Toen ik vanmorgen opstond om half 7, waren Ernst Jan en Joke al vertrokken. Zij houden er van om 6 uur op de fiets te zitten, zodat ze niet zoveel in de warmte hoeven te fietsen. Ontbijten doen ze bij voorkeur als ze al een kilometer of 15 in de benen hebben. Bij ging het ochtendritueel ook vrij vlot en ik zat mooi op tijd op de fiets, voor weer een prachtige route. Het was vandaag vooral erg mooi door de wijdse uitzichten over Toscane, omdat ik regelmatig op hoogte fietste. Het mooiste is het als je zowel links als rechts van de weg over de dalen kunt uitkijken. Dan zie op verschillende heuveltoppen statige boerderijen, uitgevoerd in terracotta achtige kleuren. Regelmatig zie dan ook dorpjes of kleine stadjes tegen de bergen aan liggen, zoals Montalcino, waar ook nog eens kasteeltorens boven de stad uitstaken. Maar om al dit moois te zien, moesten er wel menige zweetdruppels geproduceerd worden. Ik heb vandaag in totaal 5 liter gedronken onder weg, zodat de productie niet verstoord zou worden. Fysiek gaat het met mij allemaal prima, maar de apparaten lijken het een beetje moeilijk te krijgen. Het begon eerst vandaag met de telefoon. Die raakte oververhit en gaf de melding dat hij alle apps had afgesloten, toen ik nog ongeveer 15 kilometer te gaan had. Hoewel er steeds lange tijd dezelfde weg werd gevolgd, wil ik zonder navigatie niet graag verkeerd rijden en extra moeten klimmen. Zonder Strava, waar mijn route wordt opgenomen en mijn cijfertjes achteraf te zien zijn vindt ik ook niet leuk. Dus heb ik in de schaduw mijn telefoon maar uit de hoes gehaald en ben wapperend de telefoon gaan koelen en na 5 minuten deed hij het weer. Daarmee was de pechduivel voor vandaag nog tevreden. Weer 2 kilometer verder liep mijn ketting bij de voorbladen eraf. Nu is dat vorige week ook enkele keren gebeurd en kon ik hem er in 15 seconden weer opleggen. Maar deze keer ging dat niet zo makkelijk. De ketting zat klem achter een inbus dopje waar de voorbladen mee aan elkaar zitten. Ik kon de ketting niet voorwaarts en niet achterwaarts draaien om hem weer op het tandwiel te leggen. Eerst geprobeerd met mijn zakmes er tussen te wrikken, zodat hij weer langs het dopjes kon glippen, maar dat lukte niet. Daarna geprobeerd om de voorbladen en de trap as iets los te draaien om wat ruimte te maken, maar dat lukte ook niet. Intussen stond ik langs de weg in de brandende zon, maar gek genoeg stoorde me dat niet eens. Uiteindelijk na ongeveer een half uur van alles proberen, is het toch gelukt met behulp van het zakmes en enig geweld de ketting weer vlot te trekken en kon ik weer verder. Maar helaas, intussen had de zon de telefoon weer oververhit en moest eerst deze weer gekoeld worden. Nadat dit ook weer opgelost was kon ik weer verder. Achteraf bleek alleen dat ik het opnemen van de route door Strava toch niet goed opnieuw had ingeschakeld. Daardoor staat de laatste klim er nu niet op.
Uiteindelijk ben ik in Castel del Piano gearriveerd en daar de bordjes naar de camping gevolgd. Waar ik al een beetje bang voor was, bleek ook werkelijkheid. De camping was gesloten. Ik had op de site, had ik eerder alleen nog maar een prijslijst gezien van 2019, maar nergens gevonden dat deze ook gesloten was. Ik had er al een beetje rekening mee gehouden en plan B, was zoeken naar een B&B. De volgende camping ligt namelijk pas 30 km. verder en dat zag ik met deze hoogteverschillen niet zo zitten. De eerste in het boekje was dicht bij de camping en daar maar naar toe gefietst. Daar aangekomen zag alles er een beetje verwaarloost uit en alles zat dicht. Op de deur geklopt, maar daar werd niet op gereageerd. Nog even rond het huis gelopen en kon door een raam naar binnen kijken, maar ook binnen zag het er erg onverzorgd uit. Toen maar besloten de volgende te proberen. Nadat ik hier wegfietst liep een oud dametje op de weg, die me aan sprak. Eerst in het Italiaans, maar dat begreep ik natuurlijk niet. Daarna probeerde ze het in het Duits. Dat ging al iets beter en ze vroeg of ik lang vakantie had. Ik het een beetje proberen uit te leggen en verteld dat ik een slaapplaats voor de nacht zocht. Zij wist wel iets. Ze liep wel even met me mee. Het was om de hoek. Dat bleek een luxe Spa Grand Hotel te zijn. Volgens internet voor meer dan 100 Euro per nacht. Ik vertelde haar dat ik dat te duur vond. Ze wist nog wel iets. Ze wist niet hoe het heette, maar het was een stuk verderop. Ik moest haar maar volgen. Intussen had ik al de volgende wat eenvoudige B&B gegoogled, maar ze hield vol dat ze me wel even zou laten zien waar ik moest zijn. Uiteindelijk dacht, wat maakt het uit, ik heb de tijd en ze is zo hulpvaardig. Ik kan haar ook niet teleurstellen. Intussen vertelde ze me dat ze 85 is en onder andere in Zwitserland op vakantie was geweest en daardoor een beetje Duits kon spreken. Tenslotte kwamen we bij Restaurante Auberge Da Venerio, daar introduceerde ze mij bij de eigenaar. Ze vertelde dat ik een plek zocht voor 1 nacht. Wat ze verder vertelde weet ik niet, maar uiteindelijk kon ik hier overnachten met ontbijt voor 40 Euro. Dat stond wel aan, dus daar ben ik nu beland. Mijn fiets kon ergens in een deel van het restaurant staan dat nu toch niet werd gebruikt en ik kreeg een keurige kamer. Zo ben ik al voor de tweede keer hoogst persoonlijk begeleid op zoek naar een overnachtingsplek en blijkt maar weer eens hoe hulpvaardig ze in Italië kunnen zijn. Al met al is dit met al het moois en de kleine tegenslagen een onvergetelijke dag geworden.

Geschreven door John.fietstrond