Een ritssluiting wordt geopend, plastiek zakjes knisperen, ik wordt wakker. Nog geen 7 uur, ik draai me nog eens om. De deur gaat open, een bed kraakt, het licht van een hoofdlamp flitst heen en weer, ik hoor een toilet doorspoelen, er valt iets op de grond, ach ik sta toch maar beter op. Intussen is iedereen wakker dus ik doe het licht aan, dan ben je dubbel zo snel klaar. Vandaag wordt het mooi weer, ik trek mijn wandelrok aan. Samen met een Fransman uit de Cevennes, ook Pierre, stap ik de straat op. Hier in Sarria hebben ze de kerstverlichting op de Camino afgestemd. In het hotel is de bar open voor het ontbijt. Het zit er vol pelgrims, de Fin Filo, het Italiaanse meisje en een groepje Spanjaarden. Het begint licht te worden en stilaan vertrekt iedereen. Bij het Monasterio de Madalena staat nog een groep pelgrims, gadegeslagen door een geitje boven op de muur. Pierre staat er al te tekenen. Bij het verlaten van de stad reppen ze me allemaal voorbij, ik heb het mistige landschap voor mij alleen, ik hoor enkel nog de stadsgeluiden en het verkeer boven het dal. De autostrade trekt een rechte lijn door de mist, een trein komt dicht langs het pad voorbij, dan wordt het stil. Een roodborstje is helemaal niet schuw en hipt op een meter van me het pad op, op zoek naar eten tussen de bladeren. Bergop komen drie pelgrims, een nonchalante Engelsman vindt het moeilijk en zegt dat het dat voor mij zeker zo moet zijn met die kar. Met veel praatjes steekt hij me voorbij twee veel jongere pelgrims volgend. Even later haal ik ze weer in wanneer ze staan uit te puffen boven op de heuvel. Ik lach in mijn vuistje, mijn hartslag is niet eens boven de 110 uitgekomen en heb helemaal geen nood aan een pauze. Tegen dat ik in Vilei kom priemt de zon door de mist. Het kerkje is omringd door een hoog opgebouwd kerkhof. Van hier loop ik boven de wolken over brede wandelpaden met af en toe een smal bruggetje over een beekje en dan weer voorbij majestueuze eiken met de voeten door een hoop ritselende bladeren, achtereenvolgens onderbroken door piepkleine dorpjes als Barbadelo, Rente en op het hoogste punt vandaag A Serra. Ik kruis Eva op mijn pad, een 25 jarige Spaanse studente. We wandelen samen verder, na zo lang alleen stappen is het aangenaam gezelschap te hebben. Ze vertelt dat er deze week 2 feestdagen zijn, 6 en 8 december en dat ze daardoor een week verlof heeft. Ze is de Camino in Ponferrada gestart. Nu begrijp ik ook waarom er gisteren niets open was in Sarria en dat er daardoor nog extra veel pelgrims op pad zijn. De dorpjes zijn mooie onderbrekingen, ik sla er het boerenleven gade, soms modern, maar ook nog vaak heel primitief. In de kapel in Morgade ligt het altaar vol met kleine intenties. Het is al bijna half tweede wanneer in Ferreiros bij het kerkje een bar open is. Al de pelgrims lijken er te zijn. Ik bestel wat te eten, Eva eet buiten haar broodje op, ze is al weg wanneer ik opstap. Bij het kerkje staat een apparte grafzerk en ook hier is het kerkhof in de hoogte gebouwd. Vlak voor A Pena staat links van het pad de paal met 100 km tot Santiago, hij is al een paar keer van plaats verhuisd omdat door nieuwe wegen het pad veranderde. Zo zie je maar dar zelfs km palen kunnen verhuizen. Iets verder maak ik een ommetje voor de grote 100 km stempel. Vanaf hier heb je twee stempels per dag nodig voor de Compostela. De wandeling gaat verder met mooie zichten op de valei van de Rio Loio, langs kunstig gestapelde muurtjes, nostalgische hekken en stille dorpjes waar de hond de pelgrim in de gaten houdt. Overal verschijnen horreos, smalle schuurtjes op hoge palen met dwarse stenen ( zodat de muizen er niet over kunnen) waar de maïskolven worden bewaard. Dan zie ik in het dal Portomarín liggen. Vlak voor ik er ben heb je 2 keuzes voor het pad, ik kies voor historico. Tja, daar komt wel een rotspartij bij waar je ‘gij’ tegen zegt. Manuel komt achter me en ik vraag om een foto van deze afdaling te nemen, die tegen de verwachting in toch nog behoorlijk gaat. Portomarín is een bijzonder stadje dat in 1963 van zijn oorspronkelijke plek verhuisd is hogerop omwille van de bouw van de dam. Enkele opmerkelijke gebouwen (onder andere de kerk) werden steen voor steen afgebroken en hogerop terug opgebouwd. Nu het waterniveau laag is zijn Ruïnes van de oude stad nog in en langs het water zichtbaar. De nieuwe brug steekt hoog boven de oude uit. Ik kom de oude Pierre weer tegen, die zegt dat in de municipal al de beneden bedden vol zijn. Eva komt er ook net aan, ik vraag haar of ze een andere albergue voor me wil bellen. Ik kan terecht bij albergue Manuel en krijg er een kamer voor mezef. Er is ook nog een Portugees met zijn Border Collie Max. Hoe hij zelf heet weet ik niet. In de supermarkt haal ik wat croissantjes met beleg, voor vanavond en morgen, want dan is weer een feestdag hier.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht