Het heeft gisterenavond hard geregend en het is nu een flink stuk frisser. Ik hoor al gestommel op de gang, sta op en voel dat mijn voet niet helemaal ok is. Op kousenvoeten ga ik naar het toilet, haal mijn medicijnendoosje uit mijn tas en … stoot mijn linker voet aan een stoelpoot. Potverdorie, dat kon ik wel missen. Hinkend ga ik ontbijten. Er is nog een pelgrim, een fransman die gisteren 40 km heeft gedaan. Hij is al vertrekkensklaar als ik aan het ontbijt zit. Ook Pierre is klaar en wil de stad in om te tekenen. Jean-Pierre maakt inventaris en haalt de frigo leeg. Ik kan nog brood meenemen met de lekkere paté van gisteren. Ik neem een Dafalgan, want mijn teen blijft pijn doen. Marie-Rose geeft me nog grof zout mee voor een voetbad. Zij hebben de koffers al klaar om terug naar Brussel te rijden. Ik neem afscheid en wandel de stad in. Bij de kerk bel ik Pierre, samen gaan we naar het Amikuse plein. Het is een typisch baskische sport. De uitleg staat op een infobord. Het gaat me niet en ik zeg tegen Pierre dat ik eerst een koffie ga drinken. Ik werk mijn blog af. Bij het uploaden blijft die weeral steken, de tekst is weg, maar de foto’s niet. Wie dit dus leest en bij de blog van gisteren maar een paar foto’s zag, kan ze hopelijk nu wel zien. De pijn is een beetje weggetrokken, ik zal maar eens opstappen. Ver zal het niet echt zijn vandaag. Ik kom weer voorbij de refuge en even verder moet ik rechts. Ik twijfel zou ik niet beter langs de weg gaan in plaats van door het bos, maar het is een heel stuk verder, dus ik sla toch maar af. De heuvel die ik op moet ligt nog in de nevel. Er komt een kind spelend van een grasplein gelopen, met lang blond haar, de ouders staan bij een auto, ze lijkt op Linde. ….Het is Linde, ze komt lachend naar met toe en valt in mijn armen. Wat een verrassing is dat, ik zie nu dat die ouders (wat ik dacht) eigenlijk Liesbeth en Anne zijn. Amai nog niet. Na de eerste uitbundige vreugde vragen ze waar ik naar toe wandel, ik zeg nergens meer, ik ga mee, ik zet mijn route stop. (1,5 km gedaan vandaag) Hier in Saint Palais is niet veel bijzonders te zien, maar in Sauveterre-de-Béarn gisteren was het wel heel mooi. We rijden daar dus naar toe. Bij het restaurant waar ik gisteren was vragen we om te eten, maar alles is volzet, bovendien is het het enige dat hier te vinden is. Voor we verder rijden gaan we eerst nog langs de oude stad tot bij de rivier. We slaan een poosje de kajakkers gade. We rijden dan maar richting Orthez langs een aantal voor mij nu bekende wegen. Omdat het intussen al laat is blijft alleen de Mc Donalds over om te eten. Liesbeth heeft nieuwe schoenen voor me bij, een halve maat groter dan die ik nu heb, één paar dames en een paar herenmodel van dezelfde Lowa renegade die ik nu heb en die hier nergens te vinden waren. Het herenmodel is wat breder bij de tenen, die zitten het beste. Mijn oude schoenen zijn ver versleten, die blijven in Frankrijk. Nu ik vervoer heb wil ik ook nog voor een lange broek gaan kijken want ik heb alleen maar wandelrokken bij. Het overtollige in mijn koffer kan ik mee naar huis geven. Er vlak bij is een speelgoedwinkel waar ik met Linde een verjaardagscadeautje ga kiezen. We checken in bij het Kyriad hotel in een grote familie kamer. Tijdens het douchen merk ik dat mijn teen helemaal blauw is. We gaan eten in de stad. Na de soep valt Linde al in slaap. Ze wordt niet meer wakker, niet tijdens de autorit terug en niet tijdens het uitkleden. We maken ons klaar om te slapen en ik probeer nog eens mijn blog up te loaden.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht