Onze laatste nacht in Albanië verliep met onweer en harde wind. We lagen te schudden in ons bed. Derhalve niet best geslapen. We hebben de volgende dag eerst nog een prachtige tocht door de Albanese Alpen gemaakt. Het was een goede tweebaans weg en dusdanig rustig dat we diverse keren gewoon op de weg konden stoppen om een foto van het uitzicht te maken. In het laatste dorpje zijn we gestopt bij de supermarkt om ons laatste Albanese geld op te maken. We waren al gewend dat Albanese supermarkten altijd vrij vol zijn. De laatste jaren is het assortiment uitgebreid maar de winkel niet, dus het wordt steeds meer proppen. Maar deze laatste winkel was toch wel het ergste. Alles stond door elkaar, er zat totaal geen ordening in. De eieren naast de afwasbakken enz. We hebben de winkelier vertelt hoeveel Albanees geld we nog hadden. Nergens stond een prijs op. Iedere keer telde hij op wat het kostte tot we aan het totaal bedrag zaten. Hij vond het zelf wel humoristisch. Vlak bij de grens bij Montenegro moesten we een oud bruggetje over, waarvan we ons eerst afvroegen of dit wel ging. Er liepen daar veel mensen rond, dus toen we de brug gepasseerd waren ook maar even uitgestapt. Beneden was een prachtige kloof met kleine watervalletjes. Wel even de moeite waard dus. Na de grens was het een totaal ander landschap, veel minder interessant. We hadden eerst bedacht om bij een klooster te gaan overnachten, maar eigenlijk waren we daar te vroeg op de dag en het was niet gepast om de stoeltjes buiten te zetten, dus zijn we na het bezoek doorgereden. We hadden een heel groot stuk van deze weg waar aan gewerkt werd en er dus maar een rijbaan was. Dit schoot niet echt op. Het begon ook weer te regenen. Toen we eindelijk van deze weg af waren en weer door konden rijden, stond het na een paar kilometer helemaal stil. Het bleek al snel dat er voor ons een ongeluk was gebeurd. We hebben hier minstens anderhalf uur stil gestaan voor we weer verder konden. Al met al waren we pas rond zes uur op de camping. Het is een eco-camping die 's ochtends voor de gasten die dit willen het brood bakken, en ze verkochten ook zelfgemaakte yoghurt en nog diverse groenten. Wij hebben hier van genoten. Omdat we nog niks van de omgeving hadden gezien besloten we hier nog een dag extra te blijven. Er loopt een paadje vanaf de camping naar de Tarakloof en die wilden we toch wel zien. Helaas regende het de volgende morgen. We zagen dat het 's middags beter zou worden, dus na de lunch, dat paadje lopen. We zagen een brugje verderop, waar we wel nieuwsgierig naar waren, maar helaas begon het weer te regenen en Jaap wilde weer terug. Gelukkig werd het later op de middag wel echt droog, dus wij de wandelschoenen weer aan om eerst het klooster op te zoeken een kilometer verderop. Op de heenweg zagen we een zijweg ook richting de camping, dus die pakten wij terug en kwamen bij het bruggetje uit. Eerder hadden we gezien dat het pad langs de Tara best wel lastig was, maar niet zo'n heel eind en het eerste stuk vanaf het bruggetje zag er wel goed uit. Dus dan toch maar proberen. Het was wel een geklauter op een gegeven moment, maar we hebben het toch gered.
De volgende morgen weer op pad, we reden langs de Tara rivier, tot de beroemde Tara brug. Uiteraard zijn we hier even uitgestapt om alles goed te bekijken. Daarna door naar Zabljak, een skidorpje in het Durmitor Park. Zoals we wel vaker hadden meegemaakt werden we op de camping verwelkomd met een glaasje raki, nog voor de lunch, maar hij stond al voor onze neus voor we er erg in hadden. Dan maar opdrinken. We konden vanaf de camping lopend naar het Zwarte meer. Omdat we in een Nationaal Park zijn, moet je wel entree betalen. In eerste instantie leek de wandelroute rond het meer vrij tam, maar er wordt nergens aan gegeven hoe je rond het meer moet lopen. Op een gegeven moment kozen wij voor de verkeerde afslag dicht bij het meer en dat werd weer opnieuw klauteren over de rotsen. Ook nadat we weer op het goede pad waren, was het af en toe behoorlijk heftig wat klimmen betreft. Maar het was een prachtige wandeling. Ik snap alleen niet waarom het het Zwarte meer heet, want het water was prachtig groen-blauw. Verderop was nog een bijzonder bergmeer, het Duivelsmeer genaamd. Over dit meer gaan diverse legendes. We zijn er de volgende dag langsgereden. Het is een gletsjermeer in een kom van de heuvels, met een donkerblauwe kleur in het midden en turquoise randen. Prachtig om te zien. Daarna door naar het beroemde Ostrog klooster. We hadden een camping uitgekozen, waar bij stond dat je uitzicht had op het klooster. Helaas was het zeker drie uur lopen met een behoorlijke klim om er te komen. De campingbaas bood aan om ons de volgende dag hierheen te rijden. Dus de middag maar besloten om gebruik te maken van de wasmachine, want met het mooie weer was het zo droog. We konden ook gebruik maken van het zwembad achter het huis aan de overkant van de weg. Dit hebben we ook zeker gedaan. Het lag er prachtig. Echt genieten. De campingbaas reed ons de volgende dag via de oude weg omhoog naar het klooster. Dit was zeker een half uur rijden. Hij spreekt amper een woord Engels maar maakt veelvuldig gebruik van Google translate om zijn verhaal in te spreken en te laten vertalen naar het Engels. Ook als wij vragen hadden moesten wij het in het Engels inspreken. Hij was hier erg handig in. Hij kon ons veel vertellen over het klooster. Hij is hier vroeger zelf gedoopt en ook nog actief lid van deze gemeenschap. Voor ons een voordeel, want hij kon door de slagboom helemaal naar boven wat ons nog een flinke klim bespaarde. Het was een bijzondere ervaring.
Cetinje was onze volgende bestemming, volgens de boeken de voormalige hoofdstad en de stad waar het koningshuis vroeger verbleef. Het viel echter nogal tegen. De gebouwen waren maar hele simpele betonnen gebouwen met een kleurtje, zelfs het voormalige paleis en de woning van de president. Het mooiste gebouw was het klooster wat in zijn oorspronkelijke staat bewaard is gebleven. De rest van de gebouwen zijn aangepast door het voormalige communistische regime. Wel had Cetinje een gezellige autovrije binnenstad met veel terrasjes en winkeltjes. Na ruim anderhalf uur hadden wij het wel gezien en zijn doorgereden naar de kust. Eerst zijn we naar Sveti Stefan gereden, waar in de zee een eilandje ligt verbonden met een houten bruggetje. Tegenwoordig is het een resort en kun je er niet zomaar naar toe. Omdat dit een foto is die in iedere reisgids over Montenegro wordt geplaatst wilden wij natuurlijk ook deze foto maken. Maar eigenlijk vonden wij het niet zoveel. Toen door naar Budva, die een prachtige ommuurde oude stad heeft gelegen aan het water. Wij parkeerden de camper boven bij het oude fort, en daar vandaan kon je in twintig minuten in de oude stad zijn. Wij vonden het daar heel gezellig, lopend door de smalle straatjes van dit gedeelte. In dit kleine gebied stonden nog drie kerken vlak bij elkaar van verschillende geloven. Zo hoort het naar mijn idee ook. Wij ontdekten dat we terug langs diverse strandjes naar het fort konden. Het was een prachtig pad totdat het opeens stopte. Toen moesten wij voor de derde keer weer klauteren over de rotsen. En dat viel niet mee. Het laatste stuk konden wij via een bospad omhoog naar het fort. Wij konden daar vernachten en hadden 's avonds een prachtig uitzicht over Budva. We hebben behoorlijk lang buiten kunnen zitten en hiervan kunnen genieten.
Daarna door naar het Nationaal Park Lovcen, dat bekend staat om het beroemde mausoleum van Njegos, hoog op de toppen van de berg. Hiervoor moet je 416 treden beklimmen en kun je genieten van het prachtige uitzicht. Wij hadden niet zoveel zin om hutjemutje naar boven te lopen en besloten om in het park een wandeling te maken naar een andere top, de zogenaamde Wolfstrail. waar we ook een prachtig uitzicht hadden. Aan de ene kant zagen we Sveti Stefan nog liggen en aan de andere kant het meer van Kotor, onze bestemming van de volgende dag. Na de wandeling zijn we doorgereden richting Kotor, tot we een aantal campers op een plateau zagen staan. Hier hebben we ons bijgevoegd en hadden weer een prachtig uitzicht. Op 1100 meter wordt het wel snel koud, dus we zaten al vroeg binnen. Maar we hadden een heerlijk rustige nacht. Vandaag dus door naar Kotor. De weg er naar toe was wel spannend. Er zaten erg veel haarspeldbochten in en de weg was wel smal. Bij iedere tegenligger was het weer bekijken wie het beste kon uitwijken om ruimte te maken. Op een gegeven moment moesten er vijf auto's voor ons achteruit want wij konden geen kant op. En stonden vaak muurtjes die het nog krapper maakten. Het heeft dus even geduurd voor we in Kotor waren, hoewel het maar 25 kilometer was. Kotor is een erg toeristisch plaatsje. Omdat het ook in een baai ligt komen hier ook regelmatig cruiseschepen naar toe. Vandaag lagen er ook een paar. Het was wel een mooi stadje, maar ons eigenlijk wat te druk. Na ruim een uur hadden we alle straatjes ook wel bekeken en besloten door te rijden langs het meer. We zijn nog gestopt bij Perast. We moesten heel wat trappetjes naar beneden voor je bij de hoofdstaat kwam. Het lag heerlijk langs het water. Eigenlijk vond ik dit stadje veel aantrekkelijker. Tenslotte vonden we langs het meer een camperplaats waar je naar het strand kon, en dus hebben we nog even een opfrisser genomen in het meer van Kotor. Dit zijn onze ervaringen in Montenegro. We merkten wel dat dit het meest op het westen gelijkend land is. De winkels waren goed bevoorraad en overzichtelijk, de wegen over het algemeen goed en de prijzen meer gelijk aan Nederland. Het is niet een groot, maar wel een mooi land. Morgen vertrekken we naar Bosnië-Hercegovina. We zijn benieuwd wat we daar weer tegen komen.

Geschreven door Jaap-Trijntje-camper-Europa