Vandaag ontbijten we op het strand. Vico en ik plunderen eerst de Lidl, en met tassen vol lekkers vinden we een mooi plekje bij Juno beach. Even genieten van de wind, de zee. En daarna gaan Mika en ik verder met onze missie. Mika wil heel graag voor alle kinderen in zijn klas 1 van de prachtige grote schelpen die hier aanspoelen meenemen. En als het even lukt ook voor iedereen een haaieei. Nadat we het strand een lekker eindje al zoekende op en neer zijn gelopen hebben we in ieder geval voldoende schelpen. Nog niet voldoende haaieeieren, maar wie weet lukt dat later nog.

Omdat hier echt niemand op het strand is laten we Dex even loslopen. Vindt hij heerlijk. Na een tijdje komt er echter een oud echtpaar aan met een aangelijnde hond waar Dex mee wil spelen. Voordat ik Dex kan pakken begint het bazinnetje me toch te mopperen in het Frans. We denken nog: misschien mogen de honden hier niet los? Ze lijkt echt bang voor Dex. We hebben vaak het gevoel dat ze hier niet bekend zijn met een witte herdershond en denken dat het een wolf is of zo. Maar goed, Erwin fluit Dex en die rent naar Erwin toe, terwijl ik me er makkelijk vanaf maak door te zeggen dat ik geen Frans spreek. Wat voor 80% ook waar is. Tot onze grote verbazing laten ze meteen daarna zelf hun eigen hond los. Nog steeds hebben we geen idee wat nu precies hun punt met Dex was, die echt niets deed…

Na een tijdje rijden we langs Gold beach (waar de Britten aan land zijn gekomen op 6 juni 1944) naar een uitkijkpunt bij Arromanches. Ook hier weer veel te zien. Delen van wat ooit een door de geallieerden aangelegde haven was steken uit zee, er staan brugdelen, herdenkingsblokken, bunkers. En er draait een 360 graden film, met allemaal oude beelden. Dex kan natuurlijk niet mee naar binnen, dus dit keer ga ik met de jongens en blijft Erwin buiten. De jongens vinden het toch wel indrukwekkend, vooral Mika. In de shop kopen we natuurlijk een souveniertje voor iedereen. Eenmaal terug bij de auto hebben Erwin en ik ook een souveniertje: een briefje achter de voorruit met een aankondiging van een boete. Denk ik te begrijpen. Als we goed rondkijken zien we inderdaad dat er op dit hele grote terrein 1 kleine parkeerautomaat staat, die wij over het hoofd hadden gezien. Balen. Parkeren was namelijk maar 2,50 euro geweest. Wat de boete gaat kosten staat er niet op. Wordt thuis gestuurd. We zijn benieuwd…

We rijden door naar Pont Du hoc. Met dank aan de tip van buurman Robert. Hier bestaat de kust uit aardig hoge kliffen, waar de Amerikanen aan land zijn gekomen. Ondanks dat deze site helemaal buiten is mag Dex niet mee. Best eigenaardig. Wij hebben altijd poepzakjes bij ons, dus wat er kan een hond hier voor een probleem veroorzaken? Ik besluit dit keer bij de auto te blijven terwijl Erwin met Vico en Mika het rondje loopt. Na ruim 30 minuten zijn ze terug. Ze vinden dat ik ook moet gaan, want je ziet de kraters nog van de bominslagen en je kunt in bunkers enz… Dus ook ik loop een rondje, terwijl de mannen nu een verlaat lunchbroodje eten. En ook ik ben onder de indruk. Blijft zo’n raar idee dat hier zoveel, voor ons vreemde mensen, aan land zijn gekomen om ons te bevrijden. En vaak zelf hun leven daarvoor moesten geven. Als we terugrijden richting ons appartementje hebben we hier ook een heel mooi gesprek over. En natuurlijk trekt Mika ook een vergelijking met wat er nu gebeurd in Oekraïne.

Als we weer bij Arromanches rijden zien we dat de havenonderdelen in zee nu veel meer uitsteken, doordat het eb is. Toch nog maar weer even fotograferen dan… Mika ontpopt zich als een echte fotograaf en zet eerst mij en later Erwin en mij op de foto. Vico stapt niet eens meer uit, die vindt het mooi geweest voor vandaag…

Als we thuis zijn is het te laat om nog naar het zwembad te gaan, dat gaat om 19.00 uur al dicht. Iedereen gaat dus even lekker chillen. En voor we het weten is het alweer bedtijd en zit er weer een super fijne dag op. Ik ben benieuwd wat morgen weer brengen gaat.

Geschreven door De.steentjes.op.avontuur