Net nadat ik gisterenavond klaar was met eten, arriveerde Hans op camping. Hans was ook op de fiets en had vanaf Assen 143 km afgelegd om in Beuningen te komen. Hij mocht zijn tentje naast die van mij op het trekkersveld zetten. Hij was het laatste stuk naar de camping door zijn navigatie over een modderpad gestuurd en zijn fiets was ook meer dan smerig. Ik vertelde hem dat ik bij aankomst mijn fiets schoon mocht spuiten. Dat leek hem wel wat. Hij had alleen geen kettingsmeer bij zich, maar daar kon ik hem wel aan helpen.
Hans was een gezellige vent, die donderdag bedacht had, dat het wel mooi weer werd deze dagen. Heeft zijn spullen bij elkaar geraapt en is op de fiets gestapt. Hij heeft 4 dagen om erop uit te trekken, want dinsdag moest hij weer werken. Hij heeft geen vast omlijnd plan en bekijkt van dag tot dag waar hij naar toe gaat en via welke route. Vanmorgen had hij bedacht dat hij naar Nijmegen ging fietsen. Aangezien Hans ook een vakantiefietser is herkende hij mijn Santos fiets, als een echte vakantiefiets. Zelf had hij ook een erkende Stevens, die ook als goede fiets te boek staat. Maar hij had ook veel bewondering voor de Santos, maar vindt hem aan de prijzige kant. Zelfs tweede hands zijn ze bijna niet te krijgen.
Na deze fiets-talk ben ik vertrokken zonder een zuchtje wind, nog wel wat fris en bewolkt weer. De Santos voelde zich weer kiplekker na de smeerbeurt van de dag ervoor en zoefde over de weg. Ook de onverharde fietspaden waren weer aardig opgedroogd en bijna alle plassen waren verdwenen. Bij de plassen die er nog waren, was er voldoende ruimte om er omheen te fietsen. Zo schoot ik aanvankelijk lekker op, langs de Dinkel en over 't Lutterse Zand. Maar op een gegeven moment begon de fiets toch weer enig geluid te maken, nadat over een onverhard pad was gefietst. Ik dacht dat er wat vuil tussen mijn remschijven zat en heb de schijf schoongemaakt. Daarna was het gepiep even verdwenen. Maar niet veel later kwam het weer terug en na nog een keer schoonmaken, was het even weg. Uiteindelijk bleef het terugkomen en een beetje schoonmaken hielp niet meer. De fiets bleef maar aandacht vragen en lekker doorfietsen was er niet meer bij. Ik had het idee dat het remblokje tegen de schijf aan liep. Uiteindelijk ben ik bij de Technische Universiteit Twente (waar anders) maar gestopt. Daar heb ik het voorwiel van de fiets gehaald en heb het veertje van de remschijf wat proberen uit te buigen. Gelukkig was het gepiep daarna weg. Daarvoor in de plaats was er weer een ander geluidje ontstaan, dat ik eerst niet thuis kon brengen. Nu heb ik in het verleden nog nooit een fiets met een naafdynamo gehad en daarbij een USB oplader. Maar dat betekent dat het voorwiel met een snoertje verbonden is aan het frame. Bij het eruit halen had wel wat weerstand gevoeld, maar na enig gewrik was dat los geschoten, zonder dat ik wist wat dat was geweest. Uiteindelijk zag ik dat het snoertje nog los hing en tegen mijn spaken zat te tikken. Nadat ik het snoertje weer verbonden had met de uitgang aan de as was dit geluid ook verdwenen.
