Hier op de camping hebben ze 4 honden. En vanaf dat we hier zijn, zijn de kids en de honden een gouden combinatie. Het is zelfs zo erg dat Mika gaat huilen als we weg willen rijden, omdat hij zijn vrienden zo gaat missen... Als we beloven dat we hier vanavond weer terug komen kan er gelukkig weer een glimlach vanaf.

Vandaag gaan we dan eindelijk naar het Hluwehluwe imfolozi National park. Wel naar een andere gate dan we eergisteren wilden, we zitten nu wat oostelijker. We rijden het park nog maar net binnen en worden dan al getipt door de gidsen dat er een luipaard in de bomen zit een paar kilometer verder. Maar als wij daar aankomen is hij al weg... Dat is jammer... Bijna raak, maar dus helemaal mis... En zo blijft het wel een beetje voelen in dit park. Je zou hier olifanten, leeuwen en luipaarden moeten kunnen zien, maar vandaag laten die zich helaas niet zien. We zien wel onze nummer 3 van de big 5, de buffel. Maar verder zien we erg weinig dieren en vooral dieren die we al gezien hebben: wrattenzwijntjes, zebra’s, giraffes, gier, soort arend, nyala’s, meerdere hertsoorten, soort copabari, bavianen, vervetaapjes, en nog een derde aapsoort ( die hadden we nog niet eerder gezien).
Wat wel super grappig is is dat Vico op de wc van 1 picknickplek terwijl hij plast bekeken wordt door een aapje. En we genieten ook van een heerlijke lunch op het terras van het restaurant dat hier echt prachtig ligt. En qua natuur is het park sowieso mooi, heel heuvelachtig. Al met al leuk, maar we hadden er misschien iets teveel van verwacht.

Het rijden in de parken is echt super grappig. We willen allemaal graag voorin zitten. Soms zit Vico op zijn knieën op een kussen voorin, soms bij mij op schoot. Kai pakt meestal een stoeltje en gaat in het gangetje zitten vlak achter mij. En Mika ligt meestal achter op ons bed met zijn autootjes of met zijn tablet te spelen. Als we dan een dier zien sprint hij naar voren, of hij kijkt achter uit de ramen. En dan meteen afstrepen op de bingokaart, hahaha...

We besluiten rond 14.30 uur weg te rijden en gaan naar het cheeta opvang project CAT’s of Emdoneni. Hier vangen ze 4 soorten dieren op, die ze zoveel mogelijk weer vrij willen laten in de wilde natuur. Het zijn Afrikaanse wilde katten, servals, Caracals en Cheeta’s. Wat een geweldige ervaring is dat... We krijgen heel veel informatie over de dieren. Bij de wilde katten mogen we naar binnen en de katten gewoon aaien. Ze zijn nog aanhankelijker dan onze eigen Zoë. Als Erwin op de grond gaat liggen om een foto te maken van de kat Grumpy, dan wordt plots zijn zicht belemmerd door een kat die gaat spinnen tegen de lens.... De caracals worden gevoerd terwijl wij er zijn. 1 van deze prachtige beesten springt wel 3 meter hoog om zijn vlees op te vangen. Vico heeft er een geweldig filmpje van. Bij de servals mogen we ook naar binnen. De gids wordt helemaal geknuffeld door de serval waar wij naar binnen gaan. Wat een prachtig dier!

Tenslotte gaan we nog naar de cheeta’s. Vanaf 14 jaar mag je hier naar binnen. Aaien mag - gelukkig - niet meer, maar je kunt wel met ze op de foto. Alleen met de 2 in dit veld. Deze zijn hier al 11 jaar en met de hand opgevoed, zij kunnen de natuur niet meer in omdat ze teveel aan mensen gewend zijn. Vico, onze allergrootste kattenliefhebber, is natuurlijk nog maar 12. Maar wel groter dan vrijwel iedereen in de groep... We vragen of hij er misschien ook in mag. Het wordt even nagevraagd aan de baas en ja hoor, het mag! Gelukkiger kun je hem niet maken. Erwin en ik gaan om de beurt, omdat 1 van beide bij Mika moet blijven buiten het hek. Maar ook Mika heeft geluk: er zit een cheeta vlakbij het hek, dus ook hij kan op een zelfde foto als wij, alleen met een hekje ertussen.
We vinden dit echt een top ervaring! Je leest wel over dit soort projecten, maar hier hebben we echt het gevoel dat ze goed werk doen en elk dier dat de vrijheid weer aan kan ook de vrijheid terug geven.

Nog net voor het donker - waarom wordt het al zo vroeg donker, wij hebben altijd veel te veel plannen voor 1 dag - is rijden we de camping weer op. Ik duik snel nog even de keuken in en als we het eten op hebben is het ook al 19.00 uur. Voedertijd voor de bushbaby’s. Wat zijn ze geweldig leuk... Met de iPad lukt de foto niet erg goed, we willen ook niet teveel bijschijnen, maar ze zijn echt super schattig om te zien. Ze blijven vandaag zeker wel een half uur.
Terwijl de mannen afwassen breng ik Mika naar bed en schrijf ik dit blogje. Daarna nog een lekker kopje thee en dan gauw naar bedje. Morgen hebben we een lange rit voor de boeg, dan gaan we naar Swaziland. Ben benieuwd wat we daar gaan zien.

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur