Om 7.30 gaat de wekker alweer, want er staat om 8.00 een heerlijk ontbijt voor ons klaar. Klein, maar fijn en precies goed. Dan is het tijd om te gaan. De andere gasten zijn allemaal al weg, zonder ontbijt, maar op weg naar Landmannalaugar valt niet veel meer te halen. De eigenaar van de B&B gaf ons nog een site, waar je kan zien of de gravelwegen (F-wegen) open of gesloten zijn. Mochten ze dicht zijn, dan kon je er wel door. Tenzij er veel sneeuw of water lag. Dat gaan we dan wel zien. Het was -1 C, maar de wind vond dat het -7 C moest zijn. Het zou max. 1 C worden vandaag. 🥶
Onze bestemming staat bekend om zijn gele bergen gemengd met allerlei andere kleuren. Noem maar een kleur en dat zit er in. Oké, niet alle. Wel veel. Er is ook een thermisch verwarmde riviertje. Dat zou wat zijn om bij 1 C in het water te liggen wat tot 80 C kan oplopen tot bij de bron.
Onderweg zijn we gestopt bij 2 watervallen. De Hjálparfoss en de Háifoss. De laatste ligt 7 km van de weg en is te bereiken via een gravelweg. Bij de afslag staat een auto stil. De bestuurder vroeg aan ons, op zijn beste Engels, of het te doen is met een gewone auto. Ik raadde het hem af. De Renault Laguna, die zijn ziel heeft achtergelaten in IJsland, ligt nog vers in mijn geheugen. Op mijn beste Engels probeer ik het hem uit te leggen. Wat blijkt nou; het waren ook Nederlanders. Het stelletje waagde het er niet op en ging met elkaar overleggen wat dan te doen. Vico kwam met een fantastisch idee om hen mee te nemen. Immers hadden we een dikke bak. Zo gezegd, zo gedaan. Bij de waterval moest je niet te dicht bij de rand gaan staan van de canyon, want de wind blies je uit je evenwicht. Even een mobieltje pakken voor een foto, werd meteen gestraft met verkleumde handen. Gauw weer terug om onze weg te vervolgen naar onze bestemming. De twee Friezen bij hun auto gedropt en weer verder. In mijn herinnering staat bij dat we veel meer off-road hebben gereden in 2011. We hadden asfalt tot de laatste afslag. Slechtst 26 km off-road over de F208. Echter was het hek al dicht en op slot. Volgens de eigenaar van de B&B, kon ik gewoon verder. Dus ik om het hek. De route was magnifiek. De bergen werden steeds witter. Mijn skills off-road heb ik ook weer bijgewerkt. Onderweg stonden 2 auto’s stil. De 1e had olie problemen. Bij navraag werd hij al geholpen door de chauffeur van de 2e auto. Dat bleek een, tja, een boswachter kan ik niet zeggen, maar wel zoiets. Een Ranger is misschien beter. Hij vroeg hoe wij de weg op zijn gekomen. Hij had namelijk net 30 min. geleden de weg gesloten voor de winter (sneeuw en ijs op de weg). Het was niet de bedoeling om langs de poort te rijden, maar de poort is altijd te openen. Mijn excuses waren voldoende en de vriendelijke Ranger ging verder met de gestrande bestuurder. Later werden we ingehaald door de Ranger met z’n dikke Toyota 4x4 pick-up, die we weer tegenkwamen bij onze bestemming. Na nog wat gekletst te hebben, hebben we genoten van het landschap. Maar van de gele bergen was niets te zien. Waar zijn ze gebleven? Ze liggen verscholen onder een witte laken van sneeuw. Hoe een landschap kan veranderen.... Daar was het -3 en de wind deed er nog eens 7 daar van af. Zwemmen in een riviertje hebben we dan maar gelaten. In warme kleding: oké, in het warme water: oké, maar daar tussen..... nee, geen zin om onderdelen van m’n lichaam teverliezen, doordat ze eraf vriezen 🤪.
De reis naar onze volgende slaapplek ging voorspoedig. Een korte stop bij de Pjófoss. Daar werden je benen letterlijk onder je lijf weg geblazen en je werd gezandstraald door het vulkanische gruis. Uiteindelijk hebben we netjes op tijd ons Hotel Selið bij Keldur bereikt. Het ligt vrij afgelegen, vlakbij een canyon met vele kleine watervalletjes. We hoefden niet weer op pad voor het avondeten, want dat kon gewoon in het hotel. Nadat de dag plaats heeft gemaakt voor de avond, keken we nog naar de sterrenhemel, afwachtend op een schouwspel van het Noorderlicht. Gisteravond werd niks en de verwachtingen voor vannacht zijn ook klein. Veel bewolking gooit roet in het eten. Straks lekker slapen en morgen de laatste rit voor de boeg. Welterusten!

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur