Gisteren vertrokken we voor een weekje naar Normandië. Volledig onvoorbereid, want dit keer ging het anders dan anders…

We hebben beide een roerige tijd op het werk. Erwin heeft besloten dat hij, nadat hij de sedatie anesthesie voor kinderen heeft helpen invoeren in Zwolle, gaat stoppen met zijn 2 dagen per week werken bij de Isala klinieken. En in plaats daarvan 1 dag per week extra gaat werken bij het Prinses Maxima Centrum voor kinderoncologie in Utrecht. Met pijn in zijn hart… Maar het geeft wel een stuk meer rust en wat meer vrije tijd. Duurt nog wel even, maar het heeft hem aardig wat energie gekost om tot dit besluit te komen.
En ook op mijn werk is het roerig. Doordat er een hoofd eenheid vertrokken is en er waarschijnlijk binnenkort een teammanager binnen diezelfde eenheid een andere baan heeft, terwijl die eenheid in een doorontwikkeling zit, ga ik (in ieder geval tijdelijk) die eenheid versterken als teammanager. Voorlopig naast de rol als Programmamanager die ik al doe. Allemaal vers van de pers en zonder dat ik een goed beeld heb van waar ik instap, maar er is nu teveel onrust bij alle medewerkers vanwege die doorontwikkeling om niet ook een steentje te gaan bijdragen. En dit betekende dat ik op de al vrij geboekte donderdag toch moest werken en zelfs op vrijdag, tussen het inpakken van de tassen en de auto door, nog de nodige mailtjes en telefoontjes moest doen. En dit maakt dat ik voor het eerst eigenlijk geen zin had in vakantie… Ik wil eigenlijk gewoon graag aan de slag samen met de medewerkers…
En ik had zeker al geen tijd om een leuk weekprogramma voor te bereiden… De enige die zich goed voorbereid had was Dex, maar daarna konden wij dat - van een buurvrouw geleende - boekje niet meer lezen, hij had het half opgegeten… Gauw hetzelfde boekje nog maar een keer besteld…
Wat ook raar is is dat we voor het eerst zonder Kai gaan. Kai heeft binnenkort examens en blijft thuis om te leren. Tenminste: dat hopen we we dan maar…
Kortom: anders dan anders…

Maar gisteren zijn we toch vol goede zin vertrokken. Alles even loslaten en gewoon genieten. Onze reis verliep verder soepel. Wel zijn wij soms iets te dom voor de tolpoortjes, waar we regelmatig ruzie mee hebben… Maar Vico houdt de spirit er goed in, we hebben hem nog nooit zoveel horen meezingen met alle liedjes…

Toen we over waren kon Erwin meteen weer aan het werk. Net toen ik aan de beurt was bij de receptie schoot er een man voor. Blijkbaar was er een oude vrouw gevallen en zochten ze medische hulp. En dus kwam Erwin weer eens to the rescue. Mevrouw had een ondiepe glip in haar hoofd. Mevrouw en haar familie spraken alleen frans, Erwin kan niet veel meer frans dan een croissant bestellen, hahaha… Maar met een beetje vertaalhulp van een medewerker van het park lukte het prima. Erwin heeft mevrouw hechtpleisters gegeven, de huisarts was gebeld en vandaag gaat mevrouw nog even langs voor een tetanusspuit. Ook weer opgelost.

Ondertussen was het al wel bijna 17.00 uur toen we eindelijk ons appartement in gingen. We hebben een lieflijk appartementje. Het is 7 persoons, maar ik zou niet adviseren om er met meer dan 4 mensen in te gaan. Er zijn namelijk maar 2 slaapkamers met 4 bedden, de andere 3 bedden zijn slaapbanken in de, toch al niet zo’n grote woonkamer. Voor ons perfect. We zitten op de 2e verdieping, hebben een heerlijk balkonnetje dat de hele dag in de zon zit.
Het weer is lekker. Niet megawarm, zo rond de 15 graden. Maar de zon schijnt, je kunt in een t-shirtje zitten, wat wil je nog meer.

Tuurlijk wordt er ook nog even gezwommen (zonder Erwin, die doet even een dutje) en moeten er nog wat boodschapjes gehaald worden. Na het avondeten zijn we allemaal zo moe, dat we het al snel voor gezien houden. Erwin ligt rond 9 uur als eerste in bed, Total loss. Mika volgt daarna en Vico en ik houden het ook niet veel langer vol. Even lekker bijtanken en dan morgen maar eens op zoek naar alle moois dat Normandië brengt….

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur