MIk was gisteren nog helemaal vergeten wat te schrijven over de kamikaze mier. Een aantal weken geleden stond in Nederland in de krant dat er een nieuwe diersoort ontdekt was in Borneo. Het is een mier die, als hij bedreigt wordt, zichzelf laat ontploffen. Deze mier blijkt hier in Mulu te zitten, gewoon naast het hoofdpad. De gids van de nightwalk kon in het donker de juiste boom niet meer terug vinden, maar we zijn er zonder dat we het wisten dus wel langs gelopen.

Toen we vanochtend wakker werden, regende het. Niet een beetje, maar het kwam met bakken uit de lucht. Het bleek al een aardig tijdje te regenen. Na ons ontbijt - dit keer een roereitje bij onze toast - hebben we alles ingepakt en alvast op de gang gezet, zodat onze hosts Brenda en James de kamer alvast klaar kunnen maken voor de volgende gasten. Het regent nog steeds belachelijk hard. Wandelen in het Nationaal Park laten we gewoon lekker voor wat het is, geen poncho zou deze regenbui tegenhouden. We pakken de kaarten en uno er weer bij en gaan ongeveer 3 uur lang gezellig 31-en, pesten en uno spelen. Halverwege komt er weer een Nederlands stel terug van een 3-daagse tocht naar de pinnacles. Het was blijkbaar een onverantwoord gevaarlijke tocht geweest. Door de regen de afgelopen dagen was het glad, ze werden nauwelijks gezekerd, het was urenlang stijgen en het uitzicht viel heel erg tegen. Blijkbaar viel bij die tocht, die wij ook zonder Mika echt nooit geboekt hadden, elk jaar wel een dode... Terwijl ze vertelden over de bloedzuigers die blijkbaar daar wel waren, blijkt het meisje er nog 1 op de enkel te hebben. Zij freakt, natuurlijk, maar de jongens kijken gefascineerd en roepen: bingo! Hahaha, zo kun je het ook bekijken...

Brenda vertelt ons trouwens in de loop van de ochtend dat ze nieuwsgierig is of we überhaupt vandaag vertrekken. Pardon? Blijkt dat de piloten hier niet op radar landen, maar op zicht. En nu met de vele regenwolken is het maar zeer de vraag of ze kunnen landen. Schijnt afhankelijk te zijn van de piloot. Geen idee of ik dan liever een dappere piloot zou hebben of een voorzichtige piloot... James laat ons foto’s zien van de omgeving van Miri, waar wij ook een tussenlanding hebben. Het is daar vanochtend helemaal overstroomd... Nog even spannend dus. We maken ons er al niet meer druk om, komt vast wel goed allemaal.
Tegen 12.00 uur stelt Brenda voor om de vrouw van ons keetje te bellen en te vragen of ze voor iedereen wat eten wil maken. Strak plan. Geen strakke timing. Als westerse mensen, maar ook de groep uit nieuw Zeeland, willen wij natuurlijk gewoon vroeg op het vliegveld zijn, maar dat hoeft hier in Mulu dus echt niet. Terwijl ons vliegtuig om 14.40 uur zou moeten vertrekken, worden wij uiteindelijk pas rond 13.30 uur weg gebracht, het eten mee in een meeneembakje met wegwerpbestek. Hilarisch. Eerst Vico, Mika en ik. Erwin en Kai moeten nog een ronde wachten. Net als wij weg gaan bij Mulu Village - top homestay - wordt het droog. Onze tassen worden dus niet nat, gelukkig. De inchecktassen moeten nog wel door een scanner en dan kan ik in het rijtje voor het inchecken. Ze kunnen hier wel regelen dat de tassen direct doorgaan naar Sandakan.
Door de regen is het vliegtuig voor ons vliegtuig - er gaan hier elke dag 3 vliegtuigen - wel verlaat. En ook ons vliegtuig is laat. Tijd genoeg dus voor onze lekker nasi en nog maar een blikje drinken.

Een uur te laat vertrekken we. Het is een vluchtje van niks, want binnen 30 minuten landen we alweer in Miri. Dit is, volgens mijn papieren, een technische stop. Sommige mensen stappen hier echter wel over. Blijkt dat toch iedereen uit het vliegtuig moet, we moeten namelijk allemaal langs de immigration Office. Weer een stempel halen in ons paspoort. En laten ze daarvoor nu net de Office bedacht hebben helemaal aan de andere kant van het vliegveld. Niet dat dit een groot vliegveld is, maar als je al vertraging hebt en de mensen weer snel het vliegtuig in wilt hebben, zou je denken dat ze dat wat anders aan zouden pakken (we passeren namelijk wel een paar douane Offices, maar wij moeten echt een paar 100 meter door). Eenmaal weer in het vliegtuig vertrekken we snel en we zijn ook zo in Kota Kinabalu. Daar zouden we eigenlijk 3.20 minuten overstap tijd hebben, maar nu door de vertraging van een uur dus maar 2.20 uur. Denken we. Als we wederom door de immigrations Office zijn geweest voor nog weer een stempel, zien we dat ons vliegtuig 2.45 uur vertraging heeft. Hierdoor komen we pas rond middernacht aan bij ons hotel paganakan dii. We bellen ze en het is geen probleem. Ze bellen ons zelfs nog terug dat ze ons dan zelf wel komen ophalen, omdat er dan misschien niet zoveel taxi’s meer zijn. Top!

Al met al dus 5 uur op dit vliegveld. Het lijkt lang maar eerlijk gezegd vliegt het voorbij. Allereerst moet ik geld zien te pinnen. Dat blijkt niet te kunnen als je transit bent. Tenzij je lief bent tegen de security en het heel vriendelijk vraagt, dan mag je er best even door, heb ik ontdekt. Ik ga gauw alleen. We hebben echt contant geld nodig. Je kunt hier echt nergens pinnen of met de creditcard betalen en na 4 dagen Mulu is ons geld aardig op aan het raken.
Als we eenmaal gepint hebben gaan we allemaal op de WiFi. Heerlijk, even. Blogjes posten, de vakantietaferelen van andere mensen liken, het nieuws even bijlezen. Heerlijk! We spreken af dat we rond 19.30 uur de boel uitzetten en samen gaan eten. Wordt om 19.25 uur omgeroepen dat iedereen een gratis mealvoucher kan afhalen vanwege de vertraging. Tuurlijk doen wij dat, Nederlanders als we zijn... Blijkt dat we naar de Mac Donalds of de KFC kunnen. Beide zitten aan de andere kant van de security. Ik daar dus weer naartoe, dit keer met de mannen achter me aan. Is geen probleem. De jongens kiezen natuurlijk de Mac. We mogen gewoon een menu uitkiezen. Dat wordt 3 keer een big Mac voor de mannen en 2 keer kip nuggets voor Mika en mij. Wat wel irritant is hier is dat ze hier bijna nergens cola light of zero of max kennen. Natuurlijk drinken we bijna alleen maar water, maar als we dan eens een blikje pakken is het altijd de hele zoete variant.

Na een heerlijke maaltijd gaan we weer lekker kaarten. Net zo lang tot we het vliegtuig in mogen. We worden ook pas 15minuten voor vertrek gevraagd om de tickets te pakken en om het vliegveld te bereiken lopen we gewoon een stuk over het vliegveld. Die kleine vliegtuigen kunnen niet bij de gate, blijkbaar.

Ook dit vluchtje is een korte vlucht. We zijn er zo, de koffer en tassen zijn er zo, ons vervoer staat en klaar en ruim na middernacht zijn we bij Paganakan dii. We weten dat het hier heel mooi zou moeten zijn, maar dat bekijken we morgen wel verder. Er komen jongens aan die ons helpen met de tassen. Ze gaan “onze” kamer in en rennen meteen weer naar buiten, helemaal de slappe lach hebbend. Blijkt dat ze in de verkeerde kamer zijn, een kamer waar gewoon al mensen liggen te slapen, hahaha... Even later vinden we wel ons eigen plekje. Schoentjes uit in het voorportaaltje (je mag hier bijna nergens met je schoenen aan naar binnen, je doet dus steeds je schoenen uit, aan, uit...). Nu gauw ons bed in, de wekker gaat morgen alweer om 07.00 uur vanwege nieuwe avonturen...

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur