Mijn ontbijt is een broodje met banaan en een handvol blauwe bessen. Ondanks dat mijn buik blijft rommelen moet ik toch iets eten of ik kan niet blijven gaan. Op mijn gemak maak ik me klaar, ik dacht goed geslapen te hebben, maar mijn Polar zegt wat anders. Het is nog fris buiten wanneer ik dit pand dat zo liefdevol gemaakt is verlaat. Ik zoek terug de route op, gisteren zag ik dat er een apotheek was, maar die is jammer genoeg gesloten op zaterdag. Ik vervolg mijn weg langs de typisch smoezelige straten van Angleur en wie Luik wil verlaten moet … ja, klimmen natuurlijk. Ik heb het geweten, het was al direct flink stijl, de etappes in Spanje waardig. Bovendien staan er weer stippellijntjes op mijn routeplan, onbekende weg, en Tirez vos plan dus. Joep, daar heb je het, fout gelopen, net in een felle afdaling begint het me te dagen. Er zit niks anders op dan weer om te draaien en naar boven te klimmen. Maar dan is het pad mooi, de stadsgeluiden blijven echter nog sterk tot hier doordringen. Ik luister nog een deel van de erg boeiende podcast van de Bourgondiërs. Had ik vroeger zo geschiedenisles gekregen dan had ik dat zeker veel beter onthouden. Het is een echte aanrader. Het pad in het Bois de Saint - Jacques wordt breder, de hellingen zijn minder stijl en de temperatuur is aangenaam. Op een bankje rust ik even, ik drink wat en merk dan dat de stadse geluiden verdwenen zijn. Vervolgens doorkruis ik Bois de Colonster en Bois de Sclessin. Wanneer ik uit het bos kom ben ik bij het ziekenhuis Sart Tilman. Het complex is gigantisch, en er zijn nog werken bezig waardoor ik op straat moet lopen. Plots komen me massaal veel fietsers tegen, jong, piepjong, ouder, meestal mannen, maar ook wat dames. Ze hebben een startnummer en dan zie ik de bordjes van Proximus cycling day. Even later ben ik in Boncelles met bij de rotonde de bekende winkelketens, Delhaize, Pizzahut, Vandenborre, …. en natuurlijk Mc Donalds. Ik ga op het terras zitten en ja er is internet. Mijn blog kan eindelijk de lucht in. Het wordt toch een veggie burger ( om het zo licht mogelijk te houden, want direct hierna duik ik weer de bossen in. Er staat weer een flinke klim op het programma naar la Roche aux Foucons. Het uitzicht over de bocht van de Ourthe is er adembenemend. Op mijn foto zie je de rivier haast niet, maar dat is omdat ik niet verder over de afgrond durfde leunen. Iets verderop wordt ik tegemoet gekomen door een geit, een schaap en een kip, ze komen me met franke pas tegemoet, alsof ze zeggen, wat moet jij hier. Ik begrijp het nu, wat volgde was het zwaarste stuk van de dag. Op het hoogteprfiel van de Komoot app staat een klein rood streepje tussen al het groen, nu weet ik wat dat betekend. Het is een lange, verschrikkelijk stijle afdaling, smal, over wortels en stenen. Ik heb al mijn stuurmanskunsten nodig om mijn kar op het pad te houden. Met een zucht kom ik in het Ourthedal. Ik voel dat het voor mijn knie op het randje is, daarom hou ik even halt. Het is echter nog niet gedaan. Langs de Ourthe is het pad opnieuw erg smal, geflankeerd door brandnetels, die ik zo goed mogelijk met mijn stokken bij me weg probeer te houden, wat voor 80 % wel lukt. Ach, ik troost me met de gedachte dat het wel goed zou zijn voor de reuma. Opeens is het pad weg. Een omgevallen boom heeft het de lucht in gezwierd. Het nieuw gemaakte paadje is maar 20 cm en veel te smal voor mijn kar. Voor de tweede keer deze reis laad ik ze af. Ik ben blij dat ik eindelijk Esneux voor me zie. Ik drink wat bruiswater ( de serveerster had zich vergist) op een terras en ga op zoek naar de camping. Het is nog niet gedaan, ik vind ze niet. Er komen me 2 wandelaars tegen met een hond, ik spreek ze aan, wat blijkt? De camping bestaat niet meer. De dame zegt, je kan hier best wel wild kamperen, maar loop niet te ver weg van Esneux, verderop is het wat onguur. Ze lopen door en ik besluit me ook om te draaien. Wanneer ze dat zien laten ze zich inhalen en vertellen dat ze pas een oud huis gekocht hebben bij de kerk wat ze helemaal aan het renoveren zijn, ze bieden aan om in hun tuin te kamperen. Maar al te graag doe ik dat. Voor we bij hun auto zijn zeggen ze dat ik eigenlijk ook best op de kamer van de kleinkinderen mag slapen, als ik niet te veel op de rommel let. Opnieuw ben ik met de … in de boter gevallen. De originele woning is op het gelijkvloers en de eerste verdieping nog een bouwwerf, maar op de 2 verdieping is er een klein appartementen gemaakt. Ik kan douchen en me afdrogen met een sponsen handdoek. Een simpel item wat ik dagelijks zo achteloos gebruik ( in mijn bagage zitten van die gesofisticeerde dingen die super snel drogen, wat natuurlijk zijn nut al bewezen heeft) en waar ik nu echt van geniet.
De dag zit er op, niet simpel, maar het is uiteindelijk een pelgrimstocht, die beproeving hoort er bij zeker. De beloning is een heerlijk bed bij Patrick en Nathalie, die me gastvrij ontvangen.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht