Vandaag echt de laatste reisdag. Zoals gezegd vroeg opgestaan en naar het station vertrokken. Daar heb ik een ontbijt en lunch gescoord voor met 3 pistoletjes. Instappen met de fiets was vandaag een stuk makkelijker dan gisteren. Nu was er een brede deur en lage instap. Wat wel minder was, was dat ze strenger op de mondkapjes letten. Gisteren werd er niets van gezegd als je op je plaats zat en je mondkapje af had gedaan. Maar nu werd ik meteen gecorrigeerd. Ik had het idee dat de conducteur een collega aan het inwerken was, want bij de kaartcontrole werd mijn printje helemaal uitgelegd. Eenmaal in Zwitserland was dit geen probleem meer. Daar hebben ook de conducteurs geen mondkapje meer. In Zwitserland ging de trein tussen mooie meren en groene alpenweiden door. Verder ook nog door de langste treintunnel van de wereld, 56 km door de Gotthardtunnel. Overstappen in Zurich was geen probleem, met voldoende tijd. Gelukkig had ik hier wel hulp van een andere fietser bij het instappen. Nu was de instap weer hoog en de deur smal. Verder moest ook de bagage van de fiets. Deze moest nu echt worden opgehangen, omdat er verder geen ruimte was in het halletje van het treinstel. In deze trein had ik gezelschap van een oudere dame uit Bonn, die bij haar kleinkinderen op bezoek was geweest in Zwitserland. Bij Koblenz kwam ik met de trein langs de Rijn en het fietspad waar ik overheen heb gefietst. Raar om je te realiseren dat dit al nog maar enkele weken geleden was. De plaatjes van de stadjes tegen de berghellingen langs de rivier lijken ineens wel weer uit een hele andere tijd te komen. Intussen begint het wel een lange zit te worden in de trein. Het staren naar mijn sudoku’s zorgt er af en toe voor dat mijn ogen zwaar worden en de leden vanzelf naar beneden zakken.
De trein blijkt uiteindelijke 1 uur vertraging te hebben en dat betekende dat ik de gewenste trein naar Arnhem niet meer kon halen. In Dusseldorf was het verder ook allemaal geen pretje. Allereerst waren de liften veel te klein voor de fiets. Daarom moest ik de fiets op het achterwiel zetten en het voorwiel bijna tegen de achterwand oprijden, met alle bagage er op. Eerst van het ene perron af en daarna bij het andere er weer op. Daarna bleek het heel erg druk. Morgen is in Duitsland een vrije dag om de een of andere reden. Verder is er ook een regeling dat je elk kaartje voor 9 Euro kunt kopen. Dan blijkt dat de trein naar Arnhem nog eens extra vertraging te hebben en met maar 1 treinstel komt in plaats van twee. Met veel persen kreeg ik mijn fiets en mijzelf in de trein. Maar bij de eerste 5 stations moest ik enkele keren met de fiets naar buiten en weer naar binnen om mensen in en uit te laten stappen. Mede ook omdat er nog iemand met een fiets in datzelfde halletje stond. Door deze drukte liep de vertraging nog verder op en had ik uiteindelijk in de Arnhem pas om 5 voor 10 de trein naar Tilburgm om daar vandaan naar onze Time Out in Alphen te fietsen. Dat had 5 voor half 9 kunnen zijn, als alles volgens de dienstregeling was verlopen. In de trein heb ik nog even mijn laatste proviand wat ik nog bij me had en een flesje cola weggewerkt, zodat ik nog een bodempje had om te fietsen. In de trein werd inmiddels omgeroepen dat er een ongeluk gebeurd was bij Gilze-Rijen met menselijk letsel en dat de trein niet verder zou rijden dan Tilburg in plaats van naar Roosendaal. “Zo dat ik nog mazzel hebben”, dacht ik nog. Maar die mazzel had ik niet. In Den Bosch hadden ze toch maar bedacht dat de trein daar al niet verder ging en dat iedereen moest uitstappen, omdat hij niet verder ging. Nou ja, eigenlijk had ik wel mazzel, want ik was de enige in heel de trein die zijn eigen vervoer bij zich had. Terwijl op het perron iedereen aan de telefoon hing om hulptroepen in de schakelen, kon ik op mijn fiets stappen en de afstand tussen Den Bosch en Tilburg zelfstandig overbruggen. Eigenlijk was dit helemaal niet zo erg. Als je al twee dagen in de trein zit, heb je energie voor toen en met dit prachtige weer was het extra fietsen eigenlijk helemaal niet zo’n straf.
Moe maar heel voldaan is er zo een einde gekomen aan een lang gewenste reis, de fietstocht naar Rome. Het alleen gaan was geen voorwaarde, maar ik heb er ook geen moment spijt van gehad. Ik heb me ook nooit alleen gevoeld. Vanaf de tweede dag heb ik veel contact met andere Rome-gangers gehad. Er is al snel contact met ander mensen op reis, vooral fietsers die ook met reisbagage rijden. Aanvankelijk was het merendeel ook op weg naar Rome. Hieruit bleek wel hoe populair de Reitsma route naar Rome is. In Italië ben ik meer mensen tegen gekomen die ook andere routes en doelen hadden. Het was heerlijk om je open te stellen voor contacten met anderen en onderweg heb ik ook veel mensen ontmoet, waar ik nu warme herinneringen aan heb. Hoewel ik weinig tegenslag heb gekend, heb ik veel hulpvaardigheid ervaren van mensen onderweg, op momenten dat dit goed uitkwam. Dat gaat van koffie mee krijgen voor onderweg bij een B&B tot reparatie van een tentstok. Het is heerlijk om van dag tot dag te leven en dat je niet meer hoeft op te lossen dan het regelen een slaapplaats, eten en drinken. Er zijn natuurlijk ook momenten dat je gezelschap mist. Dat is vooral bij de leuke en mooie situaties die je graag met je naasten zou willen delen. Dan heb ik de neiging om bijna alles op de foto te zetten, om het toch maar te laten zien. Onderweg heb ik volop genoten van alle moois dat de route mij bood. Op momenten dat het wat zwaarder wordt, is het geen probleem om alleen te zijn. Je bent dan alleen verantwoordelijk voor jezelf en kan dan makkelijker bedenken: “Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.” Ik heb me ook geen moment verveeld. Het is heerlijk om kilometers achter elkaar te fietsen in een steeds veranderend landschap. Zeker in heuvelachtig gebied, is het na elke bocht weer een verrassing wat je tegenkomt. Maar ook op stukken als de Povlakte regen de kilometers zich makkelijk aan een. Daar heb ik nog wel eens aan terug gedacht, toen ik in de Appenijnen aan het fietsen was. Daar kostte het meer moeite, maar daar kreeg ook heel veel moois voor terug.
Met veel plezier heb ik elke dag een verslagje gemaakt van de belevenissen, ontmoetingen en omgeving. Het was voor mij heerlijk om de dag nog eens opnieuw te beleven, maar daarbij ook heel leuk dat het door velen gewaardeerd en gelezen werd. Ik ben iedereen dankbaar voor de leuke en spontane reacties die ik heb ontvangen. Dit is mijn laatste verslag van deze reis. Hopelijk kom ik later weer terug met een nieuwe reis.

Geschreven door John.fietstrond