Om 5.00 uur ging de wekker: Yes, de reis naar Amerika gaat beginnen! We hebben er bijna een jaar naartoe geleefd en ontzettend veel zin in! Ondanks dat het best druk is op de weg zijn we al vroeg bij de parkeerplaats. De shuttlebus komt en voor we het weten zijn we al op Schiphol! Top! Omdat ik thuis al online had ingecheckt hoef ik alleen maar even de boarding passes te printen, koffers inleveren en klaar! Klinkt te makkelijk he? Zo ging het natuurlijk niet echt...
Het printen van de passes lukte niet (gek mevrouw, normaal doet hij het wel...) en inchecken mag echt nog niet (komt u over een uur maar terug...). Lekker dan, met 12 stuks bagage en 3 kids....

Gelukkig is er veel vertier: we gaan op de foto, er zijn mime spelers en de kids krijgen een cool polsbandje. Bij het inchecken mogen we wel gratis de 3 extra stuks handbagage onder in het ruim mee laten vliegen, dat scheelt een hoop gesleep. Dat het 1 van de drukste dagen van het jaar is op Schiphol is goed te merken: lange rijen bij de bodycheck en de douane. Nog even tijd voor een kleine snack en wat drinken en snel naar de terminal. Ja hoor, de laatste gate van 1 van de verste terminals... Maar we redden het! Even 15 minuutjes chillen en dan mogen we al inchecken.

Overstappen in Londen ging soepel. Omdat ons vliegtuig vertraagd was en de gate nog niet bekend gemaakt kon worden zijn we eerst maar even een restaurant ingedoken. Lekker een hamburger met frietjes voor iedereen, de kids aten gratis mee. Goede deal! Toen de gate bekend werd gemaakt bleek dat we nog best snel moesten lopen naar de verste terminal.... Maar waar was nou het vest van Kai gebleven? Oeps, bij de security check laten liggen. Kai en ik gauw terug, Erwin alvast met Mika en Vico naar de juiste gate... Daar aangekomen bleek de hele vlucht vertraagd... Relaxen dus maar... Uiteindelijk vertrokken we met ruim een uur vertraging. Helaas deed mijn geluid van de tv het niet en bleef het schermpje van Vico hangen, maar een geluid-verdeelstekkertje van de knappe steward hielp en af en toe van plek wisselen ook en voor we het wisten waren de 10 uur vliegen voorbij en waren we in Phoenix. Het hielp ook dat Mika zich weer eens voorbeeldig gedroeg: eerst lekker spelen, daarna snoepen van een heerlijke kindermaaltijd en tenslotte maar liefst 4 uur slapen... Toppertje!

Ook de aankomst in Phoenix ging soepel, al is elke rij bij een douane te lang als je al 23 uur op bent en het voor je gevoel 4.00 's nachts is... En 44 graden is ook best wel heel erg warm... De Free shuttle was er nog voor wij de koffers van de bagagekarretjes af hebben gezet, de chauffeur gaf ons ijskoude flesjes water en 15 minuten later waren we ingecheckt en al op onze kamer. Een heerlijke grote kamer met een aparte zijkamer met kingsize bed voor Erwin en mij en 2 Queen site bedden voor de kids. Vico en Mika kruipen bij elkaar in bed, Kai ligt prinsheerlijk alleen. Even wordt er nog stoer gesproken over zwemmen, maar na de belofte dat we dat morgenvroeg echt gaan doen slapen ze alle 3 binnen 5 minuten.... En ook wij gaan heerlijk slapen. Tenminste... Als de airco ons niet de hele nacht wakker houdt....

Amerika, de steenbergjes zijn er! Morgen op naar nieuwe avonturen!

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur