De route voerde ons vandaag naar Boulogne sur Mer. Het eindpunt van de Bretagne en Normandie
route. Daarna zouden we over gaan op de Groene Valleien route. Maar voordat het zover was
moesten we een natte tent inpakken. Dat was ons nog niet eerder overkomen. Het had gisteravond,
nadat we naar bed waren gegaan flink geregend en de buitentent was vanmorgen nog helemaal nat.
Het vaste ritueel naar een bakker was geen probleem. Al op de eerste 2 km. van de route zaten 3
bakkers. Daarna konden we echt op pad.
De eerste 25 km was vooral omhoog fietsen geblazen. Maar daar waren we al op voorbereid, omdat
we in het route boekje de hoogteprofielen hebben staan. Nadat we het hoogste punt bereikt hadden
schoten we lekker op naar Boulogne. Deze stad aan de zee, was een flinke tegenvaller. Het eerste
deel was vooral bedrijventerrein en toen we bij de boulevard kwamen was het zo druk dat het file
rijden geblazen was. Gelukkig konden we op gegeven moment op een fietspad rijden. Maar of het nu
kwam door het grijze weer, weet ik niet. Maar alles zag er somber uit. Ondanks dat heel druk was,
kwam het niet gezellig over. Ingrid heeft nog wel geprobeerd wat mooie foto’s te maken.
De nieuwe route voerde ons nog een stukje langs de kust, door een soort duinen gebied, voordat we
weer het binnenland in gingen. Hier ging de weg opnieuw meer omhoog dan omlaag en uiteindelijk
bleken we zelfs weer dezelfde hoogte bereikt te hebben als vanmorgen. We moesten daarna nog 25
km. en langzaam begonnen donkere wolken zich samen te pakken boven ons hoofd. Aanvankelijk
hadden we de wind tegen, maar deze was plotseling gedraaid en toen kregen we eindelijk na al die
dagen echt gevoel van voor de wind te rijden. We kregen ook wel een beetje haast, want de lucht
ging er steeds dreigender uit te zien. Op een gegeven moment reedt er een mevrouw met een busje
mij voorbij en riep iets door het open raam van haar auto. Ik verstond er natuurlijk niets van en trok
me er niet zoveel van aan. Ik was me niet bewust van het feit dat ik iets verkeerd had gedaan. Maar
100m. stopte ze en toen ik haar voorbij reed, wenkte ze me heel nadrukkelijk. Het bleek dat ze me
probeerde te waarschuwen voor het naderende weer. “The weather could explode any moment”,
vertelde ze me. Ik zij dat we nog 20 minuten moesten fietsen en vroeg of we dat zouden halen. In
werkelijkheid was het nog bijna een half uur. Hopen en bidden was het antwoord dat ze daarop gaf.
Gelukkig ging de weg vooral omlaag en hadden we de wind in de rug. We lieten ons nergens meer
door afleiden en zijn het laatste stuk in hoog tempo naar de camping gefietst.
Op de camping aangekomen, begon het te spetteren. Nu was goede raad duur. Snel de tent opzetten
voordat het erger werd of wachten tot het droog werd. De buitentent was nog helemaal nat. Het
grondzeil hadden we tijdens de koffie al laten drogen. Normaal zouden we eerst de buitentent laten
drogen, maar dat was nu wat lastig. We hebben hem nog even onder een boom gehangen, maar dat
leverde niet veel op. Uiteindelijk hebben we snel de tent opgezet en toen zijn we maar een biertje
gaan drinken en werd het droog. Net toen we eten wilden gaan klaarmaken ging het weer regenen. We hebben ons toen maar aangepast en zijn in het restaurant bij de camping blijven eten. Alleen het
toetje dat we met de boodschappen hadden gekocht hebben we bij de tent op gegeten. De rest van
de avond is droog gebleven en konden we ons weer buiten bewegen. Van het onheilspellende weer
waarvoor we door de voorbij rijdende mevrouw werden gewaarschuwd, hebben we uiteindelijk niets gemerkt.

Geschreven door John.fietstrond