen Italiaans en begreep niets van wat ik vroeg toen ik aankwam. Maar op het trapje naar de ingang zat ook een wat jongere dame gewoon te roken. Ze zag er niet helemaal gezond uit, met een permanentje, blauwe wenkbrauwen en iets te mager. Zij sprak ook geen Engels, maar wilde me wel helpen en ze riep naar Silvano. Hij kwam uit een hangmat en sprak wel Engels. Silvano vertaalde mijn conversatie met de jongere dame, die achteraf Mika bleek te heten. Mika en Silvano gaven me een rondleiding in het huis waar de WC, badkamer en keuken waren en ik kreeg alvast een sleutel van het huis en poort, zodat ik naar binnen kon als er verder niemand zou zijn. Ik mag de keuken gebruiken om te koken en de koelkast om spullen in de leggen. Dan liep er ook nog een langere tengere man met een meer Noord-Afrikaans uiterlijk rond. Die zat ook overwegend te roken of hing wat rond in de keuken. Al met al een bijzondere verzameling mensen. Ik heb meer het idee dat ik bij een opvang voor het Leger des Heils zit. Omdat Silvano wel aardig Engels sprak, vroeg ik wat hij verder deed. Dat was eigenlijk niet zo veel. Hij had tijd en reist wat rond door Italië. Maar op dit moment komt hij niet verder dan hangen in zijn hangmat. Hij was wel erg geïnteresseerd in mijn reis en fiets. Hij wilde ook wel eens een lange fietsreis maken.
Nadat ik de tent had opgezet, geluncht en gedoucht, ben ik de stad ingewandeld. Montagnana is een unieke stad. Het is een van de zeer weinig steden die nog helemaal omringd is door een stadsmuur, met aan 4 zijden een poort. De straatjes zijn ook zeer sfeervol, met heel veel door bogen overdekte trottoirs. Hier heb ik mezelf ook nog maar op een ijsje getrakteerd. Toen ik weer terug was bij het hostel, was Helena, de eigenaresse gearriveerd en heb ik me aangemeld. Ik hoefde slechts 5 Euro te betalen voor een nachtje slapen in de tuin met gebruik van keuken en douche. Was ik blij dat ik niet bij de B&B ben gebleven. Dan had ik ook al die bijzondere en hulpvaardige mensen niet ontmoet. Na mij kwam er nog een stel op de fiets met een tent. Ik vraag meteen of ze ook naar Rome gingen, maar zij bleken Duits te zijn en kwamen vanaf de Middelandse Zee kust in Frankrijk, nadat ze de Rhône hadden afgezakt en steken nu Italië over, om naar Venetië te gaan. Ze vroegen nog wel of ik een goede camping in Verona wist. Nou ik wist in ieder geval een bijzondere voor hun en heb ze mijn foto’s van Castel San Pietro laten zien.
Terwijl ik buiten aan het koken was op mijn eigen gaspitjes, zoals op de camping, kwam Helena verschrikt naar buiten, om te vertellen dat ik ook de keuken mag gebruiken hiervoor. Ze zijn echt allemaal erg aardig en behulpzaam hier. Ik heb wel de keuken gebruikt voor de afwas en het opladen van mijn telefoon. Zo werd deze eerste dag over de Povlakte zeker geen saaie dag en heb ik weer hele leuke en bijzondere mensen ontmoet.

Geschreven door John.fietstrond