Vannacht gaat onze wekker om 2.15 uur. We moeten namelijk om 3 uur bij de receptie staan. Met tassen. We gaan namelijk de ijen vulkaan beklimmen en dat doe je blijkbaar vroeg, hahaha… En daarna gaan we door naar een ander hotel, dus moet alles al mee. Deze excursie moest je vooraf bijboeken en dat had iedereen gedaan. Alleen Walter had diarree, dus hij kon niet mee.

We rijden in 4 jeeps. De bus hebben we op Java namelijk niet. Best een decadent verhaal, die bus… Die bus zou ons namelijk achterlaten bij de ferry en dan moesten we zelf met onze zware koffers en tassen die Ferry op. En aan de overkant een taxi nemen. En Soufyan stelde voor dat we daarom niet alles meenamen naar Java maar een deel al achterlaten bij het hotel waar we naartoe gaan als we terug gaan naar Bali. Maar dat zagen wij allemaal niet zitten. Dus onze jurist in de groep had bedacht dat we de bus misschien wel mee konden nemen op de ferry. En dat kon! 10 euro de man, kon nog uit onze fooienpot. Dus deze poenerige luie westerlingen hebben de bus nog een extra dagdeel gehuurd, hahaha. Te erg, toch? Maar wel heerlijk!

We zijn rond 5.30 uur bij het startpunt. Onderweg moeten we allemaal een verplichte health check. Deze kost 10 euro pp, kan uit de pot, bloeddruk meten/gewicht vragen/verklaren dat je geen astma hebt; is verplicht sinds iemand met astma overleden is tijdens de wandeling.

Wij hebben 2 keer nog bijna een ongeluk. Vico zit achter onze chauffeur en ziet dat hij vecht tegen zijn slaap. 1 keer rijdt hij met de achterband een greppel in, 1 keer rijdt hij rechtdoor waar de weg een bocht maakt, waardoor de berm erg dichtbij kwam; ik schreeuwde en dat maakte hem alert en hij stuurde net op tijd bij. Ik twijfelde echt of we moesten blijven zitten, of ik aan moest geven dat ik eruit wil, is dat overdreven of moet ik juist mijn intuïtie hier volgen om te voorkomen dat we een krantenbericht worden. Heb op dat moment niets gedaan. Maar toen we over waren en iemand uit de auto achter mij aangaf dat zij ook toeterden omdat zij het zagen gebeuren en dat we ook heel erg slingerden, toen heb ik het toch tegen Soufyan gezegd. Die jongen is erop aangesproken. Later meer hierover…

Eerst de wandeling. Of eigenlijk past het woord beklimming veel beter. Want het was steil… De totale wandeling zou volgens de gids 3,2 km zijn en we stegen volgens hem 500 meter. Je kon je voor 800.000 roepie (ongeveer 50 euro) naar boven laten brengen in een karretje. Ik vond dat mensonterend. Ze hadden soms 4 van die magere mannen nodig om 1 (meestal Aziatisch) persoon naar boven te brengen. Duwend en trekkend en slippend en glijdend. Dat zou ik nooit doen, dan ging ik gewoon niet.

Vico had netjes overlegd of hij bij me moest blijven en ik zijn ondersteuning nodig had, maar ik gaf hem de vrije hand om lekker bij de tieners te lopen. Die waren, samen met de meeste volwassenen, zeker een half uur eerder over dan mijn groepje (Annelies, Soufyan en ik). Wij namen vaak pauzes, eigenlijk elke 40 a 50 meter. Maar ook wij kwamen boven hoor!

Ons groepje was wel te laat om het kratermeer te zien, daar hing nu allemaal mist, maar gelukkig hebben we altijd de foto’s nog (van de rest van de groep). Bovenop liepen nog mannen met manden met zwavel die ze uit de krater halen. Het rook (lees: stinkt) er naar zwavel. Uitzicht was prachtig trouwens. Dus top!

Naar beneden moest 1 iemand van de groep wel de “taxi” nemen. Ze was (helaas alweer) ziek, dus had niet veel keuze… Ze vond het doodeng… De terugweg ging mij dan weer prima af! Ik was niet eens als laatste beneden, zo halverwege de groep… En voor Vico, die blijkbaar een goede motivator was geweest voor Elisa, die ook was lichamelijke kwaaltjes had en het lastig vond. Al met al een super excursie!

Beneden stond onze ontbijtbox klaar. Heerlijke sandwich, banaantje, slangenhuidfruit en een helaas erg droge kleine muffin.

En daarna gingen we een rondrit maken door het binnenland en daarna door naar het hotel. Maar ja, wij moesten dus wel weer bij die chauffeur in. We hebben heel duidelijk aangegeven dat als het weer niet goed ging we uit zouden stappen. Maar het begon goed. Hij had denk ik die paar uur van onze wandeling gebruikt om bij te slapen en dus reed hij in die rondrit gewoon goed.

Van die rondrit hebben we echt heerlijk genoten. Wat een geweldig mooi gebied! Dit was, na de fietstocht en de wandeling, dan eindelijk weer het landschap wat we verwacht hadden. Prachtige rijstvelden, bananenplanten, palmbomen, authentieke bevolking. En geen tempels maar moskeeën. Bali is namelijk het enige Indonesische eiland dat hindoeïsme heeft, de rest is moslim.
Overal waar we rijden wordt er naar ons gezwaaid, net zoals wij genieten van hen zijn zij ook erg blij ons te zien. Super vriendelijk!

Na de rondrit moeten we nog een stuk over een drukke hoofdweg. En toen begon onze chauffeur zijn concentratie weer te verliezen. Hij remde steeds veel te laat, knalde een paar keer bijna tegen een auto voor ons aan, knalde 1 keer echt tegen een vrachtwagen aan (antenne alleen verbogen), reed bijna een meisje op een scooter aan. En toen gaf Nele aan dat ze zag dat hij weer bijna in slaap viel. Echt doodeng. Ik riep om een break, maar hij sprak geen woord Engels. En viel weer bijna in slaap… Op een mega drukke weg… Ik heb toen in de groepsapp gegooid of we konden stoppen. We bleken gelukkig 3 minuten van onze bestemming te zijn dus ik heb hem aan de praat gehouden.

Soufyan heeft hem er zelf op aangesproken en zijn kantoor gebeld. Bij het avondeten hoorde ik dat hij in ieder geval niet meer door koning aap ingezet gaat worden.

Het hotel valt wat tegen. Onze badkamer is niet best, de kamer groot maar kaal. Er is een groot zwembad maar als we aankomen regent het. Iedereen besluit een paar uur op de kamer te gaan hangen. Proberen te slapen, al lukt mij dat niet. Maar heerlijk rusten is ook lekker. Soufyan komt ons allemaal nog fruit brengen. Verse lychees, een banaan en een mangosteenfruit. Daar hebben we als souveniertje thee van meegenomen, dus dat is wel erg leuk om te proberen. En hij is lekker. Maar het lekkerste vind ik de lychees, jammie…

Rond 15 uur lopen we met een deel van de groep door het dorp. Beetje slechte timing want een paar winkeltjes zijn dicht vanwege de bidtijd. Want overal horen we hier steeds gezang van de moskeeën. Er zijn er hier 3 die na elkaar beginnen en luid zingen te horen mijlenver weg. Heel bijzonder.

We horen ook ergens gezellige muziek. Blijkt er een huwelijk bezig te zijn. En waar we eerder al welkom waren op een crematie, worden we nu onderdeel van een bruiloft. We moeten binnenkomen, mogen mee eten (wat we beleefd weigeren) en gaan op de foto met het echtpaar. Voor ons, maar vooral ook voor hen. Wat bijzonder gastvrij dat we dit mee mogen maken.

En overal zijn ze hier gastvrij. We worden overal vriendelijk gegroet, eigenlijk de hele vakantie overal al op de foto gezet, hier zijn ze ook niet opdringerig in het verkopen van spullen. We vinden zelfs nog een goede supermarkt waar we weer het nodige kopen.

En daarna heb ik mijn eerste massage geboekt. Iedereen had super goede ervaringen dus nu ging ik er ook voor. 1 uur voor 12,5 euro. Geen geld, maar nog steeds duurder dan in Bali waar het minder dan 10 euro was. En wat een belevenis was dit. De massage zelf was heerlijk! Hard, net zodat het pijn doet, van voeten tot handen het hele lijf, voor en achter. Dat was top. Maar de omstandigheden waren surrealistisch. Allereerst de plek. Zoek de foto op van het zwembad en dan zie je daar het spa gedeelte. Open en bloot. En daar lag ik… Ik moest me daar gewoon uitkleden tot op mijn ondergoed, terwijl er 2 mannen bij stonden. Die gingen nog even timmeren. Na een tijdje hoorde ik 3 moskeeën door elkaar heen zingen, waarvan 1 met een kinderstem. En later gingen plots alle krekels luid zingen. Ik vond het hilarisch, kon er de humor zeker van inzien. Wat minder leuk was was dat ze om fooi vroeg. Wat ik gelukkig niet bij me had. Nagevraagd bij Soufyan en dat hoefde ik ook zeker niet te geven.

Omdat hier veel Indonesische toeristen zijn krijgen wij een eigen zaaltje. Het eten was lekker. Vandaag wilde ik weer Indonesisch eten en dat was maar goed ook, want je kon ook niets anders bestellen. Vandaag loempia’s en rijst met rendang. Jammie…

Rond 8 uur gaan de boys naar een sportschool. Kunnen ze voor 10.000 roepie sporten. Klinkt heel duur, maar is iets van 0,60 cent. Heb nog niet gehoord hoe ze dat is bevallen, want toen Vico thuis kwam ging hij meteen weer door naar de bar met Maxient, Sandrino en Rogier. Ik heb even mijn mama gebeld. Daarna Kai gebeld, maar die was in de winkel. Ik bood aan later terug te bellen maar plots overviel de slaap me. Rond 22 uur ben ik als een blok in slaap gevallen. Rond 00.40 uur werd ik wakker en lag Vico nog niet in bed. Dan schrik je toch wel een beetje… Hij bleek buiten voor het huisje te zitten. Ook hij ging naar bed. Maar ik lag toen weer wakker tot een uur of 3. En daarna heb ik nog wel lekker geslapen tot nu, rond 7.30 uur. We kunnen vandaag uitslapen maar dat lukt me dan net weer niet helaas… Op naar een nieuwe dag…

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur