Vanuit de camping van Châtillon-en-Diois reden we zondag door naar de Col de Rousset. Een prachtig voorproefje van de Cols die we in de Vercors gaan nemen We genoten van de slingerwegen omhoog met prachtige uitzichten. Na deze Col kwamen we uit in Vassieux-en-Vercors. Deze plaats was het middelpunt van het verzet in de tweede Wereldoorlog. Het verhaal is in het kort als volgt. De Vercors lag niet in het bezette gebied van Frankrijk. Hierdoor kwamen er veel vluchtelingen uit de rest van Frankrijk en Spanje naar dit gebied. Doordat hier veel landbouw was, hadden ze relatief niet veel gebrek aan eten. Dit duurde tot 1943. Toen kwam er een oproep voor veel mensen om te gaan werken in de Duitse werkkampen. Een gedeelte van deze mensen hadden hier geen zin in en doken onder in de bergen. Zij vormden een verzetsgroep. Hier werden ze van eten, drinken en wapens voorzien door de plaatselijke bevolking. Ook was er veel contact met Londen, van waar uit veel droppings voor wapens werden geleverd. Deze verzetsgroep werd de maquisard genoemd. Toen op 6 juni 1944 de geallieerden aan land kwamen in Normandië veranderde er ook iets aan de motivatie van deze groep. Er werd hier een mobilisatie afgekondigd om de bevrijding in gang te zetten. Van de 400 mensen waren er binnen korte tijd 4000 die een opleiding kregen om verzet te bieden. Er werden massaler wapens gedropt door de Amerikanen. De Duitse troepen kregen hier echter lucht van . Op 21 juli kwamen zij met vliegtuigen aan in dat gebied. De mensen op de grond dachten dat dit weer een wapenleverantie was en stonden enthousiast te zwaaien, tot ze hun vergissing bemerkten. De dagen erna zijn er veel mensen (zowel burgers als soldaten) gefusilleerd en de dorpen in de omgeving volledig vernield. In het museum in dit dorp werd dit verhaal aanschouwelijk gemaakt via een audioguide, Na de middag reden we door naar het memorial die het verhaal meer vertelde van de mensen die deze slachtpartij hebben overleefd. Als laatste zijn wij nog even op het oorlogskerkhof wezen kijken. Kortom, een erg indrukwekkende dag. Wat kunnen mensen elkaar toch akelige dingen aandoen.
Op de maandag stond de Combe Laval ons te wachten. Van diverse kanten hadden we gelezen en gehoord dat je deze Col niet kon nemen met de camper vanwege overhangende rotsen. Echter als doorrijhoogte stond 3,5 meter aangegeven en wij zijn 2,80 dus waarom niet. Hooguit zijn sommige punten zo smal dat je elkaar niet kunt passeren. Dit was ook de reden dat we deze populaire route niet in het weekend wilden rijden, waardoor je minder tegenliggers hebt. Wat een prachtige route, en nergens problemen ondervonden. Verderop reden we nog door de Gorges de la Bourne. Ook weer zo'n prachtig stukje ruige natuur. Tegen de middag stopten we voor de lunch in Villard-de-Lans. Omdat het best inspannend rijden was namen we uitgebreid pauze. Eerst maakten we een wandeling door dit ski-stadje en daarna aten we nog uitgebreid een lunch. Toen we weer opgeladen waren reden we door naar de Chartreuse, een natuurgebied boven Grenoble. We reden door naar St Hughes de Chartreuse, waar een mooie camperplek lag met uitzicht over de vallei. Het dorpje lag nog iets verder naar beneden en daar zij we even naar toe gelopen. Het kerkje viel op door de houten pilaar die tegen het kerkje aanleunde. Het kerkje bleek tevens een museum te zijn. De kunstenaar Arcabas, die in dit dorp geboren is, had toestemming gekregen van de plaatselijke pastoor om de kerk te versieren met religieuze eigentijdse kunst. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Allereerst vielen de prachtige rode wandtapijten op. Ook de pilaren en steunbalken waren rood geverfd. Dit gaf een hele warme uitstraling. We kregen een groot boekwerk mee met uitleg. Zo was de engel Gabriel geboetseerd en had het tabernakel in zijn handen. Er was een buste aan een kruis met op een van de balken een vredesduif, als dank gemaakt voor de pastoor die dit mogelijk had gemaakt. Ik vond het geheel prachtig geworden. En als mooie afsluiting van de dag begon de zon weer te schijnen en konden we zelfs buiten koken en eten.
Een half uur van dit plaatsje af lag een bekende waterval die vanuit een rots halverwege ontsprong. Vanaf de parkeerplaats was het nog een kwartier lopen, maar zeker de moeite waard. Daarna zijn we door gereden naar St. Claude, een grote plaats in de Jura. Deze plaats staat bekend om de pijpen die daar gemaakt werden. Dit was wel te zien aan de pijpen die op diverse manieren werden tentoongesteld, zelfs als vuilnisbak. Het museum was deze dag gesloten. We hebben nog even bij de grote abdij binnen gekeken en zijn toen weer terug gelopen naar de camperplaats. We stonden daar in een hoekje , zo'n 10 meter af van alweer een prachtige waterval. Weer een cadeautje dus. De volgende dag eerst naar de andere kant van de stad gereden om te kunnen lozen en water te tappen. Vlak voor we de stad uit reden stond er heel zielig een klein zwijntje midden op de weg die schijnbaar een tik van een auto had gekregen. Hij zat een beetje versuft en beduusd te kijken. De auto voor ons stopte en verliet de auto, die met knipperende lichten achterbleef. Een auto achter ons blokkeerde al de weg om het beestje af te schermen.. Wij zijn dus maar doorgereden, er was genoeg hulp. Deze dag hebben we wat grotere wegen gereden, omdat het toch wel de bedoeling is om vrijdag thuis te komen. Er was veel regen onderweg. In St Claude zou volgens de voorspelling wel 83 mm op donderdag vallen. We reden door naar een camperplaats in Port sur Saône, een plaats in de buurt van Vesoul. We hebben een wandeling langs het water gemaakt en terug door het stadje wat er niet bijzonder uitzag. Er was een huis waarvan de zijkant beschilderd was met allerlei mensen die geschiedenis hadden gemaakt, zoals Marten Luther King, Lech Walesa, Anne Frank en nog vele anderen. De namen van de mensen staan op de tweede foto. We hebben daarna nog de laatste boodschappen gedaan en verder lekker kalm aan.
Vandaag stond er veel regen in de voorspelling en dat klopte ook. Erg vermoeiend om te rijden. We zijn gestopt in Luxemburg. Het laatste stuk hebben we heerlijk genoten van het prachtige landschap van Luxemburg, Wiltz zijn we al meerdere keren geweest en we wisten dat we daar goed konden staan. Ik wilde nog wel een keer naar de tuinen van Wiltz lopen. Toen wij arriveerden was het droog, dus snel de goede schoenen aan en lopen. Jaap had de route uitgezet , maar helaas pakten we het verkeerde weggetje en hebben veel meer geklommen dan nodig was. Weer een stuk terug en toen zagen we weer bekend terrein. Daarna weer vlug naar de camper. Aan het eind begon het al te miezeren en we waren net binnen toen de bui in volle hevigheid losbarstte en het is ook amper meer gestopt. Een goede tijd dus om ons laatste verhaal te vertellen. Morgen rijden we weer naar huis en kunnen weer terug kijken op prachtige herinneringen.

Geschreven door Jaap-Trijntje-camper-Europa