Daarmee was de aandacht voor de fiets nog niet op voor vandaag. Aan het begin van de middag fietste ik over een prachtig heide gebied, het Buurserzand. Hier moest ook weer een foto gemaakt worden, bij de Bommelas, als bewijs voor het rijden van het rondje Nederland. Maar toen ik aan het einde van het Buurserzand kwam had ik nog niet de juiste fotoplek gevonden. Dus nog maar eens opgezocht wat ik me precies moest voorstellen bij de Bommelas. Dat bleek een oude boerderij te zijn, van een zeldzaam bouwtype, het los hoestype, waarbij woonhuis en stal in een ruimte zijn. Hij is gebouwd in 1840. Ik had deze inderdaad zien staan, maar wist niet dat het om deze op het eerste gezicht vervallen schuur ging. Dus moest ik weer een stukje terug fietsen om de foto te kunnen maken. Bij aankomst bij de Bommelas, werd deze net bewonderd door enkele heren. Dit bleken ook weer Santos kenners te zijn. Zij hadden mij al voorbij zien fietsen de eerste keer, waarbij ze al tegen elkaar gezegd hadden, dat er een Santos voorbij was gekomen. Het bleek dat een van de heren ook een Santos fiets had, met een riem aandrijving. Hij had een wat ouder type en nu moest deze even goed bekeken worden. Er werden mij allerlei technische vragen gesteld, waar ik ook geen antwoord op had, zoals de buisvorm en vorm van de voorvork. Al met al stond de Santos opnieuw in de schijnwerpers vandaag.
Na het Buurserzand wilde ik wel eens even weer goed opschieten en ik had ontdekt dat de route van vandaag heel veel lusjes en zig-zag verschijnselen vertoonde. Dat wil zeggen dat ik op een weg reed, dan even het bospad in werd gestuurd om even later op dezelfde weg weer terecht te komen. Dat schoot dus niet echt op, zodat ik bedacht had om dit soort zijstapjes lekker even over te slaan als ik op mijn kaartje zag dat ik eigenlijk gewoon rechtdoor kon rijden. Dat ging zo een paar keer goed, tot ik de kaart een keer verkeerd interpreteerde. Waar ik dacht dat er een weg liep, bleek dat na enkele honderden meters een drassig bospad te zijn. Maar eer ik daar achter kwam, zat ik er middenin. Terugkeren was ook geen optie. De kunst was om niet af te hoeven stappen, anders had ik natte voeten. Maar een moment van twijfel of ik links of rechts moest proberen de modder te vermijden werd mij fataal. Ik viel stil en moest afstappen. Dat betekende baggerschoenen en uiteraard ook weer een baggerfiets. Gelukkig bleven de nare geluiden achterwege.
Uiteindelijk ben ik aangekomen op natuurcamping Het Daske in Vorden. Hoewel ik het meer een boerencamping zou willen noemen. Ik hoefde me niet te melden. Ik mocht zelf een formulier invullen en betalen via een envelop en kon op het trekkersveld zelf een plekje uitzoeken. Daar was het al vrij druk en was het even kijken waar ik nog een plekje kon vinden. Hier werd ik opnieuw aangesproken over mijn Santos. Een meneer had mij gezien bij de Albert Heijn en had mijn fiets ook gezien. Hij was ook een vakantiefietser, maar vanwege zijn gezondheid moest hij het nu doen met een elektrische fiets. Dat kon ook wel van Santos vertelde hij, maar dat werd hem toch echt te prijzig. Zo was mijn fiets vandaag het middelpunt van alle aandacht.
Intussen had ik mijn tentje te drogen gelegd, omdat deze vanmorgen, vanwege condens en gebrek aan zon kletsnat ingepakt was. Zo was ik rustig begonnen met mij te settelen. Maar intussen kwam de eigenaresse van de camping een kijkje nemen en zij vond dat het trekkersveld eigenlijk te vol stond. Aangezien ik mijn tent nog niet had opgezet, werd mij gevraagd om een plekje op het grote veld te gebruiken. Ik heb mijn boeltje maar weer opgepakt en mijn tentje een stukje verder opgezet.
De andere gebruikers van het tentenveld nodigden mij nog wel uit om bij hen te komen eten of een praatje te maken. Op het tentenveld was een soort gezellig kampsfeertje ontstaan.

Geschreven door John.fietstrond