Bij het ontbijt was het gespreksonderwerp de volgende etappes. Het zou een fikse klimpartij zijn tot Ferro de Cruz gevolgd door een nog zwaardere afdaling. We moesten zeker reserveren in Rabanal want er was maar 1 herberg open. Ik laat dus maar reserveren. Even na 8 ga ik eerst naar het postkantoor voor een doos, dan terug naar de albergue om ze te vullen en opnieuw naar het postkantoor om ze te verzenden. Al bij al heeft dat een uur geduurd en het is beginnen regenen. Op de Plazo Santocildes is een café open met een overdekt terras. Binnen is het stampvol, ik bestel een koffie en ga buiten zitten. Mijn blog moet nog afgewerkt en zo schuil ik voor de eerste bui. Om 11 uur ga ik er eindelijk van door, de volgende drie uur zou het droog blijven, tegen dan ben ik een eind opgeschoten en droog hou je het ook gemakkelijker warm. Ik kom langs de mooie muurschilderingen, opnieuw langs het bisschoppelijk paleis en de kathedraal en via de moderne San Pedro kerk de stad uit. Even buiten de stad kom ik voorbij de Ermita Ecco Homo, daarna over de autostrade en iets verder langs een bedrijf waar ze electriciteitspalen maken. Van Murias de Rechivaldo loopt de weg door een natuurgebied naar Santa Catalina de Samoso. Bij een café suggereert een rugzak dat er pelgrims zijn, maar als ik binnen ga blijk ik toch alleen te zijn. Niet getreurd, ik kan er spaghetti krijgen en ik installeer me aan een tafel met zicht naar de straat. Hoewel ik er ruim een half uur zit zie ik enkel de huisbaas langs komen, die de kerstlampjes ophangt. Ik vertrek weer, er moet nog een helling komen, maar voorlopig zie ik nog nergens een berg. Het gaat een paar honderd meter licht bergop en dan is het weer vlak. Ik denk even; je zal toch niet verkeerd zijn? Maar dat kan bijna niet want er is maar 1 weg die belopen is, je kan echt niet missen. Ik loop langs een stukje bos waar de bomen en struiken helemaal onder het rendiermos zitten, je ziet de bladeren bijna niet. El Ganso is het laatste dorp voor mijn eindbestemming. Uiteraard is ook hier alles dicht. Er is hier zelfs een western bar en tipi dorp voor de pelgrims ( wat ze al niet doen om de aandacht te trekken). Eindelijk zie ik in de verte heuvels liggen, met de top in de wolken weet ik niet hoe hoog ze zijn. Ik bereik de Ermita de Vera Cruz, dan ben ik er al bijna. Rabanal del Camino ligt er verlaten bij. Er wonen maar een 50-tal mensen wiens inkomen sterk afhangt van de pelgrims. In de jaren tachtig was dit dorp bijna uitgestorven en dreigde er tussen Astorga en Ponferrada geen enkele albergue meer te zijn over een afstand van 54 km. Twee pelgrims hebben dan een albergue gestart en door het toenemende succes van de Camino is er langzaam een nieuwe gemeenschap ontstaan. Vanaf 2000 is er zelfs een kleine kloostergemeenschap ( 3 paters) van de Benedictijnen. Vandaag is alleen de albergue municipal open. We zijn er met 8 op een slaapzaal van 18. De pelletkachel brand er, maar echt warm is het er niet. Ik ga op zoek naar een café om te eten. Bij de supermarkt vraag ik of ze morgenvroeg brood hebben en ja, dat kan vanaf half 9. In het voorbij gaan zie ik dat de kerk open is. Ik ga binnen en zie Pierre zitten tekenen. Het is een sobere maar integere kerk. Tegenover de kerk is het klooster van de Benedictijnen. Door het raam zie ik een pater achter zijn bureau. Pierre gaat binnen om te vragen of er een mis is. Vanavond zijn er om 19.00 u vespers en morgen om 9 u is er een mis. Onze zoektocht naar eten loopt op een sisser af, alles is gesloten in het dorp. Terug in de albergue eet ik mijn brood met knakworst en een warme tas thee. Het zal vroeg slapen zijn vandaag. Ik ben benieuwd of morgen die berg komt, van hieruit zie ik althans nog niets.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht