Door onze verjaarsdags kadootjes van vorig jaar konden we deze eerste weken van de zomervakantie al gezellig 2 weekendjes weg. En met Mika samen gingen we nog op een mini-break naar camping Starnbosch in Dalfsen. Super lekker. Maar het mooiste hadden we nog voor de boeg: 3 weekjes op pad met onze vouwwagen.

Waar we naartoe zouden gaan was lang onduidelijk. Niet voor Vico. Hij wist al heel lang dat hij gezellig mee mocht met zijn vriend Daan en diens ouders naar Kroatië. De derde en vierde week van de zomervakantie. En omdat wij altijd 3 weken vrij hebben en weg gaan, bepaalde dat dus ook een beetje onze vakantie. Want ofwel we moesten wachten tot Vico terug was en zouden dan wat dichterbij blijven, ofwel we gingen hem ophalen in Kroatië. En dan was er nog onzekerheid over wat Kai zou kunnen 9 weken na zijn zware operatie. Beetje lullig om als ouders weg te gaan terwijl hij aan huis gekluisterd zou zijn…

Toen we een paar weken geleden vanwege Corona met ons tweetjes aan bed gekluisterd waren en er vertrouwen in hadden dat Kai zich wel weer zou kunnen redden, hebben we de knoop doorgehakt. Het wordt een vakantie in 3 delen:
1. Een kleine week naar Kitzbuhel in Oostenrijk met ons 4-tjes: Erwin, Mika, Dex en ik.
2. Door naar Kroatië voor 3 nachtjes, camping Bijela Uvela, waar we Vico ophalen.
3. Omdat de vorige camping maar voor 3 nachtjes plek had, door naar een andere camping in Kroatië voor 11 nachten: Arena Grand Kazela, vlakbij Pula. Waar Kai de laatste week ook nog naartoe komt vliegen voor een klein weekje.

Tuurlijk hadden we eerst nog wel even een hobbeltje, zoals altijd. Toen ik Kai gisterochtend even naar zijn werk bij Het Schwarzwald outdoorcentrum in Rijssen bracht (tja, soms ben ik nu eenmaal best wel lief…) zag een collega van Kai dat we een lekke achterband hadden. Niets van gemerkt… Eerlijk: de paniek sloeg wel even toe. Wat moet ik nu? Super geholpen door Kai en zijn collega. Hij heeft de band eerst opgepompt, maar die liep meteen weer leeg. Terwijl ik Kwikfit in Rijssen belde en gerustgesteld werd dat we direct langs konden komen verwisselde Brayn de band voor de reserveband. Eenmaal bij de kwikfit bleek dat er een gaatje zat op een plek die niet gestopt kon worden. Jammer, was nog best een nieuwe band. Pech. Toen de auto op de brug stond kwam helaas nog een nare verassing. Ook de 2 voorbanden waren te versleten om ermee naar Kroatië te kunnen rijden. Het risico op een klapband was groot, aldus deze monteur. Hij liet het me zien en inderdaad, dit kon zo niet. En dus moesten er 3 nieuwe banden op…. Eigenlijk een geluk dan maar dat we die lekke band hadden…

Vannacht zijn we liefdevol uitgezwaaid door onze mooie rooie. Toch bijzonder dat hij om 4.30 even zijn bed uitkomt om ons uit te zwaaien. Daarbij in zijn boxer op de oprit staand, hahaha…
En eigenlijk ging de rit heel goed. We hebben lekker rustig aan gedaan, lekkere pauzes genomen voor Dex, hier en daar een kleine file gehad (1 keer door een ongeval dat net was gebeurd, de brandweerlieden rolden de kapotte auto voor onze neus weg). Tuurlijk ook weer langs de nodige “baustelles”. Erwin had het gevoel dat hij meer km baustelle gereden heeft dan gewone autobahn. En het meest frustrerende: we hebben niet 1 iemand aan het werk gezien bij zo’n baustelle. Al met al hebben we er 12 uur over gedaan. En toen waren we moe… Heel moe…

Beetje jammer dat wij net die ene berg hebben weten uit te zoeken waar het lichtjes regent. We hebben dus snel de vouwwagen op gezet, een rondje met Dex gelopen en zijn daarna het restaurant bij de camping in gedoken voor een welverdiende schnitzel. Even niet koken. Het zwembad vandaag ook even niet, morgen… Mika duikt doodmoe rond 21.00 uur zijn bedje in, wij maken het niet veel later. Lekker slapen en morgen is er weer een (hopelijk dan droge) dag.

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur