Vandaag een dag waar ik met enige spanning naar heb uitgekeken. Met relatief veel kilometers in totaal en dan aan het einde de Reschenpas over. Ik was benieuwd of ik met mijn bagage de Alpen over kon komen. Voor het vertrek mij eerst even netjes voorgesteld aan mijn collega Rome gangers uit Den Haag. Ik had ze al wel een paar keer gesproken, maar nog niet eens een keer netjes voorgesteld. Zij namen vandaag een rustdag op de camping om dan morgen weer verder te gaan. Daarna even voor half negen vertrokken. De eerste ruim 80 km. zouden door het Inntal gaan en daarna klimmen naar Nauders. Het Inntal was geweldig. Het was soms breed en dan leek het wel bijna een vlakke route. Maar gedurende die eerste 80 km. werd er toch al ongeveer 300 meter aan hoogte gewonnen. Soms was het dal maar smal en dan paste de rivier, de weg, de spoorbaan en het fietspad niet goed naast elkaar door het dal. Het gevolg was dat je dan tegen de bergen op gestuurd werd en af en toe venijnige klimmetjes te verwerken kreeg. Maar dan ging je ook weer naar beneden. Normaal is naar beneden rijden best prettig, maar ik wist dat ik elke meter die ik naar beneden reed ook weer om hoog moest. Uiteindelijk moest ik vandaag van 700 meter naar 1500 meter hoogte. Dus alles was ik eenmaal omhoog was, wilde ik het liefst zou houden. De Inn is een vrij wilde rivier met veel stroomversnellingen. Het ziet er alleen niet zo mooi uit met grijs-groen water. Het viel me op dat hier heel veel gezinnetjes fietsen met hele kleine kinderen van soms wel 4 of 5 jaar oud. Helmpje op en gaan met die minimountainbike. Erg leuk om te zien.
Ik had me goed ingesteld op de ze etappe en 2x een pauze gehouden, waarbij ik even goed heb gegeten. De laatste pauze net voor het zwaarste deel van de route zou beginnen. Daar stond ook nog eens een hele relaxte picknick bank/ligstoel. Bij het eerste deel van de klim rijd je een stukje Zwitserland in, maar als het echte werk gaat beginnen zit je weer in Oostenrijk. Het was flink afzien op weg naar Nauders en ik moest ook af en toe even van de fiets. Halverwege had ik wel een beetje mijn ritme gevonden en kon ik het beter volhouden. Wel een beetje jammer van al die mensen op de elektrische mountainbikes, die ogenschijnlijk fluitend omhoog fietsen. Na de top van deze klim krijg je een korte afdaling en daarna nog een stukje geleidelijk omhoog naar het hoogste punt van deze tocht. Tenslotte ging het laatste stukje langs een stuwmeer over een mooi fietspad door de bossen, ook weer op en neer.
Het is misschien wel wat frustrerend om mensen met elektrische mountainbike langs je te zien fietsen. Maar zowel in Nauders als hier in St. Valentin, waar ik nu zit gaan gondels naar boven met fietsen en fietsen en fietsers. Die fietsen alleen maar naar beneden. Al met al was het een geweldige dag met een mooie route, het is gelukt om de langste en moeilijkste klim van deze reis te overbruggen, waarmee ik uiteindelijk de Alpen been doorgekomen en het zonnetjes scheen weer.

Geschreven door John.fietstrond