Donderdag reden we naar Ouazzane. Hier was een heel bijzondere camperplaats. Alle campers stonden rond een zwembad. We waren hier tegen lunchtijd en konden nog kiezen uit veel plaatsen. In de loop van de dag kwam het helemaal vol te staan. Bij de receptie hoorden we dat we tegen betaling naar Ouazzane konden worden gebracht. Maar we hadden al twee dagen achter elkaar een stad gedaan, dus bleven lekker bij het zwembad hangen. We vonden het water echter te vies en koud om er in te gaan. Op een gegeven moment kwam een Nederlandse vrouw buurten, die we een paar campings terug ook al hadden gesproken. Leuk om ervaringen uit te wisselen. De volgende ochtend konden we gratis brood bij het restaurant halen. Daarna zijn we doorgereden naar Chefchaouen. We zagen onderweg nog vanuit de verte Volubilis liggen, een mooie opgraving, waar we op onze vorige reis al waren geweest. Chefchaouen staat bekend als de blauwe stad. De foto's laten zien waarom het zo heet. De gewoonte om het huis blauw te schilderen kwam uit de 15e eeuw, geïntroduceerd door Moorse en Joodse vluchtelingen uit Andalusië. Het is een stadje met allerlei trappetjes op en af en uiteraard de bekende stalletjes. Vrijdags om een uur of twee bij de oproep tot gebed sluiten alle stalletjes en gaat bijna iedereen naar de moskee. Voor ons een teken om een taxi te zoeken, want we hadden geen zin om de klim naar boven naar de camping te doen. Hier hadden we de rest van de middag nog de tijd om uit te rusten. 's Avonds wilden wij de zonsondergang boven het stadje op de foto zetten. Ongemerkt hebben we toen ook nog heel wat stappen gezet. Wat ligt het mooi tussen de bergen.
Voor zaterdag was er regen voorspeld, dus gingen we maar weer verder rijden. Ik wilde graag nog een keer naar de kust, maar nu van de Middellandse Zee. Onderweg eerst nog even boodschappen doen en toen we in Martil aankwamen was het gestopt met regenen. We hadden een mooi plekje langs de boulevard. We zijn eerst de stad in gelopen. De afwatering is hier nier zo best, dus er stonden veel straten blank. Vrouwen waren bezig water naar de putten te vegen.Later in de middag hebben we nog even over het strand gewandeld. Omdat het onze laatste dag in Marokko was wilden we nog een keer uit eten. Echter Martil is wel een badplaats, maar met heel weinig toeristen. Met tot gevolg dat de menukaarten alleen in het Arabisch waren. We hadden nog wel zin in een tajine, maar helaas konden we nergens ontdekken of er ook vegetarische voor mij waren. Toen toch maar een veilige keus van een pizza doen. Bij de eerste waar we op het terras gingen zitten en we een keuze maakten van de kaart, werd er gezegd dat ze geen pizza's verkochten. Heel bijzonder als er pizzeria op de deur staat. Dan maar zoeken naar een alternatief. En dat werd een mooi plekje aan de boulevard. Omdat het weer was opgeknapt was dit erg levendig. De pizza was niet erg bijzonder, maar het was wel heel gezellig. Die nacht werd de klok een uur teruggezet. Dat gebeurt in Marokko altijd in verband de Ramadan. In April wordt hij weer teruggezet. We waren wakker vlak voor de zon opging en hebben vanuit onze voorruit van dit mooie uitzicht genoten. Je zag langzamerhand de bootjes een voor een uitvaren. Wat erg opviel was dat het strand en met name de kust serieus bewaakt werd door soldaten met geweren. Dit had ik nog niet eerder gezien. Toen de zon goed op was ben ik brood gaan kopen bij een hotel vlakbij. Daarna op naar de haven. We hebben eerst de camper nog laten wassen, want die zag er niet uit. Rond kwart over elf kwamen we na een prachtige rit aan bij de haven. De man waar we de kaartjes moesten halen zei dat we of om twaalf uur of om drie uur konden varen. Maar die van twaalf uur haalden we zeker niet door alle controles en weer door de scan met de camper. We waren pas rond een uur bij de plek waar de boor aankwam. Dus ik heb ik maar een stoel gepakt en ben lekker in het zonnetje gaan lezen. Rond half drie zagen we onze boot aan komen. Mooi op tijd dachten we, maar dat viel tegen. Voor al die vrachtwagens van boord waren met een eerste controle waren we drie kwartier verder. We waren wel als een van de eersten aan boord. We kwamen hier een man tegen die we aan het begin van onze reis ook gesproken hadden en daar zijn we gedurende de reis bij blijven zitten. Hij reist al 25 jaar iedere winter naar Marokko, maar zolang als het nu duurde had hij nog niet eerder meegemaakt. Het was al vijf uur voor dat de laatste (vracht) auto's aan boord kwamen. En omdat we zoveel vertraging hadden moest de boot ook nog op andere boten wachten. Uiteindelijk reden we pas rond zeven uur van de boot af, normaal is het een overtocht van een uur. en voor we langs de laatste douane waren was het half negen en uiteraard donker. En een honger dat we hadden. We wilden net als op de heenweg bij het winkelcentrum in Algeciras overnachten, maar hebben eerst nog wat te eten gehaald bij een fastfood restaurant. We waren helemaal kapot, alleen maar van het lange wachten.
Gelukkig maakten we een goede nacht en konden de volgende dag weer door. We reden langs de kust tot Malaga. Wat jammer toch dat die mooie kust zo volgebouwd is met allemaal flats. Bij Malaga gingen we het binnenland in tot voorbij Granada, naar het plaatsje Guadix. Dit staat bekend als grootste stad met bewoonde grotwoningen in Europa. We kwamen eerst langs een mooie kerk en een prachtig plein tot we de grotwoningen zagen. Wat heel erg opvalt zijn de witte schoorstenen die allemaal uit de grond oprijzen. We hebben een bezoek gebracht in een grotwoning/museum en die man vertelde ons hoe het in elkaar zit. De verschillende ruimtes worden afgescheiden door gordijnen in plaats van deuren in verband met het zuurstofgehalte. Iedere woning heeft twee schoorstenen voor daglicht en ventilatie. De nieuwere die nog steeds gemaakt en verkocht worden hebben allemaal een gedeelte van het huis voor de grot uit laten steken om die reden. De temperatuur in de grot varieert van 18 tot 22 graden het hele jaar door. Ik las het verhaal van iemand die er is opgegroeid en na haar studie terugkwam en samen met haar man een berg kocht om een grotwoning in te maken met de voorzieningen van deze tijd. De slaapkamers zitten vaak in de heuvel. Een voordeel zei ze, dat de kinderen hier geen bereik hebben met hun telefoon. De woningen worden nog steeds verhandeld, ook als vakantiewoning. Heel bijzonder allemaal. Er zijn er nog zo'n tweeduizend stuks. Langs de weg zagen wij er toch ook nog diverse.
Dinsdag reden we door richting Murcia. Ik had eerst een camperplaats uitgezocht waar ik ook kon wassen. Onderweg las ik nog wat reviews en die waren niet al te best. We besloten naar een camping iets buiten Murcia te gaan. Daar aankomend was hij al overvol. Ik had vooraf moeten reserveren. Daar gaan we weer. Hetzelfde liedje als vorig jaar. Hier hadden we geen zin in en besloten verder het binnenland in te rijden. We kozen een camperplaats bij Yecla, mooi buiten de stad met allerlei sportactiviteiten rondom. We zagen allemaal kinderen getraind worden om heuvels te nemen met hun mountainbike. 's Avonds was het hier compleet stil, heerlijk. We hadden gezien dat er een wasserette was in Yecla, dus na het ontbijt eerst maar eens op zoek. Daar hadden ze grote machines, en we hebben mooi veel was weg kunnen werken. Daarna hoefden we nog maar een uur te rijden voor we in Jalance aankwamen. We hadden een mooie wandelroute gevonden van ongeveer acht kilometer in een diepe kloof. Het was een prachtige wandeling, waar we wel de hele middag zoet mee waren. De paden waren niet altijd even gemakkelijk, maar het is gelukkig allemaal goed gegaan. In Jalance zagen we op de terugweg nog mooie tegeltableaus taferelen die iets vertelden over de geschiedenis van de stad. Morgen rijden we weer een stuk verder naar het Noorden. De planning is om eind volgende week weer thuis te komen.

Geschreven door Jaap-Trijntje-camper-Europa