Lekker geslapen vannacht, niets gehoord van de regen en mijn tent is zo goed als droog. Ik zoek mijn stadskleren bij elkaar, het is frisjes (14 graden) dus ook voor het eerst mijn fleece vest en trek naar de douches. Ik ruim de tent op, enkel de plastic die als grondzeil dient hang ik op om te drogen. Wanneer ik aan het ontbijt wil beginnen komen Han En Berna (het Nederlands koppel) er bij zitten. Zij hebben een gaspit bij en zetten koffie, voor mij is er ook een lekker bakkie bij. Ze willen liever niet met een foto op internet verschijnen, so no problem, just a situation, en enkel de kop en de ketel op de foto dus. Wanneer mijn valiezen klaar zijn ben ik terug alleen en het is nog maar 9 u dus volg ik nog een videoles. Plots zijn Rita en Jaak op de camping, jaja, ik ben klaar voor een dagje toerist. We trekken Sézanne in, tegenover de kerk drinken we nog een koffie. De Eglise Saint Denis is er erg aan toe in de rechter beuk, waarschijnlijk door lekken in het dak. Achter aan in de kerk staat veel info over WO I, waar de regio hier erg onder te lijden heeft gehad. We luisteren nog samen naar het pelgrimslied. Intussen is het middag, maar het restaurantje dat Jaak had uitgekozen was uitzonderlijk dicht ( voor changement de carte). Laten we dan naar Provin gaan, daar is een cité mediëval. Ik ben uitgenodigd en vind alles ok. Het is een schitterende keuze, want we vinden er niet alleen een goed restaurantje, ook het oude stadsdeel is mooi met een boeiende geschiedenis. Boven alles pronk de Tour de César ( hij heeft in de loop der tijden wel verschillende namen gehad )boven de stad uit. We klimmen langs smalle trappen tot boven in de 12 e eeuwse klokkentoren met een indrukwekkende 17e eeuwse schrijnwerkerij. De doorgangen zijn ontzettend smal en laag, waren de mensen toen een stuk kleiner?
Als rasechte toeristen kuieren we verder door het oude stadsdeel met zijn vele scholen en authentieke huizen. Op het plein hoort daar natuurlijk een ijsje bij. Een rozen ijsje, plaatselijke specialiteit, voor mij.
We trekken verder, naar Villiers-aux-Corneilles, waar in the middle of nowhere , Le Chateau de mon Père ligt, een authentiek kasteeltje inclusief grachten. Vandaag krijg ik voor de afwisseling een hemelbed aangeboden, dat kan je toch niet weigeren. De contrasten op mijn tocht kunnen niet groter zijn. We genieten nog van een glaasje bubbels in de tuin en toosten op afstand op Bernd zijn 50ste verjaardag.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht