Met twee dekens en mijn slaapzak heb ik goed geslapen in de koude albergue. Daar douchen kon ik echter niet opbrengen. Lino en ik blijven lang liggen, Pierre is om half 8 al weg. Het ontbijt in de bar is pas om 9 u, daar wacht ik op want met deze kou wil ik niet zonder eten vertrekken. In de bar is het warm en Lino en ik bestellen allebei een broodje met omelet en eentje met kaas. Wanneer we om 10 uur vertrekken vriest het nog flink en er hangt mist. Ik ben goed warm aangekleed ( een merino onderlijfje, een wollen t-shirt, een bloes met lange mouwen, een fleece vest en mijn dons jas, op mijn hoofd een wollen mutsje, mijn kap en mijn hoed). Mijn handen warm houden blijft moeilijk, dus wandel ik maar weer flink door. Op de brug over de Rio Cúa trek ik ze toch even uit om de bevroren spinnenwebben te fotograferen. Voor ik Cacabelos echt uit ben kom ik nog langs een oude druivenpers en verderop nog een kerk. Uit de mist verschijnen verstilde wijngaarden, hun knoestige stammen lijken ineengedoken figuren in een mystiek tafereel. Alleen de aardbeiboom in Pieros ontwijkt deze sfeer. Een naambord trekt mijn aandacht, het is de werkplaats van een beeldhouwer. Doordat ik flink doorstap ben ik snel in Villafranca del Bierzo, waar je al voor het centrum de Eglesia Santiago tegenkomt. Hier bij de Puerto del Perdón konden vroeger zieke of zwakke pelgrims die niet over de O Cebreiro konden geraken al hun aflaat krijgen. Vandaar dat Villafranca del Bierzo ook wel het kleine Compostela genoemd werd. Binnen in de kerk geeft een verkleumde dame voor 40 cent een stempel in mijn credential. Ik kan het niet nalaten ook even een kijkje te nemen op het grote kerkhof achter de kerk. Voor een dorp met 3000 inwoners telt het veel bezienswaardigheden: 5 kerken, een klooster, een kasteel en een museum om nog niet te spreken over de bodega’s en de rivier, ga dat bij ons maar eens zoeken. Tegenover het kasteel ga ik een bar binnen, Lino de Duitse pelgrim die vannacht de kamer deelde, zit er ook. Ik eet er een pasta om energie op te doen. Kort bezoek ik het centrum, maar bij de Colegiata de Santa Maria ga ik terug binnen. Het is een grote kerk met enkele mooie moderne glasramen. Na lang kan ik nog eens naar het pelgrimsgebed luisteren. Wanneer ik naar buiten ga sluit een dame met een reuze sleutel de deur. Ze mompelt iets van ‘frio’ en snelt naar haar auto. Een pelgrims beeld wijst de weg naar de brug over de Rio Burbia. De weg loopt nu door het dal van de Rio Valcarce. De rivier, de weg en de autostrade spelen een slingerend spel tussen de bergen. Enkele dorpen, vroeger langs een drukke weg gelegen, waar nu amper verkeer langs komt omdat de autostrade het gros ervan overnam, overleven nu hoofdzakelijk omwille van de pelgrims. Om 14.00 komt de temperatuur eindelijk boven 0 en de zon is door de mist geraakt. Enkel aan de schaduwkant van het dal blijft het vriezen, op de bruggen is het zelfs glad en knispert het ijs onder de wielen van de kar. Even voor 16 u kom ik in Trabadelo waar ik bij een albergue een koffie drink, Lino blijft er overnachten. Ik wil eigenlijk nog wat verder gaan, het is nu aangenamer wandelen dan ‘s morgens. Twee Italianen komen binnen en zij weten dat er nog een albergue open is in Vega de Valcarce. Ik stap op, het is nog goed anderhalf uur stappen, dat lukt nog voor het donker wordt. Ik kom nog door een paar kleine dorpjes en langs een autostrade parking voor ik Vega de Valcarce bereik. Het begint te schemeren, in een weiland kan je net zien tot waar de zon kwam vandaag. Helemaal aan het eind van het dorp kom ik bij albergue El Paso. Hier heeft Jaak ook geslapen. De gastvrouw zegt dat er een mis begint, daar ga ik eerst naar toe. Een jonge non doet de dienst met veel dynamiek. Na de mis loop ik nog even de supermarkt in om daarna in te checken en eten te maken. In de keuken brandt de open haard. Na het eten speel ik nog een spelletje rummikub met de gastvrouw en haar dochter.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht