Vandaag ben ik als eerste beneden. Ik maak een tas thee en eet een koek die ik gisteren mee nam. Wanneer de anderen naar beneden komen ga ik naar boven mijn valiezen klaar maken en mijn tanden poetsen. Een Zwitsers koppel vertrekt eerst, Pele, een spanjaard uit L’Escala die ik al onderweg tegen kwam, moet wachten tot de pelgrimswinkel open gaat want hij heeft een andere slaapzak nodig. Wanneer ik buiten kom merk ik dat ik een dop van mijn wandelstok kwijt ben, ik zoek even maar vind hem niet. Het is koud, met de muts op en de handschoenen aan vertrek ik. Bijna aan de rand van het centrum is er een bakker waar je kan ontbijten. Ik bestel er een koffie met een croissant. Opgewarmd vertrek ik tegen 9 uur. Bij de kerk van Saint Firmin zie ik dat ze open is. Ze is echt prachtig binnen. Saint Firmin is natuurlijk erg bekend, van hier vertrekt de processie op 7 juli waarna de stieren door de straten worden gejaagd. Het is dan 5 dagen feest in de stad. De route gaat door het park waar wegenwerken een deel afgesloten hebben. Op een infobord zie ik dat het 4 graden is, ik probeer zoveel mogelijk in de zon te lopen. Bij de universiteit is het druk, studenten komen toe. In het hoofdgebouw loop ik binnen voor een stempel. Via een middeleeuwse brug over de Elortz kom je op het langzaam oplopende pad richting de alto del Perdón, die in de verte uitdagend ligt te wachten. Het grootste deel gaat door de open velden. Bij een kruis kom ik het Zwitsers koppeltje tegen. In Zariquiegui bij het kerkje is er een koffiebar en winkeltje. Ik bestel een broodje met een koffie en ga bij de kerk op de bank zitten. Hier ontmoet ik Ingrid, een Noorse dame die net haar sokken wisselt en haar tenen inwindelt met wol. Uitgerust ben ik klaar voor de klim. Het pad wordt smaller en is af en toe glibberig. Het zoevend geluid van de windmolens komt dichter. Ik kom bij de bron van Reniega. De legende zegt dat de duivel hier een dorstige pelgrim water wou geven in ruil voor zijn ziel. De pelgrim weigerde en daarop heeft hij water gekregen van de heilige Jacobus. Nu ben ik al bijna boven. Daar waar het in april onmogelijk was de beelden van Vicente Galbete te fotograferen zonder andere mensen erbij is het nu wachten op iemand om een foto van me te nemen. Ik herinner me dat de weg naar beneden vreselijk moeilijk was met mijn knie. Ik doe uit voorzorg mijn kniebrace aan. Het valt mee, het gaat in ieder geval een stuk beter dan toen. Halfweg komt een wandelaar naar boven, Hij komt uit Pamplona en wandelt elke week een keer de berg op. Hij vertelt dat ik de kerk van Santa Maria de Eunate zeker niet mag missen. Er komen een paar fietsers de berg af en ik ga verder. Ik ben blij dat ik zonder kleerscheuren beneden geraak. Het is nog een eindje tot Uterga, ook hier is de bar gesloten, ik hoop een slaapplek te vinden hier of in het volgende dorp. In Muruzábal is de afslag naar die kerk, de albergue is er dicht , dan kan ik me die omweg niet permitteren want het wordt te snel donker. Vlak voor Obanos ligt de heuvelflank er zwart geblakerd bij. Het vuur kwam hier wel heel dicht bij de huizen. Een carwash is uitgebrand. In Obanos is de kerk ook dicht. Ook hier is geen logement te vinden, ik zie een jonge pelgrim, duidelijk ook op zoek naar een logement, bij een infobord staan. Iets verder komt hij me weer voorbij en ik vraag of hij even een foto van me maakt bij het pelgrims beeld. Het is al 17.00 u en we reppen ons verder. Ik probeer hem bij te houden, maar dat is onbegonnen werk, die loopt tegen 6,5 km/u de berg af. Wanneer ik langs een mooie moestuin kom herinner ik me dat we er bijna moeten zijn. Eerst kom ik voorbij een hotel en dan bij het binnenkomen van Puente la Reina ligt de albergue. De jongeman wuift op me, er is nog plaats. Er zijn hier heel wat pelgrims. Hannes uit Hamburg, Jesus en nog twee anderen slapen in dezelfde kamer. Even later is ook Pele er. Eric die in Hagetmau in de gîte was is er ook. Hij vraagt naar Pierre en ik zeg dat die wel 2 dagen vooruit is. Pele vraagt of ik mee ga boodschappen doen, het is gemakkelijker voor twee te koken. Hij stopt bij een winkel om een nieuwe handdoek te kopen, hij is zijn handdoek in Zubiri vergeten. Ongelofelijk, maar hij vindt er een lightweight handdoek. We koken en eten samen. Pele wil onbedingd de afwas doen. Ok, dan kan ik mijn blog schrijven.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht