Voor ik aan mijn volgende etappe begin stap ik eerst terug naar de kathedraal van Onze Lieve Vrouw Sterre der zee om een stempel te halen. Ik wordt er enthousiast onthaalt door een paar priesters en de koster waarschijnlijk die net de voorbereidingen treffen voor de mis. Daarna stap ik de brug over Maastricht uit langs het Bonnefantenmuseum en het provinciehuis, waar in 1992 het verdrag van Maastricht werd getekend. Ik merk dat de Maas ook hier last heeft van blauwalg. Langs de Maas loopt een breed fietspad, dat loopt vlot. Van de vele passanten zijn er slechts enkele die gedag zeggen, de meesten kijken zuur voor zich uit. Ik luister de podcast van de Bourgondiërs en kom al snel in het natuurgebied De Kleine Weerd. Hier toont de Maas zich weer op zijn mooist, de rivier waar wij als familie een haat-liefdeverhouding hebben, door dat nonk Toine er in verdronken is in 1945. Vanuit het natuurgebied kom ik in Eijsden aan het veer. Er zijn veel fietsers en wandelaars en het is druk in de brasserie, ik vind een plekje en bestel een croque monsieur, het gaat me plots niet en ik voel me wat misselijk. Na een half uurtje stap ik op, omdat er zoveel mensen op een plekje wachten. Het gaat me niet en 200 m verder is er veel plaats op het terras en Gaia terug zitten. A een half uurtje gaat het weer. Via de statige laan langs het kasteel van Eijsden stap ik naar de grens ( de 4 de al). Het is ongelooflijk, maar onmiddellijk is de weg slecht en staan er stippellijntjes op mijn kaart, vis het hier maar zelf uit. Gelukkig stopt een vriendelijke Maastrichtenaar die me terug op weg zet. Ik loop terug langs de Maas, maar hier is het vuil. Het pad zit geprangd tussen de autostrade en de Maas, maar er zijn nog bomen. Onder één van de bruggen ligt het hebben en houden van een dakloze. Ik stop wat centen onder zijn deken. Dan verdwijnen de bomen en ik loop moeizaam in de volle zon. Ik concentreer me op wat nog mooi is, de munt, tijm en zelfs rucola trekken de bijen aan. De zon schijnt genadeloos en ik voel me nog steeds overgeefachtig. Bij een brug stop ik in de schaduw, het gaat me niet en ik trek mijn luchtmatras uit mijn bagage. Ik ga even liggen, op 20 m van het voorbijrazend verkeer. 1,5 u later wordt ik terug wakker in de zon ( de schaduw was natuurlijk een heel eind opgeschoven) Het is 18.00 u voorbij en gelukkig minder warm. In Argenteau steek ik de spoorweg over en ongelooflijk, maar direct beland ik in het prachtige gebied van La Julienne. Ze konden hier anders wel een Freddie gebruiken die met zijn karretje het afval opruimt. Ook begint het klimmen nu en het voelt nog steeds zwaar. Bij de vijvers van de Julienne trainen een paar jagers hun honden, er is er een uit Opoeteren bij en ik sla een praatje. Dan besluit ik niet meer verder te gaan en na 20 km daar de tent op te slaan. Mijn laatste Portugese sardientjes worden open getrokken en om kwart over negen lig ik er in.Vermits hier toch geen internet is zal mijn blog voor morgen zijn.

Geschreven door Vera.op.pelgrimstocht