Nadat ik mijn vorige verslag had gepubliceerd werden wij verrast door onze eerste ervaring met het Noorderlicht. Je zag met het blote oog niet de kleur, maar wel de vlekken, de intensiteit en de beweging. Met de camera konden wij wel de kleur vastleggen. Wij zijn al heel blij met deze foto's.
De volgende morgen gingen wij op weg naar Senja, het grootste eiland van Noorwegen. Dit stond aanvankelijk niet in onze planning, maar werd ons onderweg door medecamperaars een aantal keren aangeraden. Bij Finnsnes kun je de brug nemen naar het eiland. Wij reden eerst langs de oostkust, een lieflijk landschap met nog weinig bergen. We gingen lunchen in Gibostad en daarna een wandeling maken door de haven. Het was opvallend hoe helder het water hier is. Daarna zijn we doorgereden naar het noorden. Je hebt op Senja diverse uitlopers in het noorden. Wij zijn naar Laukvik gereden, op een van die uitlopers. Hier stonden we samen met een ander stel Nederlanders. We hebben een kampvuur gemaakt en met een kopje koffie onze ervaringen gedeeld. De buurman ging kanoën en hij vertelde dat wanneer je naar beneden kijkt je geen hoogtevrees moet hebben, want door het heldere water kun je heel ver naar beneden kijken.
Onze volgende bestemming was Husoy, op de volgende uitloper. Dit dorp wordt compleet omringd door de zee. Een prachtig gezicht om van bovenaf te bekijken. Wat ons in het dorp opviel dat diverse huizen en schuren verankerd waren met sterke spanbanden, soms zelfs over de daken heen. Als de noorderwind hier raast schijnt men heel wat te stellen te hebben. We vervolgden onze reis langs de noordkust. Door een paar tunnels aan te leggen is het mogelijk geworden om de hele noordkust langs te gaan. Het begon stevig te waaien en we hebben toen een plaatsje gezocht bij Ersfjord, beschermt door de hoge bergen om ons heen. Gelukkig geen noorderwind. Wat opvalt is hoe nietig de huizen worden tegen de hoge bergen er omheen. De volgende dag vervolgden wij onze tocht langs de noordkust. We kwamen langs een trollenpark, waarvan een van de trollen in het Guiness Book of Records is gekomen. In deze trol van 18 meter hoog was een heel speelparcours gemaakt. Ook was er een vrouwtje bij gebouwd. Helaas heeft een brand in 2019 beide trollen in een paar minuten vernietigd. Het park staat nu nog steeds te koop. Er was wel een mooie camperplaats bij waar wij water konden krijgen en het toilet lozen. Daarna door naar Gryllefjord. Hier vandaan gaat zomerdag een veerverbinding naar Andenes, maar daarvoor waren wij al te laat. Dit is dus ongeveer 200 kilometer omrijden. Op de terugweg richting Finnsnes kwamen we nog een Samimuseum tegen. Het was wel even zoeken, want er was alleen een smal paadje door het bos. Hier stonden twee Samihutjes en een schuur, totaal andere bouwsels als in Zweden. Daarna hebben wij een plekje in het bos gevonden dichtbij de wandelroute in het natuurpark Anderdalen. Gelukkig was het de volgende dag weer mooi weer, dus wij hadden echt zin in de wandelen. Het was een mooi park en de route scheen niet al te moeilijk te zijn. Maar eigenwijs als wij zijn, zijn we toch even van de route afgeweken om langs een waterval te lopen. We hadden gezien dat hiervandaan ook een pad liep naar het verste punt bij het meer. Echter dat was goed soppen, want hier waren geen planken neer gelegd over de zompige stukken. Al met al hebben we toch wel genoten van deze verlengde tocht van ongeveer 14 kilometer. Daarna zijn wij weer van het eiland afgereden en zijn door gereden naar Sorreisa, nadat we eerst boodschappen hadden gedaan in Finnsnes.
De volgende bestemming was richting Andoya, een van de eilanden van de Vesteralen. Dit was inderdaad heel wat uurtjes rijden. Wij zijn gestopt bij Maurnes, vlakbij Sortland. Hier was een leuk plekje bij een haventje en we hadden WIFI! Eindelijk onze foto's weer eens uploaden en wat series van Netflix downloaden, zodat we de komende weken weer wat te kijken hebben 's avonds. De volgende dag door Andenes, het bovenste puntje van Andoya. Wij vonden dit een leuk plaatsje. Van hieruit worden er tochten gemaakt om walvissen te bekijken. Toen wij zagen met wat voor boten dit gebeurde hebben wij dit maar niet gedaan. Wij hebben heerlijk langs het water gelopen, het rook hier echt naar de zee. De volgende dag zijn wij naar Bleik gereden, een plaatsje 10 km onder Andenes. Hier begon een veel geprezen wandelroute van ongeveer 8 kilometer, eerst langs de kust en over een berg van 400 meter terug. Op het bord aan het begin van de route stond nog dat dit geen moeilijke route was. Maar wat viel dat tegen. Het was eerst een ontzettend geklauter over de stenen, voortdurend je weg zoeken. Toen begon het ook nog te regenen en vreselijk te waaien. Onderweg naar boven was een heel smal paadje langs een steile helling, met de wind ontzettend hard. Uiteindelijk zijn we bijna kruipend naar boven gekomen, om weer een groter oppervlak onder onze voeten te hebben. Want naast de wind maakte de regen de weg ook nog behoorlijk glibberig. Wij hebben nog nooit zo'n gevaarlijke wandeling gemaakt. De uitzichten waren mooi, maar wat waren wij blij dat we eindelijk na 6 uren helemaal doorweekt weer bij de camper waren.
De volgende dag hebben we wel genoten van de rit langs deze kustweg. Onderweg nog een stop gemaakt bij Bukkekjerka. We moesten deze grot even zoeken, maar het was voor onze spieren wel fijn om te lopen, want we waren vreselijk stijf van de vorige dag. En daarna kwamen we eindelijk onze eerste eland tegen. We hadden al een paar keer tegen elkaar gezegd dat dit nog wel een keer moest gebeuren. In Sortland hebben we een camping opgezocht om alle natte kleren in een wasmachine te kunnen stoppen. Gelukkig hadden we nu weer mooi weer en konden zelfs buiten zitten. Ook onze jassen en schoenen konden buiten drogen. Sortland is de hoofdstad van Vesteralen. Rond de milleniumwisseling had een kunstenaar uit de stad bedacht om alle huizen in het centrum een blauwe kleur te geven of een blauwe markering, waardoor het nu de blauwe stad wordt genoemd. Het heeft niet een echt mooi centrum, wel veel winkels voor allerlei zaken buiten de levensmiddelen om.

Geschreven door Jaap-Trijntje-camper-Europa