Stormachtig. Dat was het vandaag. Het begon zo goed vanmorgen. De jasjes aan, helemaal niet koud en het eerste half uur bergop. Boven aangekomen heeft Marco zijn schoenen gemeten aan de schoenen, die er al stonden. Ondanks de grote voeten van Marco, kwam hij er niet aan te pas. Als bewijs toch maar even een foto genomen.
En toen begon het te miezeren. Omdat er een café in de buurt was, gelijk maar koffie gescoord en de regenkleding opgezocht. En deze regenkleding de gehele dag aangehouden. Niet alleen tegen de regen, maar ook tegen de kou en wind.
En wind, dat hebben we geweten. Af en toe stormde het en moesten we stevig op de voeten blijven staan om niet omver te worden geblazen. Vooral boven op een heuvel.
Uiteindelijk zijn we toch in Cee aangekomen.

In het cafe waar wij de regencapes hebben aangetrokken, stond al aangekondigd dat er tot Cee geen horeca zou zijn. Dus 15 km lopen zonder koffie of lunch. Dus de lunch daar maar gekocht en ergens op een beschutte plaats opgepeuzeld. Maar ondanks de weinige horeca, zijn we de dag goed doorgekomen. In Cee weer maar opgewarmd met koffie.
Komen we daar in een kroeg, zit deze bijna vol met Spanjaarden. We moesten even nadenken, maar het is zondag. Daarom zat de kroeg vol natuurlijk en dat niet alleen. Je kon er niet converseren. De Spanjaarden maken zoveel kabaal, zodat je geneigd bent om je oordoppen daar te gebruiken in plaats van 's nachts.Het lijkt wel of iedereen het woord wilt voeren en er niemand wilt luisteren. Maar die ervaring hadden wij al eerder.

Terug naar gisteravond.
Na het maken van het verslag zijn we gaan eten in het restaurant, dat bij de albergue hoort. Op de gok hebben Rien en Marco kip genomen en die was toch een partij lekker.
Meestal krijg je als je kip besteld enkele platgeslagen lapjes, maar deze keer echte bouten met een heerlijke saus er bij. Alleen frites bakken kunnen ze hier nergens. Bijna altijd krijg je van die slapjanussen, die al omvallen als je ze oppakt. Nog even en dan gaan we thuis demonstreren hoe het wel moet.
Na het nagerecht en de koffie terug naar onze bedjes en dan blijkt dat we heerlijk met z'n drieën zijn gebleven. Lekker in bed gekropen, nog wat lezen of op de tablet bezig zijn en in slaap vallen als drie blokken. Elk bed was voorzien van een gordijn om af te sluiten en daardoor voelde je jezelf lekker knus in je alkoofje. Alle drie een heerlijke nachtrust en schrokken we wakker van de wekker, die om zeven uur afliep. Dit weer voor het bagage transport dat op tijd gereed moet zijn.

En nu zijn we in albergue Moreira. We melden ons en de beste man spreekt geen woord over de grens. Met handen en voeten kregen we toch e.e.a. uitgelegd en nu zitten of liggen we in een grote slaapzaal met z'n drieën. Inmiddels is het half vijf, dus zijn we benieuwd of we nog gezelschap krijgen. Maar dat gaan we nog wel zien.

Morgen nog een wandeldag naar Finistera en dan zit het wandelen er op. Vanmiddag hebben we vanuit de hoogte de zee en ook de plaats Finistera al gezien. Blijven er toch nog 12 kms over om naar het einde van de aarde toe te lopen. Maar dat is voor morgen.

Geschreven door RienenjoSantiago