Om half 7 wordt ik wakker, Ana rommelt haar boeltje bij elkaar en als ze klaar is vraagt ze of ik mee ga een koffie drinken in het dorp. Pierre slaapt nog dus ik ga even mee. Vandaag gaat Ana tot Roquefort wandelen, dat is voor mij te ver. Na de koffie neem ik afscheid van haar, loop nog even mee tot aan de gîte, het is nog donker, dan scheiden onze wegen. Pierre is intussen wakker en maakt zich klaar. Ik eet nog wat en ruim op. Tegen 9 u zijn we weg. Eerst gaan we nog langs de bakker en de apotheker voor Pierre zijn been en dan zijn we eindelijk weg. Buiten het dorp kom je direct in het bos, de weg is weer kaarsrecht, maar het is aangenaam wandelen. Pierre had gisteren last van zijn scheenbeen ( ik denk dat hij gisteren te snel gewandeld heeft omdat hij pas om 11 u klaar was met zijn tekening). Vandaag wandelen we trager, max 4,5 km/u. Langs de weg woont een spin met Kerckhofs manieren, haar web is perfect rond, met een mooi rondje in het midden. Pierre vraagt welke planten hier groeien. Het is gewoon dopheide en brem, dat kende hij niet. Stadsjongen denk ik dan. Na 7,5 km pauzeren we even, je moet rusten voor dat je pijn krijgt zeg ik tegen Pierre. Na 10 minuten zijn we weer op pad. We moeten de autostrade over en dan komen we officieel in Les Landes. Nadat de weg van de autostrade wegbuigt komen we voorbij een bank, dat wordt onze lunchplek. Tijdens de lunch krijg ik wel 3 telefoontjes en Pierre stapt al op . Ik haast me achter hem aan terwijl ik nog afscheid neem van Linde en Lars, die maar telkens kusjes geeft aan de telefoon. 😍 we komen bij grote velden met overal irrigatie aan de linkerkant en de dennenbossen aan de rechterkant.Op de boerderij zijn er grote open stallen waar eenden zitten met zonnepanelen op de daken. Het bospad dat we daarna opwandelen is heel zanderig, net als op de Oudsberg. Het bos is er echt mooi en bij het jachthuis gaat Pierre tekenen. Ik loop verder en kom in het mooie Bourriot. Het dorp lijkt net een vakantiepark. Het gemeentehuis, de huizen, het café en de kerk hebben een hoog Bokrijk gehalte. Het kerkje kan ik natuurlijk niet voorbij lopen zonder binnen te gaan. Het valt me op hoeveel kerken een beeld van Jeanne d’Arc hebben staan. Pierre is er nog steeds niet en ik bel hem dat ik verder wandel. Na een laatste stuk bos waar de dennen perfect op rijtjes staan kom ik om de hoek bij de Eglise de Vialotte. Wat een mooi kerkje, hier moeten we zijn. Jean zit bij de deur te wachten en verwelkomd me met klokkengelui. In het bureau staat de biechtstoel. De eettafel staat voor het altaar en we moeten gaan douchen in de sacristie. Hij vertelt hoe de Jacobsvereniging deze kerk die al 35 jaar verlaten was, heeft opgeknapt en tot pelgrims opvang heeft omgevormd. Na de aanvraag om de kerk te ontweiden is de bisschop er geweest en die weigerde dat. Hij zei dat Pelgrims ontvangen, onderdak en eten geven geen afbreuk doet aan de functie van de kerk. Het is dus nog steeds een geweide kerk en 2 keer per jaar is er een mis. Wanneer Pierre er aan komt luid ik de klokken ook voor hem. Jean heeft gekookt en na een gemengde salade krijgen we everzwijn met aardappelen, dan kaas en daarna nog chocolade pudding. We zijn met de ….. in de boter gevallen in de kerk.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht