Oh wat was het buiten nat en grijs vanmorgen bij het opstaan. Gelukkig zat ik in een pension en heb ik op de kamer alles wat gisteren nat was kunnen drogen. Dus ik kon met een schone lei beginnen vandaag. Eerst in de kamer de tent en het grondzeil opgevouwen, wat niet meeviel in een kleine ruimte. Daarna alles ingepakt en vanaf 8.00 uur was het ontbijtbuffet geopend. Als het dan pijpestelen regent, heb je toch de neiging rustig aan te doen. Uiteindelijk zat ik kwart over negen ingepakt tegen de regen op de fiets. Van de gastvrouw heb ik koffie voor onderweg meegekregen. Gelukkig kon de telefoon weer opladen tijdens het fietsen.
Op weg naar Garmisch Partenkirchen zou je de Alpen moeten zien met zijn besneeuwde toppen. Maar dat zat er vandaag niet in. De Alpen waren in nevelen gehuld. Wel fietste je tussen alpenweiden door en grote stukken langs een snelstromend riviertje, de Loisach. Na ruim een uur fietsen kreeg ik weer alarm van de telefoon, dat hij weer vocht had gedetecteerd en dat ik het opladen moest stoppen. Dat was schrikken, want ik moest nu nog best ver. Het voordeel was wel dat de tocht door lange dalen ging, waardoor er maar een weg mogelijk was en ik de telefoon grote stukken op zwart kon zetten. Garmisch Partenkirchen is een drukke stad en behoorlijk toeristisch. Er waren veel bakkers, waar je ook koffie kon drinken. Dus daar ben ik maar gestopt in de hoop dat ik mijn telefoon daar ook kon drogen. Intussen was het buiten ook droog geworden, dus ik had hoop dat ik het kon fixen en dan weer gewoon kon navigeren. Ik heb daarvoor de telefoon ook nog even voorzichtig op het toilet onder de handendroger gehouden. Bij de bakker zat ik toevallig naast een Nederlands echtpaar, dat op weg was naar hun appartementje in Mittelwald. Ze waren heel enthousiast en hadden van alles te vertellen, over hun vakantie verleden, de heer zijn loopbaan bij de politie en dat hij was geëindigd als docent bij de politieacademie, omdat hij teveel blessures en verwondingen had opgelopen bij de aanhoudingseenheid. Bij het vertrek hoefde de regencape niet aan en ik hoopte deze ook niet meer nodig te hebben, omdat het in de middag beter weer zou worden. Het drogen van de telefoon was niet gelukt en hij gaf weer alarm, toen ik hem aansloot aan de oplader van de fiets. Na Garmisch Partenkirchen volgde al snel de eerste serieuze klim van de dag en helaas, halverwege ging het weer regenen. Na deze klim kwam ik op een mooie hoogvlakte en ging het tussen de Alpenweiden door. Ondertussen hoorde ik het tingelen van de koebellen, maar dat bleken vooral schapen te zijn. Halverwege deze hoogvlakte zag ik plotseling het echtpaar uit Den Haag bij een picknick tafel staan om te lunchen. Uiteraard ben ik even gestopt, om te vragen hoe het was. Zij waren helemaal verbaast mij te zien, omdat ze dachten dat ik al veel verder was. Toen maar uitgelegd dat ik een rustdag heb genomen in Augsburg. Ik vertelde dat ik vandaag naar Stams wilde doorrijden, maar dat leek hun toch een beetje te ver.
Na Mittelwald kreeg ik de volgende serieuze klim voor de kiezen, waarbij ik toch weer 2x van de fiets moest om naar adem te happen. Daarna kwam ik op een nog hogere vlakte, voordat ik de laatste klim van de dag op moest. Net na de top van de Bugenerhohe, had ik een fenomenaal uitzit over het Inntal en volgde een zinderende afdeling, waarbij ik in een keer 600m naar beneden dook. Dat was eigenlijk wel jammer, want morgen moet ik al deze meters weer omhoog. Dan kom ik op het hoogste punt van deze route. Halverwege de eerste hoogvlakte was het weer droog geworden en op een gegeven moment zag ik zelfs even schaduw op de weg. Ik kon het niet nalaten om in mijn eentje een hardop mijn enthousiasme uit te roepen. Bij de laatste top had ik het al een tijdje droog gehad en ik probeerde toch nog eens mijn telefoon op te laden. Met zo’n afdaling is dat nog eens flink rendabel. En gelukkig deed hij het weer. Nu hoefde ik tenminste niet nog eens een pension op te zoeken om mijn telefoon goed te drogen.
Uiteindelijk ben ik op een camping in Stams, Oostenrijk aangekomen en daar begon de lucht steeds meer te breken, waardoor ik nu ook kan zien dat ik tussen de Alpen heb gefietst. Terwijl ik zat te eten, werd ik ineens in het Nederlands een smakelijk eten gewenst. De fietscollega’s uit Den Haag, waren toch maar doorgefietst, omdat ze het boven in de bergen te koud vonden. Dan maakt het toch wel verschil als je eerst nog even 600m. afdaalt naar het dal.

Geschreven door John.fietstrond