Wat een lekker nachtje was dit… Tuurlijk, in een hostel heb je buren dus hoor je af en toe wel eens een deur, maar iedereen doet zo zachtjes mogelijk. En als je dan zo moe bent als wij waren en in zo’n lekker bedje ligt, dan slaap je ook zo weer in. Mijn slechthorende moeder heeft sowieso niets gehoord… En er is geen gezelliger begin van de dag dan naast je knorrende moedertje wakker te worden.
Ook de mannen werden vrolijk wakker. Toen ik vroeg hoe ze geslapen hebben, antwoordde Kai “in bed”, en Erwin “liggend”… Tegen 7.30 uur zitten we aan het ontbijt. Dat is hier zelfbediening. We kunnen koffie of thee maken, appel- of sinaasappelsap nemen, of een beker melk. Brood kan in de toaster, er zijn cornflakes, er is kaas en verschillende vleeswaren. Prima.

Rond 8.45 uur gaan we snel op pad. Nadat we eerst even verkeerd zijn gereden (en Erwin meteen van bijrijder wil wisselen) pakken we al snel de weg langs alle mooie dingen op dit schiereiland. Het weer is wat we ervan hadden verwacht: regenachtig, harde wind, niet al te warm. Maar het maakt niets uit. Want wat is het hier mooi! De natuur dan, wij zien er niet uit met onze regenjassen-over-winterjassen outfits…
We wandelen over de brug tussen de 2 tectonische platen van 2 continenten. En door het ravijn. En bovenop de bijbehorende bergen. Het is alsof we een roedel honden losgelaten hebben, zo schieten de kids en Erwin alle kanten op. Via marktplaats heeft Erwin voor Kai laatst ook een fototoestel op de kop getikt. Vico had Erwin zijn vorige toestel al. En Mika heeft een kidizoom. Vooral de 2 pubers en Erwin vinden elkaar helemaal in fotografie, ze gaan er helemaal in op.

Een stukje verder beklimmen we de stampur krater. Gelukkig niet al te ver van de weg en niet al te hoog klimmen, maar elke stap is de moeite waard. Zo mooi! Ook hier verdwijnen Vico, Erwin en later ook Kai naar nog net even die ene krater verderop, omdat het daar natuurlijk net wat fotogenieker is…
We rijden door naar de kust. Op deze plek is, zo staat hier aangegeven, een scène opgenomen uit de vreselijk slechte songfestival film met Will Ferrell. Oma en ik spelen de scène na, maar door onze kleding ziet het er niet uit en Mika maakt hilarische foto’s van ons. Ik ben blij dat ik mijn spandoek voor mijn 50 verjaardag al achter de rug heb, deze foto was een goede kanshebber geweest om daarop te belanden. De kust ziet er wel goed uit, die is woest. Rotsen steken uit de zee, er zijn hoge kliffen, door de harde wind spatten de hoge golfen voor onze neus op de rotsen uiteen, echt prachtig.

Een klein stukje verder bezoeken we ons eerste geothermische gebied Gunnuvher. Met een prachtige fumarool (stoom die al fluitend uit de aarde komt, net als bij een fluitketel). En borrelende modderprutjes (heeft vast ook een wetenschappelijke naam, maar dit klinkt zoals het eruit ziet). En natuurlijk de wonderbaarlijkste kleuren. Het waait hier wel erg hard en de regenkraan staat hier ook hard open, als we eenmaal in de auto zijn hebben we het wel even gehad. We rijden naar Grindavik om broodjes, drinken en iets lekkers te kopen. En houden dan familieberaad: wat gaan we de rest van de dag doen. We kunnen nu naar de blue lagoon (een geothermisch natuurlijk buitenbad), maar hiervoor is het eigenlijk wel wat te regenachtig. We kunnen naar de onlangs uitgebarsten vulkaan gaan (die helaas al weer 2 weken geen lava meer uitspuwt), maar ook dit trekt ons met deze kou niet echt. Beide kunnen we ook nog op de laatste dag doen. We besluiten om naar een ander geothermisch veld te rijden, Krysuvik. Onderweg komen we nog langs een groen meer, een klein kerkje in the middle of nowhere, en zien we besneeuwde bergtoppen.

Bij Krysuvik gaan we gezellig picknicken. Helaas niet aan de mooie picknicktafels buiten, maar gewoon in ons busje. Waar Erwin mij nog maar eens goed duidelijk maakt dat ik er niet uit zie door de regen met mijn verwaaide coupe. Toen ik dit even wilde checken in het spiegeltje achter de zonneklep lag iedereen helemaal slap van het lachen: er was geen spiegeltje, zelfs dat spiegeltje had zich verstopt omdat die de aanblik van mij niet aan kon, aldus mijn mannen, hahaha. En Mika sprak oma liefdevol toe dat dit voor haar nog mooie herinneringen zijn die ze nu op doet, voordat ze het graf in gaat… Ja, wij vrouwen hebben het niet makkelijk met deze mannen.

Toen we het eten ophadden was de regenbui net weggetrokken. We konden dit uniek mooie gebied dan ook droog bezoeken. Op Mika na dan. Hij nam een wat modderig deel van het pad net iets te enthousiast en belandde op zijn kontje in de modder. Hij kon er zelf ook wel om lachen, dat kan gebeuren.
Op weg naar Reykjavik rijden we ook nog langs Kleifarvatn, een mooi bergmeer. Besneeuwde bergtoppen erachter, geweldige bergen er omheen, wat is dit een prachtig stukje IJsland. En dus schieten de jongens hun camera’s weer vol.

Ook nu houden we weer familieberaad: gaan we nog naar het Perlan museum, zoeken we een zwembad op, of gaan we naar ons hostel om even te chillen en wat meer tijd in Reykjavik te hebben. Het wordt - unaniem gekozen - het laatste. En dus zijn we al rond 15.00 uur in het Kex Hostel. Waar we de zware koffers 4 verdiepingen op moeten tillen. We hebben hier een 6 persoons kamer. Heel gezellig. Oma en de mannen besluiten dat het tijd is voor het eerste glaasje van de op Schiphol gekochte ouzo. En deze komt aan bij Erwin. Hard! Nog nooit iemand aangeschoten gezien van een bodempje ouzo, maar Erwin lukt het. Praten met dubbele tong en al… Het duurt niet lang, maar grappig is het wel.

Tegen het eind van de middag wandelen we Reykjavik nog door. Het is nog steeds droog en dat blijft de rest van de dag zo. We wandelen langs het vikingschip (vlakbij ons hotel; tot teleurstelling van de jongens een modern kunstwerk, zij hadden gehoopt op een houten replica), naar het “spiegelgebouw” Harpa, langs de haven met interessante Deense marineschepen en daarna via het centrum omhoog naar de prachtige kerk.

Koken doen we vandaag niet, restaurants genoeg. We moeten wel even goed uitkijken waar we gaan zitten, want er is zelfs een restaurant waar een biefstuk 60 euro kost… Voor dat geld smaakt hij mij denk ik niet echt lekker… We belanden bij een Fisch & chips restaurant. Waar uiteindelijk alleen Kai en ik dat gerecht bestellen, de anderen gaan voor een kip- of beefburger met patat. Mika wil graag snoepen van mijn “chips”, en is enorm teleurgesteld dat het gewoon patatjes zijn. Grappig, realiseer je je dan toch niet dat dat jochie dat natuurlijk niet weet. Het eten is hier trouwens heel betaalbaar gelukkig.

Na het eten wandelen we via een ander deel van het centrum terug. Vele winkeltjes zijn nog open, het is echt gezellig. Kopen doen we niets, want zelfs voor een lullig magneetje betaal je al snel 6,50 euro. Mika gaat in het hostel meteen naar bed. Hij zingt nog een tijdje een liedje van Jaap Reesema, en valt dan lekker in slaap. Zo’n leuke gewoonte van hem… Wat een rijkdom dat we die momentjes zo meepakken door samen te slapen op de kamer.
We spelen in een zithoek op de gang nog een paar potjes skyo, Erwin moppert nog wat op het kussen (wat een dun kussen, dan kun je net zo goed geen kussen neerleggen…) en oma gaat liggen alsof ze alvast oefent hoe ze straks in de kist moet liggen.

Wat een heerlijke dag was dit! Morgen hopelijk weer zo’n fijne dag!

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur