Het wordt saai. Niet alleen het maken van een verslag wat Rien betreft, maar ook wat hij meemaakt. Dat begint s'morgens wachten op de taxi. Je gaat toch met Jo en Marco samen ontbijten, je zwaait ze uit en wachten maar. Het doet wel pijn als je ze ziet vertrekken en jij kunt niet met ze me.Je bent blij als de taxi verschijnt en je in kunt stappen. Wel innig afscheid genomen van Fermin onze spaanse gastheer. Een ontzettend vriendelijke vent, die zo goed was om s'avonds met mij naar een eerste hulppost te rijden, omdat ik bang was dat mijn neus opnieuw zou gaan bloeden. Gelukkig werd ik daar gerustgesteld en zorgde de verpleger alleen maar voor een nieuwe verpakking van de neus. De tampons bleven er in.

En dan kom je om 10.00 uur aan bij de nieuwe slaapplaats in een gat waar echt helemaal niets te beleven valt. Je meldt je, maar ze kunnen op dat moment helemaal niets voor je betekenen. En dan weer maar wachten. Gelukkig kwam om 11.00 uur Chris uit Engeland bij me zitten. Daar had ik in de vorige albergue al een leuk contact mee. Ook hij blijft hier slapen. Hij loopt graag in het donker en was reeds om 05.30 uur gaan lopen. En dan maar wachten en wachten tot Marco en Jo kwamen aan lopen. Marco was erg bezweet en zag er vermoeid uit. Jo kwam iets later achter hem aan. Ook moe, omdat ze best een zware klim achter de rug hadden bij temperaturen van 30 graden. Zelfs hier boven op de berg.

Dan Jo en Marco met hun avonturen.

Na vanmorgen dus door Rien uitgezwaaid te zijn samen met Marco op weg .Een heerlijk temperatuurtje. Wel dun jasje aan. In het eerste dorpje dat we tegen kwamen na ongeveer een uur lopen lekker aan de koffie want die was er vanmorgen niet meer. We konden wel zelf koffie zetten maar voor die drie kopjes laat maar. Dan weer op weg. Langzamerhand ging het steeds meer bergopwaarts. Maar daar hadden we nog geen moeite mee. In Ruitelan de tweede koffie. Verder maar weer naar Las Herrerias. Op een terrasje waren een paar dames in gesprek in het engels en over wie ging dat gesprek denk je. Jawel Rien. Hier een bocadillo gekocht en deze later langs de kant van de weg opgegeten. Nou ja Marco wel maar Jo was zo onhandig met het route boekje bezig dat ze vergat om op haar brood te letten dus kaas in het zand. Nu zegt men wel zand schuurt de maag maar nee toch maar niet. Jammer dus droog brood want boter kennen ze blijkbaar, alleen maar 's ochtend. In La Faba aangekomen nog even lekker een terrasje en toen het laatste stuk naar La Laguna waar we Rien weer zagen.
Dit laatste stuk ging wat moeizamer want het was erg warm en het grootste gedeelte liepen we in de zon.Maar we zijn aangekomen en eerst lekker een koel drankje, douchen en al weer goed uitgerust. Zodadelijk lekker eten en we slapen lekker met ons drieën.

Steek een kaars aan in het duister,
eer wat kwetsbaar is en klein.
Ga geduldig tot het uiterste.
Laat waar je bent, liefde zijn.

Zusters Franciscanen te Zijtaart.

Geschreven door RienenjoSantiago