Afgelopen weken heb ik veel geschreven over mensen die ik ontmoet heb, maar ik heb nog niets gezegd over mensen die ik niet ontmoet heb. Sinds gisteren weet ik dat Stephan ook meeleest. Stephan is zelf ook op weg naar Rome op de fiets. Sterker nog, Stephan komt uit Nieuwerkerk en is op dezelfde dag vertrokken als ik, maar ik heb hem nog niet een keer ontmoet onderweg. We hebben wel regelmatig contact via Whatsapp, over de vorderingen en hoe het gaat, maar we hebben elkaar nog niet fysiek ontmoet. Nu heeft hij gepland om 10 juni in Rome aan te komen en als ik het nu zo zie zal dat voor mij waarschijnlijk ook het geval zijn. Ik hoop daar dan toch nog een biertje met hem te kunnen drinken.
Dan maar weer over mensen die ik onderweg ben tegen gekomen. Gisteravond zat ik naast mijn tentje een bakje koffie te drinken en staat Rikke plotseling naast me. Wim en Rikke waren gisteren ook in Florence aangekomen, tot de conclusie gekomen dat camping Michelangelo dicht was en zich rot geschrokken van de prijs die ze nu moesten betalen op deze camping. Zij waren via Venetië naar Ferrara en Florence gekomen. Het leuke wat zij hebben gedaan is in Venetië niet volgens de route terug gereden, maar al eiland hoppend via een alternatieve route weer terug naar de Reitsma route. Zij bleken echter nog wel een beetje door pech achtervolgd te worden. Nadat ze eerder eerder al met gebroken spaken te maken hebben gehad, was nu de voordrager van Wim gebroken, waardoor hij lelijk gevallen was. Vanmorgen heb ik ook met Wim gesproken en gelukkig gaat het elke dag weer een beetje beter en wordt hij niet sterk gehinderd bij het fietsen. Nu hebben we toch maar telefoonnummers uitgewisseld, zodat we elkaar nog even kunnen berichten als we in Rome zijn. Zij zullen daar namelijk op een andere camping verblijven. Maar zo vaak elkaar tegenkomen, schept toch een band. Het zou toch leuk zijn om elkaar in Rome nog een keer te treffen. De komende dagen zal dat niet gebeuren, omdat zij via Assisi verder gaan en ik via Siena.
De route van vandaag was fantastisch. Onderweg zat ik echt te denken, “Dit is waar je het nou allemaal voor doet.” Prachtige vergezichten en leuke dorpjes. Het was alleen jammer dat het weer niet zo helder was, maar desondanks was het erg mooi om de dalen in te kijken. Het klimmen gaat ook steeds iets makkelijker, of het is minder stijl. Zelfs klimmende heb ik nu gelegenheid om lekker om me heen te kijken. Het was wel een erg uitdagende dag. Er was nagenoeg geen meter vlak. Als je dacht dat je een tijdje op dezelfde hoogte bleef fietsen ging het toch nog steeds op en neer, zodat je soms meer met de voorbladen aan het schakelen was, dan met de achter tandwielen. Dit is zo’n dag dat je geen haast moet hebben, want je komt geen moment in je ritme of kunt even lekker doorfietsen. Daarom heb ik maar weer staande koffie gedronken bij een barretje, annex bakker. Door de warmte moest ik verschillende keren mijn bidon opnieuw laten vullen, waarvan 1x toevallig bij een ijssalon. Toch ook maar een ijsje genomen.
Zo mooi als het fietsen was, zo vervelend ging het na aankomst op de camping. Aanvankelijk werd ik nog wel vriendelijk ontvangen door de receptie, maar daarna ging het allemaal een beetje mis. Ik kon zelf een plekje zoeken op de plek waar tenten kunnen staan. Dan zoek ik eigenlijk liever iets met een beetje gras, dan blijft alles wat schoner. Aangezien alles droog en kaal was, had ik niet veel keus. De zon scheen even niet en daardoor kon ik daar ook niet zo goed rekening mee houden. Ik had een klein stukje groen gevondenen en bij het opzetten van mijn tent breekt plotseling mijn tentstok. Vervolgens sta ik nog te bedenken hoe ik hier mee moet omgaan en begint het plotseling te regenen. Hier had ik helemaal niet op gerekend, dus snel alle tassen even dicht en met een paar haringen proberen de buitentent iets op te spannen, zodat de binnen tent en grondzeil niet nat worden. Gelukkig was het na een maar minuten weer droog. Intussen was is begonnen met het proberen mijn tent stok te spalken, met tie-wraps en duktape, maar dat was niet voldoende. Vervolgens met een haring, maar dat hielp ook maar weinig. Het enige was dat hij een klein beetje bleef staan. Na de regen brak ineens echt de zon door en werd het bloedheet op de plek waar de tent stond en daarom heen. Er was niet of nauwelijks schaduw. Maar goed, de tent stond, maar ik had er geen goed gevoel bij. Verder op stonden ook wel trekkers tentjes en daar was meer schaduw. Daar bleken twee Nederlandse stellen te staan en daar achter was nog wel een plekje met meer schaduw. Uiteraard worden weer even de ervaringen uitgewisseld en zij blijken allebei de route van Benjaminse te volgen. Alleen het ene stel van Rome naar huis en de andere van Nederland naar Rome. Ik vertel hun van mijn probleem met de tentstok en de warme plek in de zon en ik besluit toch maar mijn tent te verplaatsen naar achteren. Terwijl ik de tent opnieuw probeer op te zetten, komt Ernst-Jan, met een buisje dat speciaal gemaakt ik om gebroken tentstokken te spalken. Ernst Jan is samen met echtgenote Joke op weg van Nederland naar Rome, via de route van Benjaminse. Dat buisje was een uitkomst. Met dat buisje bleek het meer werk om alle duktape en tie-wraps te verwijderen dan de tentstok te repareren. Nu staat de tent weer helemaal mooi. Al met al werd het zo wel een middag van flink doorwerken, met 2x de tent op zetten en 2x de tentstok repareren. Maar aan het einde is alles weer goed gekomen en sta ik in de schaduw met een tentstok die weer volwaardig functioneert.
Aangezien de winkels dicht waren vanmiddag, moest ik toch maar weer pizza eten in het restaurant bij de camping en heb ik het advies van Fred maar gevolgd. Dus maar een glas Chanti klassiek er bij genomen. Hij was erg lekker.
Morgen weer een rustdag en Siena met een bezoekje vereren.

Geschreven door John.fietstrond