Alleen op een slaapzaal heeft het voordeel dat niemand je wakker maakt. Het is half acht , wanneer ik in de keuken kom zijn de twee Italianen al vertrekkensklaar. Het is koud in de keuken nu de open haard gedoofd is. Ik kook water voor thee en vis wat brood en beleg uit mijn rugzak. Tegen half 10 ben ik weg. De albergue lag op het einde van het dorp en de Camino loopt langs de Valcarce. Tussen de bomen zie ik een wit schuimende waterval in het bevroren landschap. In de verte zie ik de twee rijrichtingen van de autostrade hoog boven het dal in de zon liggen, ik wandel naar de zon. In Ruitelan is alles stil, zelfs de kerk is er op zondag niet open. Naast de rivier ligt een gezellige rustplaats er bevroren bij. Op weg naar Herrerias benadrukken de verlaten gebouwen de eenzaamheid. In het dorp zelf is er echter een bar open. Ik nestel me bij de welgekomen kachel en bestel een koffie. Het duurt even voordat ik opgewarmd raak, de gastvrouw zegt dat het -5 graden is nu. ( het is 11 u) Ik vis mijn wollen kleed uit mijn valies en trek het over mijn wandelkleren aan. Opgewarmd stap ik weer op.Van O Hospital gaat het Naar La Faba met al een flinke klim, over stenige paden tussen de bomen. Eindelijk kom ik aan de zonnige kant van het dal. De kerk van San Andres in La Faba ligt boven het pad, ik kom voorbij een uitgebrande albergue, in het dorp staan enkele banken bij een gesloten bar. Ik ga er zitten in het zonnetje om te picknicken. Nu volgt een parcours met prachtige vergezichten waar ik af en toe voor stil sta, of is het om even uit te blazen na een venijnig stukje met 18 % helling? Langs het pad trekken enkele gele trilzwammen de aandacht. Ik hoor koeienbellen boven het pad, een boer met zijn pony en twee honden halen het vee naar het dal ( een teken dat winter op komst is?). Enkele koeien kiezen het pad, ik ga opzij om ze te laten passeren. Even later is de boer terug daar, bergop gezeten op zijn pony. Hij opent een weiland om de volgende reeks koeien naar beneden te halen. Hij stopt bij me, van wat hij allemaal verteld versta ik niet veel, ik begrijp dat hij vraagt van waar ik kom en dat hij het moedig vindt voor een vrouw alleen. In La Laguna helpt een andere boer hem, ook de boerin komt kijken. Genietend van het uitzicht kom ik bij de grenssteen, ik verlaat het grote Castilla y Leon en kom Galicië binnen. Tussen de bergen van O Courel and Os Ancares ligt O Cebreiro, een typisch bergdorp. Een beeld van een meisje uitkijkend over het landschap verwelkomd de pelgrims. Het dorp bekoord onmiddellijk met zijn ronde huizen met puntige strodaken en het gezellig pleintje bij de kerk. Ik stap de bar binnen, het is er druk, ik check in voor een kamer. Voor vannacht krijg ik een pelgrimsbed met een schelp. Nadat ik even het dorp verken neem ik een bad (nu snap ik pas dat de gastvrouw iets gevraagd had van banjo). Ook de handwas doe ik nog, want er zijn hier enkele radiatoren waar ik die te drogen kan hangen. Pierre belt dat hij is aangekomen, hij liep twee maal verkeerd. Om 18 u is er mis in de kerk van Maria del Real. Het mirakel van de eucharistie, gesymboliseerd in een grote kelk, maakt van O Cebreiro ook een bedevaartsoord. Na de mis krijgen de pelgrims (12 vandaag) de zegen en als aandenken een steentje met een gele pijl er op. Dit verwijst natuurlijk naar de lokale priester Don Elías Valiña Sampedro, die in 1984 de Camino Frances van gele pijlen voorzag, vertellend dat hij een invasie voorbereidde. De gele pijl is intussen uitgegroeid tot een Camino symbool en ik heb weer een steen op zak.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht