We verkasten in Lulea naar de andere haven. Daar vandaan konden we langs de kustlijn wandelen. We kwamen uiteindelijk weer in het centrum uit, waar we de kathedraal die gisteren gesloten was nog van binnen konden bekijken. Deze viel ons een beetje tegen. We waren van plan om 's middags een rondje rond het water te gaan fietsen, maar omdat het hard begon te waaien zijn we naar het streekmuseum gegaan. Het werd voorgesteld dat er iets werd verteld over de geschiedenis van Noord Zweden. We zagen veel archeologische vondsten, maar de tekst erbij was helaas alleen in het Zweeds. Ook was er een tentoonstelling over het 400 jarig bestaan van Lulea wat dit jaar is. Het meest fascinerend vond ik de ronde gevangenis die we daarna hebben opgezocht. Deze was gebouwd volgens het panopticum principe. De bewaarder kon iedereen zien, zonder zelf gezien te worden. De gevangenen kregen het gevoel van constante bewaking, zelfs als er geen bewaker aanwezig was. Het principe is een centrale hal met daarrond ringen van cellen over verschillende verdiepingen gestapeld. Een cel heeft twee ramen, een naar buiten en een op de centrale hal gericht. Er is dus maar een bewaker nodig.
De bovenste verdieping van het museum had een flipperkast tentoonstelling. Deze riep bij ons nostalgische gevoelens op. Het was leuk om weer eens achter een flipperkast te staan.
De volgende ochtend was ons gas op, dus na een ietwat koud ontbijt door naar Pitea. Daarna even door het stadje gelopen, met een leuk raadhuisplein met houten gebouwen. We kregen daar een telefoontje van de garage dat het onderdeel binnen was. Aanvankelijk wilden we nog in Pitea blijven hangen, maar besloten toch terug te rijden naar Lulea, zodat we zeker wisten dat de auto voor het weekend weer klaar was. Zou het Jaap niet lukken, dan moesten we nog het hele weekend wachten voor we de garage konden vragen wat er niet goed ging. Gelukkig was dit niet nodig en had Jaap het in een half uur gepiept. We zijn terug gereden naar dezelfde camperplaats en hebben alsnog het rondje gefietst rond het water. Het was inmiddels heerlijk zonnig weer. We kwamen nog langs een spoorwegmuseum. Het museum zelf was dicht, maar we konden wel langs de oude wagons en locomotieven lopen. Wat mij vooral op viel waren de dingen die waren aangebracht om door de sneeuw te ploeteren.
We vervolgden de volgende dag onze reis richting Jokkmokk. Allereerst passeerden we de poolcirkel. Dit is de uiterste zuidelijke grens waar de middernachtzon een aantal nachten niet ondergaat. Je kunt het zuidelijker hiervan nog wel zien als je op een hoger punt staat. In Jokkmokk gingen we naar een leuk interactief museum waar je veel aan de weet kon komen over de Sami bevolking. Je ziet de kleding van de diverse Sami groepen, de manier van leven en werken, de tradities enz. Je gaat op een gegeven moment een koude ruimte binnen om te voelen hoe koud het daar kan zijn. Er was ook een flight simulator die boven de natuurgebieden het landschap laat zien waar je met de auto niet kunt komen. We hebben iets buiten Jokkmokk overnacht waar we 's middags nog heerlijk buiten in het zonnetje konden zitten en 's avonds hebben genoten van een prachtige zonsondergang. Na een goede nachtrust zijn we doorgereden naar Kvikkjokk, een uiteindelijk doodlopende weg na 120 kilometer. Hier kun je alleen nog verder de natuurgebieden in per helikopter of per boot. Het was een prachtige weg er naar toe. We hebben even een stukje over de Kungsleden (langeafstandswandelpad) gelopen en hebben wat open plekken opgezocht waar we de bergen rondom konden fotograferen. Kvikkjokk heeft nog een prachtige houten kapel. Daarna zijn we teruggereden naar de enige camping langs deze lange weg, op een schiereiland in de rivier.
Nadat we de volgende dag de hele weg weer terug zijn gereden gingen we door naar het Muddus National Park. We konden daar overnachten op een parkeerplaats midden in het bos met diverse voorzieningen. We hebben even een verkenningstocht gemaakt, maar omdat we beiden nog wat moe waren zijn we vlot weer terug gelopen. De beroemde wandeling naar de watervallen in het park hebben we tot de volgende dag bewaard. Proviand mee voor een fikse dagwandeling. Dit parcours was iets minder heftig waardoor het voor ons beter te doen was. We waren trots dat we dit toch maar konden doen. In de buurt van de watervallen kregen we het toch wat kouder en als we handschoenen bij ons hadden gehad, hadden we die zeker gebruikt. We krijgen regelmatig de vraag hoe koud het daar nu is. Overdag schommelt de temperatuur rond de tien graden, afhankelijk of de zon schijnt en hoe hoog je bent. 's Nachts schommelt de temperatuur tussen de 6 en de 0 graden. Over het algemeen hebben we nog lekker zonnig weer gehad, met een enkel buitje, wat nog nooit zoals in Nederland een hele dag heeft geduurd.
Na deze wandeling zijn we weer uit het park gereden en hebben overnacht bij een stuwdam met een krachtcentrale.
Vandaag zijn we doorgereden richting Porjus. Eerst zijn we gestopt bij een krachtstation bij Harspranget, de grootste energiecentrale van Zweden. Hier kon je een kijkje nemen via allerlei houten bruggetjes bij de voormalige waterval. Er staat nu bijna geen water meer in door de bouw van een stuwdam 10 kilometer verderop. Minimaal een keer per jaar worden er getest of de rivierontsluitingen het nog wel doen. Het was een prachtig gezicht om die lege kloof van bovenaf te zien.
Daarna doorgereden naar Porjus waar de stuwdam ligt. Hier is ook een krachtstation, wat twintig jaar terug nog volledig vernieuwd is. Het oude station is nu een museum, helaas dicht deze zomer in verband met corona. We hebben nog wel een poosje in het buitengebied rondgelopen. Er is zelfs een golfbaan die ook doorloopt over de voormalige waterval. We hebben daarna een plekje aan de overkant van het water gevonden voor de nacht.

Geschreven door Jaap-Trijntje-camper-Europa